< Psalmen 137 >

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;
An den Strömen Babels, da saßen wir und weinten, indem wir Zions gedachten.
2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.
An den Weiden, die dort waren, hingen wir unsere Zithern auf.
3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"
Denn dort begehrten, die uns gefangen geführt, Lieder von uns, und unsere Peiniger Fröhlichkeit: “Singt uns eines von den Zionsliedern!”
4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!
Wie könnten wir die Jahwe-Lieder singen auf dem Boden der Fremde!
5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;
Wenn ich deiner vergesse, Jerusalem, so schrumpfe meine Rechte ein.
6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.
Es klebe meine Zunge an meinem Gaumen, wenn ich deiner nicht gedenke, wenn ich nicht lasse Jerusalem meine höchste Freude sein!
7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!
Gedenke, Jahwe, den Edomitern, den Unglückstag Jerusalems, die da riefen: “Nieder damit, nieder damit bis auf den Grund in ihr!”
8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;
Tochter Babel, du Verwüsterin, wohl dem, der dir vergilt, was du uns angethan!
9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!
Wohl dem, der deine zarten Kinder packt und schmettert an den Felsen.

< Psalmen 137 >