Spreuken 1
1 Spreuken van Salomon, den zoon van David, Den koning van Israël:
Pregovori Salomona, Davidovega sina, Izraelovega kralja,
2 Ze leren u kennen wijsheid en tucht, Ze geven u begrip voor verstandige woorden;
da bi spoznali modrost in poučevanje, da bi zaznali besede razumevanja,
3 Ze voeden u op tot heilzame tucht, Rechtschapenheid, plichtsbesef en oprechtheid.
da bi sprejeli poučevanje modrosti, pravice, sodbe in nepristranskost;
4 Aan de onnozelen schenken ze ervaring, Aan jonge mensen doordachte kennis.
da bi dali premetenost preprostemu, mladeniču spoznanje in preudarnost.
5 Als een wijze ze hoort, zal hij zijn inzicht verdiepen, Een verstandig mens zal er ideeën door krijgen;
Moder človek bo slišal in bo povečal učenje in razumen človek se bo dokopal k modrim nasvetom,
6 Spreuk en strikvraag zal hij doorzien, De woorden der wijzen en hun problemen.
da bo razumel pregovor in razlago, besede modrih in njihove temne izreke.
7 Het ontzag voor Jahweh is de grondslag der wijsheid; Maar ongelovigen lachen om wijsheid en tucht.
Strah Gospodov je začetek spoznanja, toda bedaki prezirajo modrost in poučevanje.
8 Mijn zoon, luister dus naar de wenken van uw vader, Sla niet in de wind, wat uw moeder u leerde;
Moj sin, prisluhni poučevanju svojega očeta in ne zapusti postave svoje matere,
9 Want het siert uw hoofd als een krans, Uw hals als een snoer.
kajti ona bosta ornament milosti tvoji glavi in verižici okoli tvojega vratu.
10 Mijn zoon, als zondaars u willen verleiden, stem niet toe,
Moj sin, če te grešniki privabljajo, ne privoli.
11 Als ze u zeggen: Ga met ons mee, Laat ons loeren op bloed, Laat ons zo maar onschuldigen belagen,
Če rečejo: »Pridi z nami, v zasedi prežimo na kri, brez razloga se tajno pritajimo za nedolžnega,
12 Gelijk de onderwereld hen levend verslinden, Als zij, die ten grave dalen, geheel en al; (Sheol h7585)
požrimo jih žive kakor grob in cele, kakor tiste, ki gredo dol v jamo. (Sheol h7585)
13 Allerlei kostbare schatten zullen we vinden, Onze huizen vullen met buit;
Našli bomo vse dragoceno imetje, svoje hiše bomo napolnili z ukradenim blagom.
14 Ge moogt meeloten in onze kring, Eén buidel zullen we samen delen!
Svoj žreb vrzi med nas, vsi imejmo eno mošnjo.«
15 Mijn zoon, ga dan niet met hen mee, En houd uw voet af van hun pad;
Moj sin, ne hodi z njimi na pot, svoje stopalo zadrži pred njihovo stezo,
16 Want hun voeten ijlen naar het kwade, En haasten zich, om bloed te vergieten.
kajti njihova stopala tečejo k zlu in hitijo, da prelijejo kri.
17 Maar zoals het niet geeft, of het net wordt gespannen, Terwijl alle vogels het zien:
Zagotovo je zaman razprostrta mreža v očeh katerekoli ptice.
18 Zo loeren ze slechts op hun eigen bloed, En belagen ze hun eigen leven!
In oni prežijo v zasedi na svojo lastno kri, tajno se pritajijo za svoja lastna življenja.
19 Zo gaat het allen, die uit zijn op oneerlijke winst: Deze beneemt zijn bezitters het leven.
Takšne so poti vsakega, ki je pohlepen dobička, ki odvzema življenje svojim lastnikom.
20 De wijsheid roept luid in de straten, Op de pleinen verheft ze haar stem;
Modrost kliče zunaj, svoj glas izreka na ulicah,
21 Ze roept op de tinne der muren, En spreekt aan de ingang der poorten:
kliče na glavnem kraju vrveža, v odprtinah velikih vrat, v mestu izreka svoje besede, rekoč:
22 Hoe lang nog, dommen, blijft gij liever onnozel, Blijven de eigenwijzen verwaand, Willen de dwazen van geen wijsheid horen?
»Doklej boste, vi topi, ljubili topost? In se posmehljivci razveseljevali v svojem posmehovanju in bedaki sovražili spoznanje?
23 Keert u tot mijn vermaning; Dan stort ik mijn geest over u uit, En maak u mijn woorden bekend.
Obrnite se na moj opomin. Glejte, na vas bom izlila svojega duha, razglašala vam bom svoje besede.
24 Maar zo ge weigert, als ik roep, En niemand er op let, als ik mijn hand verhef;
Ker sem klicala, pa ste odklonili, iztegovala sem svojo roko, pa noben človek ni upošteval,
25 Zo ge mijn raad geheel en al in de wind slaat, En van mijn vermaning niet wilt weten:
temveč ste zaničevali vse moje svetovanje in niste hoteli mojega opomina,
26 Zal ik lachen, wanneer het u slecht gaat, Zal ik spotten, wanneer uw verschrikking komt als een onweer;
se bom tudi jaz smejala ob vaši katastrofi, zasmehovala bom, ko pride vaš strah,
27 Wanneer uw ongeluk nadert als een orkaan, Wanneer benauwdheid en angst u overvallen!
ko prihaja vaš strah kakor opustošenje in vaše uničenje kakor vrtinčast veter, ko nad vas prihajata tegoba in tesnoba.
28 Dan zal men mij roepen, maar zal ik niet antwoorden, Zal men mij zoeken, maar mij niet vinden!
Tedaj se bodo obračali name, toda ne bom jim odgovorila, iskali me bodo zgodaj, toda ne bodo me našli,
29 Omdat ze van wijsheid niets wilden weten, En het ontzag voor Jahweh niet hebben verkozen,
ker so sovražili spoznanje in niso izbrali strahu Gospodovega.
30 Van mijn raad niets moesten hebben, En al mijn vermaan in de wind hebben geslagen:
Ničesar niso hoteli od mojega nasveta. Prezirali so vsak moj opomin.
31 Zullen ze eten de vrucht van hun wandel, Verzadigd worden met wat ze beraamden.
Zato bodo jedli od sadu svoje lastne poti in napolnjeni bodo s svojimi lastnimi naklepi.
32 Want de onnozelen komen door hun onverschilligheid om, De dwazen storten door hun lichtzinnigheid in het verderf;
Kajti odvračanje od preprostosti jih bo ubilo in uspevanje bedakov jih bo uničilo.
33 Maar die naar mij luistert, zal in veiligheid wonen, Bevrijd van de vrees voor de rampen!
Toda kdorkoli me posluša, bo varno prebival in bo miren pred strahom zla.«
