Psalmen 137

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

By the rivers of Babylon we were seated, weeping at the memory of Zion,

2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

Hanging our instruments of music on the trees by the waterside.

3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

For there those who had taken us prisoners made request for a song; and those who had taken away all we had gave us orders to be glad, saying, Give us one of the songs of Zion.

4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

How may we give the Lord's song in a strange land?

5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

If I keep not your memory, O Jerusalem, let not my right hand keep the memory of its art.

6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

If I let you go out of my thoughts, and if I do not put Jerusalem before my greatest joy, let my tongue be fixed to the roof of my mouth.

7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

O Lord, keep in mind against the children of Edom the day of Jerusalem; how they said, Let it be uncovered, uncovered even to its base.

8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

O daughter of Babylon, whose fate is destruction; happy is the man who does to you what you have done to us.

9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!

Happy is the man who takes your little ones, crushing them against the rocks.