Psalmen 109
1 Voor muziekbegeleiding. Een psalm van David. Mijn God, tot wien mijn loflied klinkt, Zwijg toch niet stil!
Přednímu zpěváku, žalm Davidův. Ó Bože chvály mé, nečiň se neslyše.
2 Want men zet een mond vol boosheid en bedrog tegen mij op, En belastert mij met leugentongen;
Nebo ústa nešlechetného a ústa lstivá proti mně se otevřela, mluvili proti mně jazykem lživým.
3 Men bestookt mij met woorden van haat, En bestrijdt mij zonder enige grond;
A slovy jizlivými osočili mne, válčí proti mně beze vší příčiny.
4 Men belaagt mij tot loon voor mijn liefde, En tot loon voor mijn bidden;
Protivili mi se za mé milování, ješto jsem se za ně modlíval.
5 Men vergeldt mij kwaad voor goed, En haat voor mijn liefde.
Odplacují se mi zlým za dobré, a nenávistí za milování mé.
6 Stel een gewetenloos rechter over hem aan, En aan zijn rechterhand trede een valse aanklager op;
Postav nad ním bezbožníka, a protivník ať mu stojí po pravici.
7 Voor het gerecht worde hij schuldig bevonden, En smeke hij tevergeefs om genade.
Když před soudem stane, ať zůstane za nešlechetného, a prosba jeho budiž jemu k hříchu.
8 Mogen zijn dagen maar kort zijn, En zijn ambt aan een ander vervallen.
Budiž dnů jeho málo, a úřad jeho vezmi jiný.
9 Zijn kinderen mogen wezen, Zijn vrouw een weduwe worden;
Buďtež děti jeho sirotci, a žena jeho vdovou.
10 Mogen zijn zonen als bedelaars zwerven, Zelfs uit hun krotten worden verjaagd.
Buďtež běhouni a tuláci synové jeho, žebřete, vyhnáni jsouce z poustek svých.
11 De woekeraar legge beslag op heel zijn bezit, En vreemden mogen met zijn verdiensten gaan strijken.
Přitáhni k sobě lichevník všecko, cožkoli má, a úsilé jeho rozchvátejte cizí.
12 Laat niemand zich zijner ontfermen, Niemand zich over zijn wezen erbarmen;
Nebudiž, kdo by mu chtěl milosrdenství prokázati, aniž buď, kdo by se smiloval nad sirotky jeho.
13 Laat zijn kroost ten ondergang worden gedoemd, Zijn naam al verdwijnen in het eerste geslacht.
Potomci jeho z kořen vyťati buďte, v druhém kolenu vyhlazeno buď jméno jejich.
14 Moge Jahweh de misdaad zijner vaderen gedenken, En de schuld van zijn moeder nooit worden gedelgd;
Přijdiž na pamět nepravost předků jeho před Hospodinem, a hřích matky jeho nebuď shlazen.
15 Jahweh houde ze altijd voor ogen, Zodat zelfs hun aandenken van de aarde verdwijnt.
Buďtež před Hospodinem ustavičně, až by vyhladil z země památku jejich,
16 Want hij dacht er niet aan, barmhartig te zijn, Maar vervolgde den ellendige, arme en bedroefde ten dode.
Proto že nepamatoval, aby činil milosrdenství, ale protivenství činil člověku chudému a nuznému a sevřenému bolestí srdce, aby jej zamordoval.
17 Hij hield van vervloeking: die treffe hem dan; Geen zegen wilde hij spreken: die blijve hem verre!
Poněvadž miloval zlořečení, nechať přijde na něj; neměl líbosti v požehnání, nechať se vzdálí od něho.
18 De vloek trok hij aan als een kleed: Die dringe hem als water in het lijf, als olie in zijn gebeente;
A tak budiž oblečen v zlořečenství jako v svůj oděv, a ať vejde do vnitřností jeho jako voda, a jako olej do kostí jeho.
19 Die worde de mantel, waarin hij zich hult, De gordel, die hij altijd moet dragen.
Budiž jemu to jako plášť k přiodívání, a jako pás k ustavičnému opasování.
20 Zó moge Jahweh mijn haters vergelden, En die laag van mij lasteren!
Taková mzda přijdiž mým protivníkům od Hospodina, a mluvícím zlé věci proti duši mé.
21 Maar treed Gìj voor mij op, o Jahweh, mijn Heer, En red mij omwille van uw Naam naar de rijkdom uwer genade!
Ty pak, Hospodine Pane, nalož se mnou laskavě pro jméno své, nebo dobré jest milosrdenství tvé; vytrhni mne.
22 Want ik ben arm en ellendig, En mijn hart krimpt ineen in mijn borst;
Jsemť zajisté chudý a nuzný, a srdce mé raněno jest u vnitřnostech mých.
23 Ik zink weg als een verdwijnende schaduw, Word voortgejaagd als een sprinkhanenzwerm;
Jako stín, když se nachyluje, ucházeti musím; honí se za mnou jako za kobylkou.
24 Van het vasten knikken mijn knieën, En mijn vermagerd lichaam schrompelt ineen.
Kolena má klesají postem, a tělo mé vyschlo z tučnosti.
25 Zó ben ik hun een bespotting geworden; Die mij zien, schudden meewarig het hoofd.
Nadto jsem jim za posměch; když mne uhlédají, potřásají hlavami svými.
26 Help mij, Jahweh, mijn God, En red mij naar uw genade;
Spomoz mi, ó Hospodine Bože můj, zachovej mne podlé milosrdenství svého,
27 Opdat men erkenne, dat het uw hand is, Jahweh: dat Gij het volbracht!
Tak aby poznati mohli, že jest to ruka tvá, a že jsi ty, Hospodine, učinil to.
28 Laat hèn dan maar vloeken, als Gìj mij wilt zegenen; Mijn vijand zich schamen, maar uw knecht zich verheugen;
Nechť oni jakkoli zlořečí, ty dobrořeč; kteříž povstali, nechť se zastydí, aby se veselil služebník tvůj.
29 Mogen mijn tegenstanders met smaad worden bekleed, En zich in hun schande hullen als in een mantel!
Buďtež oblečeni protivníci moji v zahanbení, a nechť se odějí jako pláštěm hanbou svou.
30 Dan zal ik Jahweh juichend danken, En voor een talloze schare Hem prijzen;
Slaviti budu Hospodina velice ústy svými, a u prostřed mnohých chváliti jej budu,
31 Omdat Hij aan de rechterhand van den ongelukkige staat, Om hem te redden, van die hem verdoemen!
Proto že stojí po pravici nuznému, aby ho zachoval od těch, kteříž odsuzují život jeho.
