Psalmen 137

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

At [the] rivers of - Babylon there we sat also we wept when remembered we Zion.

2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

On poplars in [the] midst of it we hung up harps our.

3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

For there they asked us captors our words of a song and mockers our gladness sing for us one of [the] song[s] of Zion.

4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

How? will we sing [the] song of Yahweh on ground of foreignness.

5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

If I will forget you O Jerusalem may it forget right [hand] my.

6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

May it cleave tongue my - to palate my if not I will remember you if not I will lift up Jerusalem above [the] chief of joy my.

7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

Remember O Yahweh - to [the] people of Edom [the] day of Jerusalem who were saying lay bare - lay bare to the foundation in it.

8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

O daughter of Babylon that is about to be destroyed how blessed! [is one] who he will repay to you dealing your that you dealt to us.

9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!

How blessed! - [is one] who he will seize and he will smash children your to the rock.