Psalmen 104

1 Halleluja! Loof Jahweh, mijn ziel: Jahweh, mijn God, hoog zijt Gij verheven! Gij hebt U met glorie en luister omkleed,

Bénis, mon âme, l’Eternel! Eternel, mon Dieu, tu es infiniment grand; tu es vêtu de splendeur et de majesté.

2 En hult U in het licht als een mantel; Gij spant de hemelen uit als een tent,

Tu t’enveloppes de lumière comme d’un manteau, tu déploies les cieux comme une tenture.

3 En legt op de wateren uw opperzalen. Gij maakt van de wolken uw wagen, Zweeft op de vleugels van de wind;

Sur les eaux tu as posé les voûtes de ta demeure sublime, les nuages te servent de char, tu t’avances sur les ailes du vent.

4 Stelt de stormen aan tot uw boden, Laaiend vuur tot uw knechten.

Des vents tu fais tes messagers; des flammes ardentes, tes ministres.

5 Gij hebt de aarde op haar pijlers gegrond, Zodat ze voor eeuwig niet wankelt.

Tu as fondé la terre sur ses colonnes d’appui, pour qu’elle ne chancelle jamais.

6 De Oceaan bedekte haar als een kleed, Nog boven de bergen stonden de wateren:

Tu l’as couverte de flots comme d’un vêtement; sur les montagnes les eaux s’étaient arrêtées.

7 Maar ze namen de vlucht voor uw dreigen, Rilden van angst voor de stem van uw donder;

A ton injonction elles s’enfuirent; au bruit de ton tonnerre, elles s’élancèrent éperdues.

8 Toen rezen de bergen, en zonken de dalen Op de plaats, die Gij hun hadt bestemd.

Des montagnes s’élevèrent, des vallées s’abaissèrent, occupant la place que tu leur avais assignée.

9 Gij hebt ze grenzen gesteld, die ze niet overschreden, Ze mochten niet meer de aarde bedekken;

Tu leur as fixé des barrières infranchissables, pour les empêcher de submerger à nouveau la terre.

10 Gij zendt de bronnen in de dalen, En tussen de bergen stromen ze voort;

Tu fais jaillir des sources dans les vallées, elles poursuivent leur course entre les montagnes.

11 Ze laven al de wilde dieren, En de woudezel lest er zijn dorst;

Elles abreuvent toutes les bêtes des champs, les onagres y étanchent leur soif.

12 Daar nestelen de vogels uit de lucht, En fluiten er tussen de struiken.

Sur leurs bords, les oiseaux du ciel font leur demeure; d’entre la feuillée, ils élèvent leur ramage.

13 Uit uw zalen drenkt Gij de bergen, Door het sap van uw nevel wordt de aarde verzadigd;

Du haut de ta résidence tu arroses les montagnes, la terre est nourrie du fruit de tes œuvres.

14 Gij laat voor het vee het gras ontspruiten, En het groen voor wat de mensen dient. Gij roept het graan uit de aarde te voorschijn,

Tu fais croître l’herbe pour les animaux domestiques, des plantes pour l’usage de l’homme, en tirant sa nourriture du sein de la terre:

15 En de wijn, die het hart van de mensen verheugt; Olie, om het gelaat te doen glanzen, Brood, dat het hart van de mensen verkwikt.

le vin qui réjouit le cœur des mortels, l’huile qui fait resplendir les visages, le pain enfin qui fortifie le cœur de l’homme.

16 Jahweh’s bomen drinken zich vol, De Libanon-ceders, die Hij heeft geplant:

Les arbres de l’Eternel sont abondamment pourvus, les cèdres du Liban que sa main a plantés.

17 Waar de vogels zich nestelen, In wier toppen de ooievaar woont.

Là les oiseaux bâtissent leurs nids, la cigogne fait des cyprès sa demeure.

18 De hoogste bergen zijn voor de gemzen, De klippen een schuilplaats voor bokken.

Les montagnes escarpées servent de retraite aux chamois, les rochers de refuge aux gerboises.

19 Gij schiept de maan, om de tijd te bepalen, De zon weet, wanneer ze onder moet gaan.

Il a fait la lune pour marquer les temps, le soleil connaît le terme de sa course.

20 Maakt Gij het donker, dan wordt het nacht, En sluipen de wilde beesten rond,

Tu amènes les ténèbres, et c’est la nuit, la nuit, où circulent tous les hôtes de la forêt.

21 Brullen de leeuwen om buit, En vragen God om hun voedsel.

Les lionceaux rugissent après la proie, demandant à Dieu leur pâture.

22 De zon gaat op: ze kruipen weg, En leggen zich neer in hun holen;

Le soleil commence à poindre, ils se retirent, et vont se blottir dans leurs tanières;

23 Maar de mens tijgt aan zijn werk, En aan zijn arbeid tot aan de avond.

l’homme se rend à son labeur, accomplit sa besogne jusqu’au soir.

24 Hoe ontzaglijk zijn uw werken, o Jahweh: Gij hebt ze allen met wijsheid gewrocht! De aarde is vol van uw schepselen,

Que tes œuvres sont grandes, ô Seigneur! Toutes, tu les as faites avec sagesse; la terre est remplie de tes créations.

25 Niet minder de zee; Die is groot en geweldig, En het wemelt daarin zonder tal: Beesten, kleine en grote,

Voici le grand océan, aux étendues immenses! Là fourmillent des êtres sans nombre, des bêtes petites et grandes.

26 Monsters trekken er door, Liwjatan dien Gij hebt geschapen, Om er mede te spelen.

Là cheminent des navires, ce Léviathan que tu as formé pour s’y ébattre.

27 Allen zien naar U uit, Om voedsel, elk op zijn tijd.

Tous mettent en toi leur attente, assurés que tu leur donneras leur nourriture en temps voulu.

28 Geeft Gij het: ze eten het op; Gij opent uw hand: ze worden van het goede verzadigd.

Tu la leur donnes, ils la recueillent; tu ouvres la main, ils sont comblés de biens.

29 Maar verbergt Gij uw aanschijn: Ze verstarren van schrik; Gij ontneemt hun de adem: Ze sterven en keren terug tot hun stof.

Tu dérobes ta face, ils sont dans l’épouvante; tu leur retires le souffle, ils expirent et retombent dans leur poussière.

30 Maar Gij zendt weer uw geest: en ze worden geschapen, En Gij vernieuwt het aanschijn der aarde!

Tu renvoies ton souffle, ils renaissent, et tu renouvelles la face de la terre!

31 Eeuwig dure de glorie van Jahweh, En blijve Jahweh Zich in zijn werken verheugen;

Que la gloire de l’Eternel dure à jamais! Que le Seigneur se réjouisse de ses œuvres!

32 Hij, die de aarde beziet: en ze beeft; Die de bergen aanraakt: ze roken!

Il regarde la terre, et elle vacille, il effleure les montagnes, et elles fument.

33 Heel mijn leven zal ik zingen voor Jahweh, Mijn God blijven loven, zolang ik besta!

Je veux chanter l’Eternel ma vie durant, célébrer mon Dieu tant que j’existerai.

34 Moge mijn zang Hèm behagen, En ìk mij in Jahweh verblijden;

Puisse mon cantique lui être agréable! Moi, je me délecte en l’Eternel.

35 Maar mogen de zondaars van de aarde verdwijnen, En de goddelozen niet blijven bestaan! Loof Jahweh, mijn ziel!

Que les pécheurs disparaissent de la terre, que les méchants ne soient plus! Mon âme, bénis l’Eternel, Alléluia!