Psalmen 106
1 Halleluja! Looft Jahweh, want Hij is goed En zijn genade duurt eeuwig!
Lobet Jah! / Danket Jahwe, denn er ist gütig; / Ewig währet ja seine Huld.
2 Wie kan Jahweh’s machtige daden vermelden, En heel zijn glorie verkonden?
Wer kann gebührend von Jahwes Taten reden / Und all seinen Ruhm erschöpfend verkünden?
3 Gelukkig hij, die de wet onderhoudt, En altijd het goede blijft doen!
Heil denen, die das Gesetz befolgen, / Die Gerechtigkeit üben zu jeder Zeit!
4 Wees ons indachtig, o Jahweh, Om uw liefde voor uw volk; Zoek ons op met uw heil,
Gedenke mein, o Jahwe! / Auch mir schenk die Huld, die dein Volk erfährt! / Auch mich sieh an, wenn du ihm hilfst!
5 Opdat wij het geluk uwer vrienden aanschouwen, Met uw blijde volk ons verblijden, Met uw erfdeel mogen roemen!
Dann schau ich mit Lust deiner Erwählten Glück, / Dann teil ich die Freude deines Volks / Und darf mich rühmen mit deinem Erbe.
6 Ach, wij hebben gezondigd met onze vaderen, Wij hebben misdreven en kwaad gedaan!
Wir haben gesündigt gleich unsern Vätern, / Haben gottlos gehandelt, gefrevelt.
7 Onze vaderen in Egypte Hebben al niet op uw wonderen gelet; En zonder aan uw talrijke gunsten te denken, Zich bij de Rode Zee tegen den Allerhoogste verzet!
Unsre Väter in Ägypten achteten nicht deiner Wunder, / Gedachten nicht deiner Gnadenfülle, / Sondern waren widerspenstig am Meer, am Schilfmeer.
8 Toch redde Hij hen om wille van zijn Naam, En om zijn almacht te tonen:
Er aber rettete sie um seines Namens willen, / Um seine Macht zu beweisen.
9 Hij bedreigde de Rode Zee, ze liep droog, Hij leidde hen tussen de golven als door een uitgedroogd land.
Er schalt das Schilfmeer, da ward es trocken. / In den Fluten ließ er sie ziehn wie auf blachem Feld.
10 Hij redde hen uit de hand van hun haters, Verloste hen uit de macht van hun vijand;
So befreite er sie aus des Hassers Hand / Und erlöste sie aus des Feindes Gewalt.
11 De wateren spoelden over hun vijanden heen, En geen bleef er over!
Die Wasser bedeckten ihre Bedränger: / Nicht einer von ihnen blieb übrig.
12 Toen sloegen ze geloof aan zijn woorden, En zongen zijn lof.
Da vertrauten sie auf seine Worte, / Sie sangen seinen Ruhm.
13 Maar spoedig waren ze weer zijn werken vergeten, En wachtten zijn raadsbesluiten niet af;
Doch schnell vergaßen sie seine Taten, / Warteten nicht, daß sein Rat sich erfülle.
14 Ze gaven zich in de woestijn aan hun gulzigheid over, En stelden God op de proef in de steppe.
Sondern lüstern wurden sie in der Wüste / Und versuchten Gott in der Öde.
15 Hij schonk hun wat ze Hem vroegen, Maar Hij liet ze er spoedig van walgen.
Da erfüllte er wohl ihr Verlangen, / Aber dann sandte er ihnen Krankheit zu.
16 Daarna werden ze in hun kamp afgunstig op Moses, En op Aäron, aan Jahweh gewijd.
Sie waren auch neidisch auf Mose im Lager, / Auf Aaron, Jahwes Geweihten.
17 Maar de aarde spleet open, zwolg Datan in, En bedolf de bent van Abiram;
Da tat sich die Erde auf: sie verschlang Datan / Und bedeckte die Rotte Abirams.
18 Vuur verbrandde hun aanhang, Vlammen verteerden de bozen!
Feuer ergriff ihre Rotte, / Die Flamme verzehrte die Frevler.
19 Dan maakten ze een kalf bij de Horeb, En wierpen zich voor een afgietsel neer;
Sie machten ein Kalb am Horeb / Und beteten dann dies Gußbild an.
20 Ze verruilden hun Glorie Voor het beeld van een grasvretend rund.
Ihres Gottes Herrlichkeit gaben sie hin / Für das Bild eines Stieres, der Gras frißt.
21 Ze vergaten God, hun Verlosser Die grote dingen in Egypte had gedaan,
Sie hatten Gott, ihren Retter, vergessen, / Der Großes getan in Ägypten,
22 Wonderwerken in het land van Cham, Ontzaglijke daden bij de Rode Zee.
Wunder im Lande Hams, / Erstaunliche Dinge am Schilfmeer.
23 En zeker had Hij hun verdelging beslist, Als Moses, zijn geliefde, er niet was geweest; Maar deze stelde zich tegen Hem in de bres, Om Hem te weerhouden, hen in zijn toorn te vernielen.
Er wollte sie schon vertilgen: / Doch da trat Mose, sein Auserwählter, vor ihm in den Riß, / Um seine Zornglut abzuwenden, / Daß er sie nicht verderbe.
