Psalmen 107
1 Brengt Jahweh dank, want Hij is goed, En zijn genade duurt eeuwig!
Pris Herren, for han er god, hans miskunnhet varer evindelig.
2 Zo moeten getuigen, die door Jahweh verlost zijn, En door Hem uit de nood zijn gered;
Så sie Herrens gjenløste, de som han har gjenløst av nødens hånd,
3 Die Hij van alle kant hierheen heeft gebracht, Van oost en west, van noord en zuid.
og som han har samlet fra landene, fra øst og fra vest, fra nord og fra havet.
4 Sommigen doolden in woestijn en wildernis rond, Zonder de weg naar hun woonplaats te vinden;
De fór vill i ørkenen, i et uveisomt øde, de fant ikke en by å bo i.
5 Ze leden honger en dorst, En hun leven verkwijnde.
De var hungrige og tørste, deres sjel vansmektet i dem.
6 Maar ze riepen Jahweh aan in hun nood, En Hij verloste hen van hun angsten:
Da ropte de til Herren i sin nød; av deres trengsler utfridde han dem,
7 Hij bracht ze weer op de veilige weg, Zodat ze hun woonplaats bereikten.
og han førte dem på rett vei, så de gikk til en by de kunde bo i.
8 Laat ze Jahweh voor zijn goedheid dan danken, En voor zijn wonderen voor de kinderen der mensen:
De skal prise Herren for hans miskunnhet og for hans undergjerninger mot menneskenes barn;
9 Want den dorstige heeft Hij gelaafd, Den hongerige heeft Hij verzadigd!
for han mettet den vansmektende sjel og fylte den hungrige sjel med godt.
10 Anderen zaten in duister en donker, In ellende en boeien gekluisterd;
De satt i mørke og i dødsskygge, bundet i elendighet og jern,
11 Want ze hadden zich tegen Gods geboden verzet, En de vermaning van den Allerhoogste veracht;
fordi de hadde vært gjenstridige mot Guds ord og foraktet den Høiestes råd.
12 Zo was door rampspoed de moed hun ontzonken, En reddeloos stortten ze neer.
Derfor bøide han deres hjerter ved lidelse; de snublet, og det var ikke nogen hjelper.
13 Maar ze riepen Jahweh aan in hun nood, En Hij verloste hen van hun angsten:
Da ropte de til Herren i sin nød; av deres trengsler frelste han dem.
14 Hij haalde ze uit het duister en donker, En verbrak hun boeien.
Han førte dem ut av mørke og dødsskygge og rev sønder deres bånd.
15 Laat ze Jahweh voor zijn goedheid dan danken, En voor zijn wonderen voor de kinderen der mensen:
De skal prise Herren for hans miskunnhet og for hans undergjerninger mot menneskenes barn;
16 Want metalen poorten heeft Hij verbrijzeld, Ijzeren grendels in stukken geslagen!
for han brøt sønder porter av kobber og hugg sønder bommer av jern.
17 Anderen werden ziek door hun zondige wandel, Hadden smarten te lijden om hun schuld;
De var dårer og blev plaget for sin syndige vei og for sine misgjerninger;
18 Alle voedsel begon hun te walgen, En ze stonden al dicht bij de poorten des doods.
deres sjel vemmedes ved all mat, og de kom nær til dødens porter.
19 Maar ze riepen Jahweh aan in hun nood, En Hij verloste hen van hun angsten.
Da ropte de til Herren i sin nød; av deres trengsler frelste han dem.
20 Hij sprak: en ze werden genezen, En Hij ontrukte hen weer aan het graf.
Han sendte sitt ord og helbredet dem og reddet dem fra deres graver.
21 Laat ze Jahweh voor zijn goedheid dan danken, En voor zijn wonderen voor de kinderen der mensen:
De skal prise Herren for hans miskunnhet og for hans undergjerninger mot menneskenes barn;
22 Laat ze dankoffers brengen, En jubelend zijn werken vermelden!
og ofre takkoffere og fortelle om hans gjerninger med jubel.
23 Anderen staken op schepen in zee, Om handel te drijven op de onmetelijke wateren.
De som fór ut på havet i skib, som drev handel på store vann,
24 Ook zij hebben Jahweh’s werken aanschouwd, In de kolken zijn wonderen.
de så Herrens gjerninger og hans underverker på dypet.
25 Hij sprak: en er stak een stormwind op, Die zwiepte de golven omhoog;
Han bød og lot det komme en stormvind, og den reiste dets bølger.
26 Ze vlogen op naar de hemel, ploften neer in de diepten, En vergingen van angst;
De fór op imot himmelen, de fór ned i avgrunnene, deres sjel blev motløs i ulykken.
27 Ze rolden en tuimelden, als waren ze dronken, En al hun zeemanschap was tevergeefs.
De tumlet og vaklet som en drukken mann, og all deres visdom blev til intet.
28 Maar ze riepen Jahweh aan in hun nood, En Hij verloste hen van hun angsten:
Da ropte de til Herren i sin nød, og av deres trengsler førte han dem ut.
29 Hij bedaarde de storm tot een bries, En de golven legden zich neer;
Han lot stormen bli til stille, og bølgene omkring dem tidde.
30 Wat waren ze blij, toen het kalm was geworden, En Hij hen naar de verbeide haven geleidde!
Og de gledet sig over at de la sig; og han førte dem til den havn de ønsket.
31 Laat ze Jahweh voor zijn goedheid dan danken, En voor zijn wonderen voor de kinderen der mensen:
De skal prise Herren for hans miskunnhet og for hans undergjerninger mot menneskenes barn
32 Hem in de volksgemeente roemen, Hem in de raad der oudsten prijzen!
og ophøie ham i folkets forsamling og love ham der hvor de gamle sitter.
33 Rivieren maakt Hij tot steppe, Waterbronnen tot dorstige grond;
Han gjorde elver til en ørken og vannkilder til et tørstig land,
34 Vruchtbaar land tot zilte bodem, Om de boosheid van zijn bewoners.
et fruktbart land til et saltland for deres ondskaps skyld som bodde der.
35 Maar van de steppe maakt Hij een vijver, Waterbronnen van het dorre land;
Han gjorde en ørken til en vannrik sjø og et tørt land til vannkilder.
36 Daar zet Hij de hongerigen neer, Om er zich een woonplaats te stichten.
Og han lot de hungrige bo der, og de grunnla en by til å bo i.
37 Ze bezaaien hun akkers, beplanten hun gaarden, En oogsten hun vruchten.
Og de tilsådde akrer og plantet vingårder, og de vant den frukt de bar.
38 Hij zegent hen: ze worden zeer talrijk, En Hij vermeerdert hun vee.
Og han velsignet dem, og de blev meget tallrike, og av fe gav han dem ikke lite.
39 En nemen ze af in getal, en gaan ze ten onder Door verdrukking, ellende en jammer:
Så minket de igjen og blev nedbøiet ved trengsel, ulykke og sorg.
40 Dan geeft Hij de tyrannen prijs aan de schande, En laat ze door de wildernis dolen.
Han som utøser forakt over fyrster og lar dem fare vill i et uveisomt øde,
41 Maar den arme heft Hij uit de ellende weer op, En maakt zijn geslacht weer talrijk als kudden:
han ophøiet den fattige av elendighet og gjorde slektene som hjorden.
42 De vromen zien het, en juichen; Maar wat boos is, zwijgt stil.
De opriktige ser det og gleder sig, og all ondskap lukker sin munn.
43 Wie wijs is, neemt het ter harte, En beseft de goedheid van Jahweh!
Den som er vis, han akte på dette og merke på Herrens nådegjerninger!
