Psalmen 137

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.