Psalmen 105
1 Halleluja! Looft Jahweh, verkondigt zijn Naam, Maakt onder de volken zijn daden bekend;
| הודו ליהוה קראו בשמו הודיעו בעמים עלילותיו׃ |
2 Zingt en juicht Hem ter ere, En verhaalt al zijn wonderen!
| שירו לו זמרו לו שיחו בכל נפלאותיו׃ |
3 Roemt in zijn heilige Naam: Vreugd moet er zijn in de harten der Jahweh-vereerders!
| התהללו בשם קדשו ישמח לב מבקשי יהוה׃ |
4 Wendt u tot Jahweh en zijn macht, Houdt niet op, zijn aanschijn te zoeken;
| דרשו יהוה ועזו בקשו פניו תמיד׃ |
5 Denkt aan de wonderen, die Hij deed, Aan zijn tekenen, aan zijn gerichten:
| זכרו נפלאותיו אשר עשה מפתיו ומשפטי פיו׃ |
6 Gij kinderen van Abraham, zijn dienaar; Gij zonen van Jakob, zijn vriend!
| זרע אברהם עבדו בני יעקב בחיריו׃ |
7 Hij, Jahweh, is onze God; Voor heel de aarde gelden zijn wetten!
| הוא יהוה אלהינו בכל הארץ משפטיו׃ |
8 Hij blijft zijn verbond voor eeuwig indachtig, En zijn belofte in duizend geslachten:
| זכר לעולם בריתו דבר צוה לאלף דור׃ |
9 Het verbond, met Abraham gesloten, De belofte, aan Isaäk gezworen.
| אשר כרת את אברהם ושבועתו לישחק׃ |
10 En Hij heeft die belofte aan Jakob bekrachtigd, Aan Israël het eeuwig verbond:
| ויעמידה ליעקב לחק לישראל ברית עולם׃ |
11 Hij zeide: "Aan u zal Ik geven Het land van Kanaän als uw erfdeel."
| לאמר לך אתן את ארץ כנען חבל נחלתכם׃ |
12 Toch waren ze daar maar gering in getal, Nog zonder aanzien en vreemd.
| בהיותם מתי מספר כמעט וגרים בה׃ |
13 En toen ze nog zwierven van volk tot volk, Van het ene rijk naar het andere,
| ויתהלכו מגוי אל גוי מממלכה אל עם אחר׃ |
14 Duldde Hij niet, dat iemand ze kwelde, Maar tuchtigde koningen om hunnentwil:
| לא הניח אדם לעשקם ויוכח עליהם מלכים׃ |
15 "Raakt mijn gezalfden niet aan, En doet mijn profeten geen leed!"
