< Psalmen 137 >
1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;
Bò rivyè a Babylone yo, se la nou te chita. Nou te kriye, lè nou te sonje Sion.
2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.
Sou pye sikrèn nan mitan li an, nou te pandye ap nou yo.
3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"
Paske la, ravisè nou yo te mande nou chante pou yo, e bouwo nou yo ak gwo kè kontan, t ap di: “Chante pou nou youn nan chanson Sion yo.”
4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!
Kijan pou nou ta chante chan SENYÈ a nan yon peyi etranje?
5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;
Si mwen ta bliye ou, O Jérusalem, kite men dwat mwen bliye kapasite li.
6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.
Ke lang mwen kole rèd anlè bouch mwen, Si m pa ta sonje ou, si m pa ta leve Jérusalem wo, pi wo ke pi gwo plezi m yo.
7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!
Sonje, O SENYÈ, kont fis a Édom yo, jou a Jérusalem nan, ke yo te di: “Raze l nèt! Raze l jis rive nan fondasyon li.”
8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;
O fi a Babylone nan, Ou menm ki te devaste nou an, A la beni (sila) ki rekonpanse ou ak menm rekonpans ke ou te rekonpanse nou an va beni!
9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!
A la beni (sila) ki sezi pitit ou yo, e ki kraze yo nan wòch la va beni!