Spreuken 5
1 Mijn zoon, schenk uw aandacht aan mijn wijsheid, Neig uw oor tot mijn inzicht;
Synu mój, zważaj na moją mądrość i nakłoń twego ucha ku mojemu rozumowi;
2 Dat overleg en ervaring u mogen behoeden, En u bewaren voor de lippen van een vreemde vrouw.
Abyś zachował rozwagę i [aby] twoje wargi strzegły wiedzy.
3 Want al druipen de lippen der vreemde van honing, En is haar gehemelte gladder dan olie,
Bo wargi obcej kobiety ociekają miodem, a jej usta gładsze są niż oliwa;
4 Ten slotte is zij bitter als alsem, En scherp als een tweesnijdend zwaard.
Lecz jej koniec jest gorzki jak piołun, ostry jak miecz obosieczny.
Jej nogi zstępują do śmierci, jej kroki prowadzą do piekła. (Sheol h7585)
6 Ze bakent de weg des levens niet af, Maar haar paden kronkelen ongemerkt!
Abyś nie rozważał ścieżki życia, jej drogi są [tak] niestałe, [że] nie poznasz [ich].
7 Welnu dan kinderen, luistert naar mij, Keert u niet af van mijn woorden.
Teraz więc, synowie, słuchajcie mnie i nie odstępujcie od słów moich ust.
8 Houd uw weg verre van haar, Nader niet tot de deur van haar huis:
Oddal od niej swą drogę i nie zbliżaj się do drzwi jej domu;
9 Anders moet ge aan anderen uw frisheid afstaan, Uw jaren offeren aan een ongenadig mens
Abyś nie oddał obcym twojej sławy, a twoich lat okrutnikowi;
10 Verrijken zich vreemden met uw vermogen, En komt uw zuurverdiend loon in het huis van een ander.
Aby obcy nie nasycili się twoim dobytkiem, a twój dorobek [nie został] w cudzym domu;
11 Dan slaat ge ten slotte aan ‘t jammeren, En moet ge, als heel uw lichaam op is, bekennen:
I abyś nie jęczał u kresu swych dni, gdy twoja skóra i ciało będą zniszczone;
12 Hoe heb ik toch de tucht kunnen haten, En de vermaning in de wind kunnen slaan?
I nie musiał powiedzieć: O, jakże nienawidziłem karności i moje serce gardziło upomnieniem!
13 Waarom heb ik niet geluisterd naar hen, die mij onderwezen, Geen aandacht geschonken aan hen, die mij leerden?
Nie słuchałem głosu moich wychowawców i nie nakłaniałem ucha ku tym, którzy mnie nauczali!
14 Nu hebben mij haast alle rampen getroffen Midden in de kring van mijn volk!
O mało co nie wpadłem we wszelkie nieszczęście wśród zebrania i zgromadzenia.
15 Drink water uit uw eigen bron, Een koele dronk uit uw eigen put
Pij wodę z własnego zdroju i wody płynące z twojego źródła!
16 Zoudt ge úw wellen over de rand laten stromen, Uw watergolven over de straten?
Niech rozproszą się twoje źródła, a po ulicach strumienie wód.
17 Néén, u alleen behoren zij toe, Niet aan vreemden nevens u.
Niech należą tylko do ciebie, a nie do obcych wraz z tobą.
18 Houd dus uw bron voor u zelf, En geniet van de vrouw uwer jeugd:
Niech twój zdrój będzie błogosławiony i ciesz się żoną twojej młodości.
19 Die aanminnige hinde, Die bevallige gems; Haar borsten mogen u ten allen tijde bevredigen. Aan haar liefde moogt ge u voortdurend bedwelmen.
[Niech będzie jak] wdzięczna łania i rozkoszna sarna; niech jej piersi zawsze cię nasycają, nieustannie zachwycaj się jej miłością.
20 Waarom, mijn zoon, zoudt ge u aan een vreemde te buiten gaan, De boezem strelen van een onbekende?
Dlaczego, synu mój, masz zachwycać się obcą kobietą i obejmować piersi cudzej?
21 Voor de ogen van Jahweh liggen de wegen van iedereen open, Hij let op de paden van allen:
Gdyż drogi człowieka są przed oczami PANA [i] waży [on] wszystkie jego ścieżki.
22 De boze wordt in zijn eigen wandaden verstrikt, In de banden van zijn zonden gevangen;
Niegodziwego schwytają jego własne nieprawości i uwikła się w powrozy swego grzechu.
23 Zijn losbandigheid brengt hem om het leven, Door zijn vele dwaasheden komt hij om.
Umrze z braku karności i będzie błądził z powodu swojej wielkiej głupoty.
