Psalmen 137

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

By the rivers of Babylon, there we sat down. Yes, we wept, when we remembered Zion.

2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

On the willows in that land, we hung up our harps.

3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

For there, those who led us captive asked us for songs. Those who tormented us demanded songs of joy: “Sing us one of the songs of Zion!”

4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

How can we sing the LORD’s song in a foreign land?

5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

If I forget you, Jerusalem, let my right hand forget its skill.

6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

Let my tongue stick to the roof of my mouth if I do not remember you, if I do not prefer Jerusalem above my chief joy.

7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

Remember, LORD, against the children of Edom in the day of Jerusalem, who said, “Raze it! Raze it even to its foundation!”

8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

Daughter of Babylon, doomed to destruction, he will be happy who repays you, as you have done to us.

9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!

Happy shall he be, who takes and dashes your little ones against the rock.