Psalmen 109

1 Voor muziekbegeleiding. Een psalm van David. Mijn God, tot wien mijn loflied klinkt, Zwijg toch niet stil!

Gott meines Lobes, schweig nicht stille!

2 Want men zet een mond vol boosheid en bedrog tegen mij op, En belastert mij met leugentongen;

Denn der Mund des Ungerechten und der Mund des Truges haben wider mich sich geöffnet, sie reden mit mir mit Zungen der Lüge.

3 Men bestookt mij met woorden van haat, En bestrijdt mij zonder enige grond;

Und mit des Hasses Worten umgeben sie mich, und streiten ohne Ursache wider mich.

4 Men belaagt mij tot loon voor mijn liefde, En tot loon voor mijn bidden;

Für meine Liebe sind sie meine Widersacher; ich aber bin im Gebet.

5 Men vergeldt mij kwaad voor goed, En haat voor mijn liefde.

Und sie tun Böses mir, statt Gutes, und Haß für meine Liebe.

6 Stel een gewetenloos rechter over hem aan, En aan zijn rechterhand trede een valse aanklager op;

Bestelle einen Ungerechten über ihn, und lasse Satanas ihm zur Rechten stehen.

7 Voor het gerecht worde hij schuldig bevonden, En smeke hij tevergeefs om genade.

Wird er gerichtet, gehe er als Ungerechter hervor und zur Sünde werde ihm sein Gebet!

8 Mogen zijn dagen maar kort zijn, En zijn ambt aan een ander vervallen.

Es sollen seiner Tage wenig sein, sein Amt nehme ein anderer.

9 Zijn kinderen mogen wezen, Zijn vrouw een weduwe worden;

Seine Söhne seien Waisen und sein Weib eine Witwe.

10 Mogen zijn zonen als bedelaars zwerven, Zelfs uit hun krotten worden verjaagd.

Und lasse umherwandern seine Söhne und betteln und nachsuchen aus ihren Verödungen.

11 De woekeraar legge beslag op heel zijn bezit, En vreemden mogen met zijn verdiensten gaan strijken.

Es umstricke der Gläubiger alles, was er hat, und Fremde rauben seine Arbeit.

12 Laat niemand zich zijner ontfermen, Niemand zich over zijn wezen erbarmen;

Keiner reiche ihm Barmherzigkeit dar, und keiner sei gnädig seinen Waisen!

13 Laat zijn kroost ten ondergang worden gedoemd, Zijn naam al verdwijnen in het eerste geslacht.

Seine Nachkommen werden ausgerottet! ihr Name im anderen Geschlecht ausgewischt!

14 Moge Jahweh de misdaad zijner vaderen gedenken, En de schuld van zijn moeder nooit worden gedelgd;

Es müsse seiner Väter Missetat bei Jehovah gedacht und seiner Mutter Sünde nicht ausgewischt werden.

15 Jahweh houde ze altijd voor ogen, Zodat zelfs hun aandenken van de aarde verdwijnt.

Sie sollen beständig vor Jehovah sein, daß ihr Gedächtnis Er ausrotte von der Erde.

16 Want hij dacht er niet aan, barmhartig te zijn, Maar vervolgde den ellendige, arme en bedroefde ten dode.

Weil Er nicht gedachte Barmherzigkeit zu tun, und den elenden Mann und den Dürftigen verfolgte und den, so verzagten Herzens, daß er ihn töte.

17 Hij hield van vervloeking: die treffe hem dan; Geen zegen wilde hij spreken: die blijve hem verre!

Und er liebte den Fluch, so komme der über ihn; und er hatte keine Lust am Segen, so sei er ferne von ihm!

18 De vloek trok hij aan als een kleed: Die dringe hem als water in het lijf, als olie in zijn gebeente;

Und er ziehe Fluch an, wie sein Obergewand, und er komme in sein Inneres wie Wasser, und wie Öl in seine Gebeine.

19 Die worde de mantel, waarin hij zich hult, De gordel, die hij altijd moet dragen.

Er sei ihm wie ein Kleid, das ihn umhüllt, und wie eine Umgürtung, die beständig ihn gürtet.

20 Zó moge Jahweh mijn haters vergelden, En die laag van mij lasteren!

Dies sei die Belohnung meiner Widersacher von Jehovah, und derer, so Böses reden wider meine Seele.

21 Maar treed Gìj voor mij op, o Jahweh, mijn Heer, En red mij omwille van uw Naam naar de rijkdom uwer genade!

Und Du, Jehovah, Herr, handle mit mir um Deines Namens willen; denn gut ist Deine Barmherzigkeit, errette mich.

22 Want ik ben arm en ellendig, En mijn hart krimpt ineen in mijn borst;

Denn elend bin ich und dürftig, und durchbohrt ist mein Herz in meinem Inneren.

23 Ik zink weg als een verdwijnende schaduw, Word voortgejaagd als een sprinkhanenzwerm;

Wie der Schatten, wenn er sich neigt, gehe ich dahin, wie die Heuschrecke werde ich abgeschüttelt.

24 Van het vasten knikken mijn knieën, En mijn vermagerd lichaam schrompelt ineen.

Meine Knie straucheln vom Fasten, und mein Fleisch fällt ab vom Fett.

25 Zó ben ik hun een bespotting geworden; Die mij zien, schudden meewarig het hoofd.

Und ich bin ihnen zur Schmach; sie sehen mich und nicken mit dem Kopf.

26 Help mij, Jahweh, mijn God, En red mij naar uw genade;

Stehe mir bei, Jehovah, mein Gott, rette mich nach Deiner Barmherzigkeit.

27 Opdat men erkenne, dat het uw hand is, Jahweh: dat Gij het volbracht!

Und lasse sie wissen, daß das Deine Hand ist, daß Du, Jehovah, es tust.

28 Laat hèn dan maar vloeken, als Gìj mij wilt zegenen; Mijn vijand zich schamen, maar uw knecht zich verheugen;

Fluchen sie, so segne Du, stehen sie auf, so lasse sie beschämt werden! Aber Dein Knecht müsse fröhlich sein!

29 Mogen mijn tegenstanders met smaad worden bekleed, En zich in hun schande hullen als in een mantel!

Meine Widersacher müssen mit Schande angezogen werden, und mit ihrer Scham umhüllt werden wie mit einem Oberkleid.

30 Dan zal ik Jahweh juichend danken, En voor een talloze schare Hem prijzen;

Ich will Jehovah sehr danken mit meinem Mund, und in Vieler Mitte will ich Ihn loben.

31 Omdat Hij aan de rechterhand van den ongelukkige staat, Om hem te redden, van die hem verdoemen!

Denn Er steht dem Dürftigen zur Rechten, ihn zu retten von denen, die seine Seele richten.