Psalmen 137

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

By rivers of Babylon—There we sat, Indeed, we wept when we remembered Zion.

2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

We hung our harps on willows in its midst.

3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

For there our captors asked us the words of a song, And our spoilers—joy: “Sing to us of a song of Zion.”

4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

How do we sing the song of YHWH, On the land of a stranger?

5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

If I forget you, O Jerusalem, my right hand forgets!

6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

My tongue cleaves to my palate, If I do not remember you, If I do not exalt Jerusalem above my chief joy.

7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

Remember, YHWH, for the sons of Edom, The day of Jerusalem, Those saying, “Raze, raze to its foundation!”

8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

O daughter of Babylon, O destroyed one, O the blessedness of him who repays to you your deed, That you have done to us.

9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!

O the blessedness of him who seizes, and has dashed your sucklings on the rock!