Psalmen 109
1 Voor muziekbegeleiding. Een psalm van David. Mijn God, tot wien mijn loflied klinkt, Zwijg toch niet stil!
För sångmästaren; av David; en psalm. Min lovsångs Gud, tig icke.
2 Want men zet een mond vol boosheid en bedrog tegen mij op, En belastert mij met leugentongen;
Ty sin ogudaktiga mun, sin falska mun hava de upplåtit mot mig, de hava talat mot mig med lögnaktig tunga.
3 Men bestookt mij met woorden van haat, En bestrijdt mij zonder enige grond;
Med hätska ord hava de omgivit mig, de hava begynt strid mot mig utan sak.
4 Men belaagt mij tot loon voor mijn liefde, En tot loon voor mijn bidden;
Till lön för min kärlek stå de mig emot, men jag beder allenast.
5 Men vergeldt mij kwaad voor goed, En haat voor mijn liefde.
De hava bevisat mig ont för gott och hat för min kärlek.
6 Stel een gewetenloos rechter over hem aan, En aan zijn rechterhand trede een valse aanklager op;
Låt en ogudaktig man träda upp emot honom, och låt en åklagare stå på hans högra sida.
7 Voor het gerecht worde hij schuldig bevonden, En smeke hij tevergeefs om genade.
När han kommer inför rätta, må han dömas skyldig, och hans bön vare synd.
8 Mogen zijn dagen maar kort zijn, En zijn ambt aan een ander vervallen.
Blive hans dagar få, hans ämbete tage en annan.
9 Zijn kinderen mogen wezen, Zijn vrouw een weduwe worden;
Varde hans barn faderlösa och hans hustru änka.
10 Mogen zijn zonen als bedelaars zwerven, Zelfs uit hun krotten worden verjaagd.
Må hans barn alltid gå husvilla och tigga och söka sitt bröd fjärran ifrån ödelagda hem.
11 De woekeraar legge beslag op heel zijn bezit, En vreemden mogen met zijn verdiensten gaan strijken.
Må ockraren få i sin snara allt vad han äger, och må främmande plundra hans gods.
12 Laat niemand zich zijner ontfermen, Niemand zich over zijn wezen erbarmen;
Må ingen finnas, som hyser misskund med honom, och ingen, som förbarmar sig över hans faderlösa.
13 Laat zijn kroost ten ondergang worden gedoemd, Zijn naam al verdwijnen in het eerste geslacht.
Hans framtid varde avskuren, i nästa led vare sådanas namn utplånat.
14 Moge Jahweh de misdaad zijner vaderen gedenken, En de schuld van zijn moeder nooit worden gedelgd;
Hans fäders missgärning varde ihågkommen inför HERREN, och hans moders synd varde icke utplånad.
15 Jahweh houde ze altijd voor ogen, Zodat zelfs hun aandenken van de aarde verdwijnt.
Må den alltid stå inför HERRENS ögon; ja, sådana mäns åminnelse må utrotas från jorden.
16 Want hij dacht er niet aan, barmhartig te zijn, Maar vervolgde den ellendige, arme en bedroefde ten dode.
Ty han tänkte ju icke på att öva misskund, utan förföljde den som var betryckt och fattig och den vilkens hjärta var bedrövat, för att döda dem.
17 Hij hield van vervloeking: die treffe hem dan; Geen zegen wilde hij spreken: die blijve hem verre!
Han älskade förbannelse, och den kom över honom; han hade icke behag till välsignelse, och den blev fjärran ifrån honom.
18 De vloek trok hij aan als een kleed: Die dringe hem als water in het lijf, als olie in zijn gebeente;
Han klädde sig i förbannelse såsom i en klädnad, och såsom vatten trängde den in i hans liv och såsom olja in i hans ben.
19 Die worde de mantel, waarin hij zich hult, De gordel, die hij altijd moet dragen.
Den varde honom såsom en mantel att hölja sig i, och såsom en gördel att alltid omgjorda sig med.
20 Zó moge Jahweh mijn haters vergelden, En die laag van mij lasteren!
Detta vare mina motståndares lön från HERREN, och deras som tala ont mot min själ.
21 Maar treed Gìj voor mij op, o Jahweh, mijn Heer, En red mij omwille van uw Naam naar de rijkdom uwer genade!
Men du, HERRE, Herre, stå mig bi för ditt namn skull; god är ju din nåd, så må du då rädda mig.
22 Want ik ben arm en ellendig, En mijn hart krimpt ineen in mijn borst;
Ty jag är betryckt och fattig, och mitt hjärta är genomborrat i mitt bröst.
23 Ik zink weg als een verdwijnende schaduw, Word voortgejaagd als een sprinkhanenzwerm;
Såsom skuggan, när den förlänges, går jag bort; jag ryckes bort såsom en gräshoppssvärm.
24 Van het vasten knikken mijn knieën, En mijn vermagerd lichaam schrompelt ineen.
Mina knän äro vacklande av fasta, och min kropp förlorar sitt hull.
25 Zó ben ik hun een bespotting geworden; Die mij zien, schudden meewarig het hoofd.
Till smälek har jag blivit inför dem; när de se mig, skaka de huvudet.
26 Help mij, Jahweh, mijn God, En red mij naar uw genade;
Hjälp mig, HERRE, min Gud; fräls mig efter din nåd;
27 Opdat men erkenne, dat het uw hand is, Jahweh: dat Gij het volbracht!
och må de förnimma att det är din hand, att du, HERRE, har gjort det.
28 Laat hèn dan maar vloeken, als Gìj mij wilt zegenen; Mijn vijand zich schamen, maar uw knecht zich verheugen;
Om de förbanna, så välsigna du; om de resa sig upp, så komme de på skam, men må din tjänare få glädja sig.
29 Mogen mijn tegenstanders met smaad worden bekleed, En zich in hun schande hullen als in een mantel!
Mina motståndare varde klädda i blygd och höljda i skam såsom i en mantel.
30 Dan zal ik Jahweh juichend danken, En voor een talloze schare Hem prijzen;
Min mun skall storligen tacka HERREN; mitt ibland många vill jag lova honom.
31 Omdat Hij aan de rechterhand van den ongelukkige staat, Om hem te redden, van die hem verdoemen!
Ty han står på den fattiges högra sida för att frälsa honom från dem som fördöma hans själ.