24 Later versmaadden ze het heerlijke land, En sloegen geen geloof aan zijn woord;
Sie verschmähten das köstliche Land, / Sie trauten seiner Verheißung nicht,
25 Ze begonnen in hun tenten te morren, En luisterden niet naar Jahweh’s stem.
Sondern murrten in ihren Zelten, / Gehorchten nicht Jahwes Stimme.
26 Toen stak Hij zijn hand tegen hen op: Hij zou ze neerslaan in de woestijn,
Da hub er auf seine Hand und schwur, / Sie niederzuschlagen in der Wüste,
27 Hun zaad verstrooien onder de volken, Ze over vreemde landen verspreiden!
Ihre Nachkommen unter die Völker zu werfen, / Sie zu zerstreuen in die Länder.
28 Dan weer koppelden ze zich aan Báal-Peor, En aten de offers van levenloze wezens;
Sie hängten sich an den Baal Peôr / Und aßen Opfer für Tote.
29 Ze tergden Hem door hun gedrag, Zodat er een slachting onder hen woedde.
So reizten sie ihn mit ihrem Tun. / Da riß unter ihnen ein Sterben ein.
30 Toen trad Pinechas op, om de misdaad te wreken, En de slachting hield op;
Nun aber trat Pinehas auf und hielt Gericht: / Da ward der Plage Einhalt getan.
31 Het werd hem tot verdienste gerekend, Van geslacht tot geslacht voor altijd.
Das ward ihm gerechnet zur Gerechtigkeit / Für alle Geschlechter, für immer.
32 Ook bij de wateren van Meriba hebben ze Hem getergd, En ging het Moses om hunnentwil slecht:
Sie erzürnten ihn weiter am Haderwasser, / Und übel ging's Mose um ihretwillen.
33 Want ze hadden zijn stemming verbitterd, Zodat hem onbezonnen woorden ontsnapten.
Denn sie hatten seinem Geist widerstrebt, / So daß ihm unbedachte Worte entfuhren.
34 Ook verdelgden ze de volkeren niet, Zoals Jahweh het hun had bevolen;
Sie vertilgten auch nicht die Völker, / Wie ihnen Jahwe geboten hatte.
35 Maar ze vermengden zich met de heidenen, En leerden hun gewoonten aan:
Sondern sie ließen sich ein mit den Heiden / Und nahmen an ihrem Treiben teil:
36 Ze vereerden hun beelden, en die werden hun strik;
Sie dienten ihren Götzen, / Die wurden ihnen zum Fallstrick.
37 Ze brachten hun zonen en dochters aan de goden ten offer;
Sie opferten ihre Söhne / Und ihre Töchter den bösen Geistern.
38 Ze gingen onschuldig bloed vergieten, Het bloed van hun zonen en dochters; Ze offerden het aan de beelden van Kanaän, En het land werd door hun bloedschuld ontwijd.
So vergossen sie schuldlos Blut, / Das Blut ihrer Söhne und Töchter, / Die sie opferten Kanaans Götzen, / Daß das Land durch Blutschuld entweiht ward.
39 Zo bezoedelden ze zich door eigen maaksels, En dreven overspel met het werk hunner handen!
So wurden sie unrein durch ihr Tun / Und fielen von Gott durch ihr Treiben ab.
40 Toen werd Jahweh vergramd op zijn volk, En zijn erfdeel begon Hem te walgen:
Da entbrannte Jahwes Zorn wider sein Volk, / Er fühlte Abscheu gegen sein Erbe.
41 Hij leverde ze aan de heidenen uit, En hun haters werden hun meesters;
Drum gab er sie in der Heiden Hand, / Daß ihre Hasser über sie herrschten.
42 Ze werden verdrukt door hun vijand, Moesten bukken onder hun macht.
Ihre Feinde bedrängten sie, / Sie mußten sich beugen ihrer Gewalt.
43 En al bracht Hij hun telkens verlossing, Ze bleven in hun opstand volharden! Maar werden ze door hun misdaad vermorzeld,
Oftmals zwar befreite er sie, / Doch in Eigensinn lehnten sie sich auf: / Drum gingen sie unter in ihrer Schuld.
44 Dan zag Hij neer op hun nood, zodra Hij hun smeken vernam;
Er aber sah gnädig auf ihre Not, / Als er ihr lautes Schrein vernahm.
45 Dan was Hij voor hen zijn verbond weer indachtig, Had deernis met hen naar zijn grote ontferming;
Da gedachte er ihnen an seinen Bund / Und hatte Mitleid in großer Huld.
46 Dan liet Hij hen genade vinden, Bij die hen hadden weggevoerd.
Er ließ sie Erbarmen finden / Bei allen, die sie ins Elend geführt.
47 Ach, red ons Jahweh, onze God, En breng ons uit het land der heidenen samen: Opdat wij uw heilige Naam mogen danken, En uw heerlijkheid prijzen!
Hilf uns, Jahwe, unser Gott, / Und sammle uns aus den Heiden! / Dann wollen wir danken deinem heiligen Namen, / Uns glücklich preisen, dich zu loben.
48 Gezegend zij Jahweh, Israëls God, van eeuwigheid tot eeuwigheid! Laat heel het volk het herhalen: Amen! Halleluja!
Gepriesen sei Jahwe, Israels Gott, / Von Ewigkeit zu Ewigkeit! / Und alles Volk spreche: / "Ja wahrlich! Lobt Jah!"