| אל תגעו במשיחי ולנביאי אל תרעו׃ |
16 En toen Hij honger in het land had ontboden, Alle broodstokken stuk had geslagen,
| ויקרא רעב על הארץ כל מטה לחם שבר׃ |
17 Zond Hij een man voor hen uit, Werd Josef verkocht als een slaaf;
| שלח לפניהם איש לעבד נמכר יוסף׃ |
18 Men sloeg zijn voeten in boeien, In ijzeren ketens werd hij gekluisterd.
| ענו בכבל רגליו ברזל באה נפשו׃ |
19 Maar toen eindelijk zijn voorzegging vervuld was, En Jahweh’s uitspraak hem in het gelijk had gesteld,
| עד עת בא דברו אמרת יהוה צרפתהו׃ |
20 Beval de koning, hem te bevrijden, Liet de heerser der volken hem los;
| שלח מלך ויתירהו משל עמים ויפתחהו׃ |
21 Hij stelde hem aan tot heer van zijn huis, Tot bestuurder van heel zijn bezit.
| שמו אדון לביתו ומשל בכל קנינו׃ |
22 En terwijl hij diens vorsten door zijn geest onderrichtte, En wijsheid leerde aan zijn oudsten,
| לאסר שריו בנפשו וזקניו יחכם׃ |
23 Trok Israël Egypte binnen, Werd Jakob gast in het land van Cham.
| ויבא ישראל מצרים ויעקב גר בארץ חם׃ |
24 Daar liet Hij zijn volk heel vruchtbaar worden, Veel talrijker dan zijn verdrukkers.
| ויפר את עמו מאד ויעצמהו מצריו׃ |
25 Maar toen hun hart verstarde, en zij zijn volk gingen haten, En trouweloos zijn dienaren kwelden,
| הפך לבם לשנא עמו להתנכל בעבדיו׃ |
26 Zond Hij Moses, zijn dienstknecht, Aäron, dien Hij zelf had gekozen;
| שלח משה עבדו אהרן אשר בחר בו׃ |
27 En zij verrichtten zijn tekenen onder hen, En wonderen in het land van Cham.
| שמו בם דברי אתותיו ומפתים בארץ חם׃ |
28 Hij zond duisternis af, en maakte het donker; Maar men achtte niet op zijn bevel.
| שלח חשך ויחשך ולא מרו את דבריו׃ |
29 Hij veranderde hun wateren in bloed, En doodde hun vissen.
| הפך את מימיהם לדם וימת את דגתם׃ |
30 Hun land krioelde van kikkers, Tot in de zalen zelfs van hun koning.
| שרץ ארצם צפרדעים בחדרי מלכיהם׃ |
31 Hij sprak: Daar kwamen de muggen, Muskieten over heel hun gebied.
| אמר ויבא ערב כנים בכל גבולם׃ |
32 Hij gaf hun hagel voor regen, En het vuur laaide op in hun land.
| נתן גשמיהם ברד אש להבות בארצם׃ |
33 Hij sloeg hun wijnstok en vijg, En knakte de bomen op hun grond.
| ויך גפנם ותאנתם וישבר עץ גבולם׃ |
34 Hij sprak: Daar kwamen de sprinkhanen aan, En ontelbare slokkers;
| אמר ויבא ארבה וילק ואין מספר׃ |
35 Ze verslonden al het gewas op het veld, En schrokten de vruchten weg van hun akker.
| ויאכל כל עשב בארצם ויאכל פרי אדמתם׃ |
36 Hij sloeg alle eerstgeborenen in hun land, Al de eersten van hun mannenkracht.
| ויך כל בכור בארצם ראשית לכל אונם׃ |
37 Toen voerde Hij hen uit met zilver en goud, En geen van hun stammen bleef struikelend achter.
| ויוציאם בכסף וזהב ואין בשבטיו כושל׃ |
38 Egypte was blij, dat ze gingen; Want de schrik voor hen had ze bevangen.
| שמח מצרים בצאתם כי נפל פחדם עליהם׃ |
39 En Hij spreidde een wolk uit tot dek, Een vuur, om de nacht te verlichten.
| פרש ענן למסך ואש להאיר לילה׃ |
40 Zij baden: Hij liet de kwakkels komen, En verzadigde hen met brood uit de hemel;
| שאל ויבא שלו ולחם שמים ישביעם׃ |
41 Hij spleet de rotsen: daar borrelden de wateren, En vloeiden door de woestijn als een stroom:
| פתח צור ויזובו מים הלכו בציות נהר׃ |
42 Want Hij was zijn heilige belofte indachtig, Aan Abraham, zijn dienaar, gedaan!
| כי זכר את דבר קדשו את אברהם עבדו׃ |
43 Zo leidde Hij zijn volk met gejubel, Zijn uitverkorenen onder gejuich.
| ויוצא עמו בששון ברנה את בחיריו׃ |
44 Hij schonk hun de landen der heidenen, En ze erfden het vermogen der volken:
| ויתן להם ארצות גוים ועמל לאמים יירשו׃ |
45 Opdat ze zijn geboden zouden volbrengen, En zijn wetten onderhouden!
| בעבור ישמרו חקיו ותורתיו ינצרו הללו יה׃ |
