Psalmen 10
1 Waarom, Jahweh, zoudt Gij veraf blijven staan, U verbergen in tijden van nood?
Зашто, Господе, стојиш далеко, кријеш се кад је невоља?
2 Waarom zou de arme zich ergeren aan de trots van den boze, In de listen worden verstrikt, die hij spon?
С охолости безбожникове мучи се убоги; хватају се убоги преваром коју измишљају безбожници.
3 Zie, de goddeloze pocht op zijn lusten, De woekeraar prijst zich gelukkig,
Јер се безбожник дичи жељом душе своје, грабљивца похваљује.
4 De zondaar trekt honend zijn neus op voor Jahweh, En denkt maar: "Hij straft niet; er is geen God!"
Безбожник у обести својој не мари за Господа: "Он не види." Нема Бога у мислима његовим.
5 Zijn wandel is altijd krom uw wetten gooit hij ver van zich af, En wie hem weerstaat, fluit hij uit;
Свагда су путеви његови криви; за судове Твоје не зна; на непријатеље своје неће ни да гледа.
6 Hij zegt bij zich zelf: "Nooit zal ik wankelen; Van geslacht tot geslacht treft mij ongeluk noch vloek!"
У срцу свом каже: Нећу посрнути; зло неће доћи никад.
7 Zijn mond zit vol bedrog en geweld, Verderf en onheil kleven aan zijn tong.
Уста су му пуна неваљалих речи, преваре и увреде, под језиком је његовим мука и погибао.
8 Hij legt zich in hinderlaag achter de heggen, Om heimelijk de onschuld te moorden. Zijn ogen begluren den zwakke,
Седи у заседи иза куће; у потаји убија правога; очи његове вребају убогога.
9 Hij ligt op de loer als een leeuw in zijn hol; Hij besluipt den ongelukkige, om hem te bespringen, Grijpt hem vast, en sleept hem weg in zijn net.
Седи у потаји као лав у пећини; седи у заседи да ухвати убогога; хвата убогога увукавши га у мрежу своју.
10 Dan slaat hij hem neer, kromt zich over hem heen, En de ongelukkige valt in zijn klauwen.
Притаји се, прилегне, и убоги падају у јаке нокте његове.
11 En hij zegt bij zich zelf: "God vergeet het! Hij verbergt zijn gelaat; Hij ziet het niet eens!"
Каже у срцу свом: "Бог је заборавио, окренуо је лице своје, неће видети никад."
12 Sta op dan Jahweh! Steek uw hand uit, o God; Vergeet de ongelukkigen niet!
Устани Господе! Дигни руку своју, не заборави невољних.
13 Waarom zou de booswicht God blijven honen, Bij zichzelf blijven zeggen: "Toch vergeldt Gij het niet!"
Зашто безбожник да не мари за Бога говорећи у срцу свом да Ти нећеш видети?
14 Gij ziet toch het leed en de ellende; Gij blikt er op neer, om ze te wreken! De zwakke verlaat zich op U, En een wees hebt Gij altijd geholpen!
Ти видиш; јер гледаш увреде и муке и пишеш их на руци. Теби предаје себе убоги; сироти Ти си помоћник.
15 Verbrijzel de arm van zondaar en boze; Vergeld hem zijn misdaad, laat ze niet ongestraft.
Сатри мишицу безбожном и злом, да се тражи и не нађе безбожност његова.
16 Jahweh, wees Koning voor eeuwig en immer; Weg met de heidenen, weg uit zijn land!
Господ је цар свагда, довека, нестаће незнабожаца са земље његове.
17 Hoor het smachtend verlangen der armen, o Jahweh; Luister naar de roep van hun hart:
Господе! Ти чујеш жеље ништих; утврди срце њихово; отвори ухо своје,
18 Om recht te verschaffen aan wees en verdrukte, Zodat ze niemand ter wereld meer vrezen.
Да даш суд сироти и невољнику, да престану гонити човека са земље.
