Psalmen 109

1 Voor muziekbegeleiding. Een psalm van David. Mijn God, tot wien mijn loflied klinkt, Zwijg toch niet stil!

Min Lovsangs Gud, ti ikke!

2 Want men zet een mond vol boosheid en bedrog tegen mij op, En belastert mij met leugentongen;

Thi de have opladt Ugudeligheds Mund og Falskheds Mund imod mig; de have talt imod mig med Løgnens Tunge,

3 Men bestookt mij met woorden van haat, En bestrijdt mij zonder enige grond;

og de have omringet mig med hadefulde Ord og stridt imod mig uden Aarsag.

4 Men belaagt mij tot loon voor mijn liefde, En tot loon voor mijn bidden;

Til Løn for min Kærlighed staa de mig imod, men jeg er stedse i Bøn.

5 Men vergeldt mij kwaad voor goed, En haat voor mijn liefde.

Og de beviste mig ondt for godt, og Had for min Kærlighed.

6 Stel een gewetenloos rechter over hem aan, En aan zijn rechterhand trede een valse aanklager op;

Sæt en ugudelig over ham og lad en Anklager staa ved hans højre Haand!

7 Voor het gerecht worde hij schuldig bevonden, En smeke hij tevergeefs om genade.

Naar han dømmes, da lad ham gaa ud som skyldig, og lad hans Bøn blive tir Synd!

8 Mogen zijn dagen maar kort zijn, En zijn ambt aan een ander vervallen.

Hans Dage vorde faa, en anden annamme hans Embede!

9 Zijn kinderen mogen wezen, Zijn vrouw een weduwe worden;

Hans Børn vorde faderløse og hans Hustru Enke!

10 Mogen zijn zonen als bedelaars zwerven, Zelfs uit hun krotten worden verjaagd.

Og lad hans Børn vanke hid og did og tigge, og lad dem fra deres øde Hjem søge om Føde!

11 De woekeraar legge beslag op heel zijn bezit, En vreemden mogen met zijn verdiensten gaan strijken.

Lad Aagerkarlen kaste Garn ud efter alt det, han har, og fremmede røve Frugten af hans Arbejde.

12 Laat niemand zich zijner ontfermen, Niemand zich over zijn wezen erbarmen;

Lad ham ikke finde nogen, som bevarer Miskundhed imod ham, og ingen forbarme sig over hans faderløse!

13 Laat zijn kroost ten ondergang worden gedoemd, Zijn naam al verdwijnen in het eerste geslacht.

Hans Fremtid vorde afskaaren, deres Navn vorde udslettet i andet Led!

14 Moge Jahweh de misdaad zijner vaderen gedenken, En de schuld van zijn moeder nooit worden gedelgd;

Hans Fædres Misgerning vorde ihukommet hos Herren og hans Moders Synd ikke udslettet!

15 Jahweh houde ze altijd voor ogen, Zodat zelfs hun aandenken van de aarde verdwijnt.

De være Herren altid for Øje, og han udrydde deres Ihukommelse af Jorden;

16 Want hij dacht er niet aan, barmhartig te zijn, Maar vervolgde den ellendige, arme en bedroefde ten dode.

fordi han ikke kom i Hu at gøre Miskundhed, men forfulgte en elendig og en fattig Mand og den, som var bedrøvet i Hjertet, for at dræbe ham.

17 Hij hield van vervloeking: die treffe hem dan; Geen zegen wilde hij spreken: die blijve hem verre!

Han elskede Forbandelse, den kom ogsaa over ham, og han havde ikke Lyst til Velsignelse, og den blev ogsaa langt fra ham.

18 De vloek trok hij aan als een kleed: Die dringe hem als water in het lijf, als olie in zijn gebeente;

Og han iførte sig Forbandelse som sit Klædebon, og den kom ind i ham som Vand og som Olie i hans Ben.

19 Die worde de mantel, waarin hij zich hult, De gordel, die hij altijd moet dragen.

Den vorde ham som et Klædebon, hvilket han ifører sig, og som et Bælte, hvilket han altid ombinder sig med.

20 Zó moge Jahweh mijn haters vergelden, En die laag van mij lasteren!

Dette er Lønnen fra Herren til dem, som staa mig imod, og som tale ondt imod min Sjæl!

21 Maar treed Gìj voor mij op, o Jahweh, mijn Heer, En red mij omwille van uw Naam naar de rijkdom uwer genade!

Men du, Herre, Herre! gøre vel imod mig for dit Navns Skyld; red mig, fordi din Miskundhed er god.

22 Want ik ben arm en ellendig, En mijn hart krimpt ineen in mijn borst;

Thi jeg er elendig og fattig, og mit Hjerte er saaret inden i mig.

23 Ik zink weg als een verdwijnende schaduw, Word voortgejaagd als een sprinkhanenzwerm;

Jeg svinder bort som en Skygge, naar den hælder, jeg bliver jaget bort som en Græshoppe.

24 Van het vasten knikken mijn knieën, En mijn vermagerd lichaam schrompelt ineen.

Mine Knæ rave af Faste, og mit Kød er magert og har ingen Fedme.

25 Zó ben ik hun een bespotting geworden; Die mij zien, schudden meewarig het hoofd.

Og jeg maa være deres Spot; de se mig, de ryste med deres Hoved.

26 Help mij, Jahweh, mijn God, En red mij naar uw genade;

Hjælp mig, Herre, min Gud! frels mig efter din Miskundhed,

27 Opdat men erkenne, dat het uw hand is, Jahweh: dat Gij het volbracht!

at de maa kende, at dette er din Haand; du, Herre! du har gjort det.

28 Laat hèn dan maar vloeken, als Gìj mij wilt zegenen; Mijn vijand zich schamen, maar uw knecht zich verheugen;

Forbande de, saa velsigner du, de rejse sig, men blive til Skamme, og din Tjener glædes.

29 Mogen mijn tegenstanders met smaad worden bekleed, En zich in hun schande hullen als in een mantel!

Lad mine Modstandere iføres Forsmædelse og klædes med deres Skam som med en Kappe.

30 Dan zal ik Jahweh juichend danken, En voor een talloze schare Hem prijzen;

Jeg vil takke Herren højlig med min Mund, og jeg vil love ham midt iblandt mange;

31 Omdat Hij aan de rechterhand van den ongelukkige staat, Om hem te redden, van die hem verdoemen!

thi han staar ved den fattiges højre Haand for at frelse ham fra dem, som dømme hans Sjæl.