Psalmen 109

1 Voor muziekbegeleiding. Een psalm van David. Mijn God, tot wien mijn loflied klinkt, Zwijg toch niet stil!

Para el director del coro. Un salmo de David. ¡Oh Dios! Eres el único al que rindo alabanza, por favor no permanezcas en silencio ahora,

2 Want men zet een mond vol boosheid en bedrog tegen mij op, En belastert mij met leugentongen;

porque la gente malvada y engañosa me está atacando, diciendo mentiras sobre mí

3 Men bestookt mij met woorden van haat, En bestrijdt mij zonder enige grond;

Me rodean con palabras de odio, pelean contra mí sin razón.

4 Men belaagt mij tot loon voor mijn liefde, En tot loon voor mijn bidden;

Los amo, pero ellos me responden con hostilidad, ¡Incluso cuando estoy orando por ellos!

5 Men vergeldt mij kwaad voor goed, En haat voor mijn liefde.

Me devuelven el bien con el mal, el amor con el odio

6 Stel een gewetenloos rechter over hem aan, En aan zijn rechterhand trede een valse aanklager op;

“Pon a alguien malo sobre él. Ten a alguien de pie acusándolo.

7 Voor het gerecht worde hij schuldig bevonden, En smeke hij tevergeefs om genade.

Que cuando sea juzgado y sentenciado, sea hallado culpable. Que sus plegarias sean contadas como pecados.

8 Mogen zijn dagen maar kort zijn, En zijn ambt aan een ander vervallen.

Ojalá se acorten sus vidas; y que alguien más tome su lugar.

9 Zijn kinderen mogen wezen, Zijn vrouw een weduwe worden;

Que sus hijos queden huérfanos, y su esposa viuda.

10 Mogen zijn zonen als bedelaars zwerven, Zelfs uit hun krotten worden verjaagd.

Y que sus hijos queden desamparados, sin hogar, vagando de aquí para allá, expulsados de sus casas en ruinas.

11 De woekeraar legge beslag op heel zijn bezit, En vreemden mogen met zijn verdiensten gaan strijken.

Que los acreedores les quiten todo lo que poseen; y que los ladrones se lleven todo por lo cual han trabajado.

12 Laat niemand zich zijner ontfermen, Niemand zich over zijn wezen erbarmen;

Que nadie los trate bien; que nadie sienta lástima por sus hijos desamparados.

13 Laat zijn kroost ten ondergang worden gedoemd, Zijn naam al verdwijnen in het eerste geslacht.

Que todos sus descendientes mueran; que el nombre de su familia sea borrado en la siguiente generación.

14 Moge Jahweh de misdaad zijner vaderen gedenken, En de schuld van zijn moeder nooit worden gedelgd;

Que el Señor recuerde los pecados de sus padres; que los pecados de sus madres no sean borrados.

15 Jahweh houde ze altijd voor ogen, Zodat zelfs hun aandenken van de aarde verdwijnt.

Que sus errores permanezcan constantemente ante el Señor; y que su nombre sea olvidado completamente por el pueblo.

16 Want hij dacht er niet aan, barmhartig te zijn, Maar vervolgde den ellendige, arme en bedroefde ten dode.

Porque no pensó en ser amable con otros, y en su lugar, acosó y mató a los pobres, a lo necesitados y a los de corazón roto.

17 Hij hield van vervloeking: die treffe hem dan; Geen zegen wilde hij spreken: die blijve hem verre!

Le encantaba maldecir a otros, ¡Que caiga sobre él ahora la maldición! Más no tenía tiempo para bendecir, ¡Así que ojalá nunca reciba una sola bendición!

18 De vloek trok hij aan als een kleed: Die dringe hem als water in het lijf, als olie in zijn gebeente;

Maldecía tan a menudo como cambiaba de ropa. Ojalá se trague sus maldiciones como bebe el agua, como el aceite que frota sobre su piel y llega hasta sus huesos.

19 Die worde de mantel, waarin hij zich hult, De gordel, die hij altijd moet dragen.

Que las maldiciones que ha lanzado se peguen a él como la ropa, que lo aprieten todo el tiempo como un cinto”.

20 Zó moge Jahweh mijn haters vergelden, En die laag van mij lasteren!

Que todo esto sea el castigo del Señor sobre mis enemigos, sobre aquellos que hablan mal de mí.

21 Maar treed Gìj voor mij op, o Jahweh, mijn Heer, En red mij omwille van uw Naam naar de rijkdom uwer genade!

Pero a mí, Señor, trátame bien, por tu nombre. Sálvame porque eres leal y bueno.

22 Want ik ben arm en ellendig, En mijn hart krimpt ineen in mijn borst;

Porque estoy pobre y necesitado, y mi corazón se rompe.

23 Ik zink weg als een verdwijnende schaduw, Word voortgejaagd als een sprinkhanenzwerm;

Me estoy desvaneciendo como una sombra nocturna; soy como una langosta que se sacude.

24 Van het vasten knikken mijn knieën, En mijn vermagerd lichaam schrompelt ineen.

Estoy tan débil por la falta de comida que mis piernas ya no dan más; Mi cuerpo es solo piel y huesos.

25 Zó ben ik hun een bespotting geworden; Die mij zien, schudden meewarig het hoofd.

¡La gente me ridiculiza, me miran y menean la cabeza!

26 Help mij, Jahweh, mijn God, En red mij naar uw genade;

Ayúdame, Dios mío; sálvame por tu gran amor.

27 Opdat men erkenne, dat het uw hand is, Jahweh: dat Gij het volbracht!

Que los demás reconozcan que esto es lo que haces, que tú eres el único que me salva.

28 Laat hèn dan maar vloeken, als Gìj mij wilt zegenen; Mijn vijand zich schamen, maar uw knecht zich verheugen;

Cuando me maldigan, tú me bendecirás. Cuando me ataquen, tú los destruirás. Y yo, tu siervo, me alegraré.

29 Mogen mijn tegenstanders met smaad worden bekleed, En zich in hun schande hullen als in een mantel!

Que todos los que me acusan sean revestidos con desgracias; que se cubran a sí mismos con capas de vergüenza.

30 Dan zal ik Jahweh juichend danken, En voor een talloze schare Hem prijzen;

Pero yo seguiré agradeciendo al Señor, alabándolo frente a todos los que me rodean.

31 Omdat Hij aan de rechterhand van den ongelukkige staat, Om hem te redden, van die hem verdoemen!

Porque él defiende al necesitado, y lo salva de aquellos que lo condenan.