Psalmen 137

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

For David, [a Psalm] of Jeremias. By the rivers of Babylon, there we sat; and wept when we remembered Sion.

2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

We hung our harps on the willows in the midst of it.

3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

For there they that had taken us captive asked of us the words of a song; and they that had carried us away [asked] a hymn, [saying], Sing us [one] of the songs of Sion.

4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

How should we sing the Lord's song in a strange land?

5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

If I forget you, O Jerusalem, let my right hand forget [its skill].

6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

May my tongue cleave to my throat, if I do not remember you; if I do not prefer Jerusalem as the chief of my joy.

7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

Remember, O Lord, the children of Edom in the day of Jerusalem; who said, Rase [it], rase [it], even to its foundations.

8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

Wretched daughter of Babylon! blessed [shall he be] who shall reward you as you have rewarded us.

9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!

Blessed [shall he be] who shall seize and dash your infants against the rock.