Psalmen 109
1 Voor muziekbegeleiding. Een psalm van David. Mijn God, tot wien mijn loflied klinkt, Zwijg toch niet stil!
| למנצח לדוד מזמור אלהי תהלתי אל תחרש׃ |
2 Want men zet een mond vol boosheid en bedrog tegen mij op, En belastert mij met leugentongen;
| כי פי רשע ופי מרמה עלי פתחו דברו אתי לשון שקר׃ |
3 Men bestookt mij met woorden van haat, En bestrijdt mij zonder enige grond;
| ודברי שנאה סבבוני וילחמוני חנם׃ |
4 Men belaagt mij tot loon voor mijn liefde, En tot loon voor mijn bidden;
| תחת אהבתי ישטנוני ואני תפלה׃ |
5 Men vergeldt mij kwaad voor goed, En haat voor mijn liefde.
| וישימו עלי רעה תחת טובה ושנאה תחת אהבתי׃ |
6 Stel een gewetenloos rechter over hem aan, En aan zijn rechterhand trede een valse aanklager op;
| הפקד עליו רשע ושטן יעמד על ימינו׃ |
7 Voor het gerecht worde hij schuldig bevonden, En smeke hij tevergeefs om genade.
| בהשפטו יצא רשע ותפלתו תהיה לחטאה׃ |
8 Mogen zijn dagen maar kort zijn, En zijn ambt aan een ander vervallen.
| יהיו ימיו מעטים פקדתו יקח אחר׃ |
9 Zijn kinderen mogen wezen, Zijn vrouw een weduwe worden;
| יהיו בניו יתומים ואשתו אלמנה׃ |
10 Mogen zijn zonen als bedelaars zwerven, Zelfs uit hun krotten worden verjaagd.
| ונוע ינועו בניו ושאלו ודרשו מחרבותיהם׃ |
11 De woekeraar legge beslag op heel zijn bezit, En vreemden mogen met zijn verdiensten gaan strijken.
| ינקש נושה לכל אשר לו ויבזו זרים יגיעו׃ |
12 Laat niemand zich zijner ontfermen, Niemand zich over zijn wezen erbarmen;
| אל יהי לו משך חסד ואל יהי חונן ליתומיו׃ |
13 Laat zijn kroost ten ondergang worden gedoemd, Zijn naam al verdwijnen in het eerste geslacht.
| יהי אחריתו להכרית בדור אחר ימח שמם׃ |
14 Moge Jahweh de misdaad zijner vaderen gedenken, En de schuld van zijn moeder nooit worden gedelgd;
| יזכר עון אבתיו אל יהוה וחטאת אמו אל תמח׃ |
15 Jahweh houde ze altijd voor ogen, Zodat zelfs hun aandenken van de aarde verdwijnt.
| יהיו נגד יהוה תמיד ויכרת מארץ זכרם׃ |
16 Want hij dacht er niet aan, barmhartig te zijn, Maar vervolgde den ellendige, arme en bedroefde ten dode.
| יען אשר לא זכר עשות חסד וירדף איש עני ואביון ונכאה לבב למותת׃ |
17 Hij hield van vervloeking: die treffe hem dan; Geen zegen wilde hij spreken: die blijve hem verre!
| ויאהב קללה ותבואהו ולא חפץ בברכה ותרחק ממנו׃ |
18 De vloek trok hij aan als een kleed: Die dringe hem als water in het lijf, als olie in zijn gebeente;
| וילבש קללה כמדו ותבא כמים בקרבו וכשמן בעצמותיו׃ |
19 Die worde de mantel, waarin hij zich hult, De gordel, die hij altijd moet dragen.
| תהי לו כבגד יעטה ולמזח תמיד יחגרה׃ |
20 Zó moge Jahweh mijn haters vergelden, En die laag van mij lasteren!
| זאת פעלת שטני מאת יהוה והדברים רע על נפשי׃ |
21 Maar treed Gìj voor mij op, o Jahweh, mijn Heer, En red mij omwille van uw Naam naar de rijkdom uwer genade!
| ואתה יהוה אדני עשה אתי למען שמך כי טוב חסדך הצילני׃ |
22 Want ik ben arm en ellendig, En mijn hart krimpt ineen in mijn borst;
| כי עני ואביון אנכי ולבי חלל בקרבי׃ |
23 Ik zink weg als een verdwijnende schaduw, Word voortgejaagd als een sprinkhanenzwerm;
| כצל כנטותו נהלכתי ננערתי כארבה׃ |
24 Van het vasten knikken mijn knieën, En mijn vermagerd lichaam schrompelt ineen.
| ברכי כשלו מצום ובשרי כחש משמן׃ |
25 Zó ben ik hun een bespotting geworden; Die mij zien, schudden meewarig het hoofd.
| ואני הייתי חרפה להם יראוני יניעון ראשם׃ |
26 Help mij, Jahweh, mijn God, En red mij naar uw genade;
| עזרני יהוה אלהי הושיעני כחסדך׃ |
27 Opdat men erkenne, dat het uw hand is, Jahweh: dat Gij het volbracht!
| וידעו כי ידך זאת אתה יהוה עשיתה׃ |
28 Laat hèn dan maar vloeken, als Gìj mij wilt zegenen; Mijn vijand zich schamen, maar uw knecht zich verheugen;
| יקללו המה ואתה תברך קמו ויבשו ועבדך ישמח׃ |
29 Mogen mijn tegenstanders met smaad worden bekleed, En zich in hun schande hullen als in een mantel!
| ילבשו שוטני כלמה ויעטו כמעיל בשתם׃ |
30 Dan zal ik Jahweh juichend danken, En voor een talloze schare Hem prijzen;
| אודה יהוה מאד בפי ובתוך רבים אהללנו׃ |
31 Omdat Hij aan de rechterhand van den ongelukkige staat, Om hem te redden, van die hem verdoemen!
| כי יעמד לימין אביון להושיע משפטי נפשו׃ |
