Spreuken 5
1 Mijn zoon, schenk uw aandacht aan mijn wijsheid, Neig uw oor tot mijn inzicht;
Mans bērns, ņem vērā manu gudrību, griez savu ausi pie manas mācības,
2 Dat overleg en ervaring u mogen behoeden, En u bewaren voor de lippen van een vreemde vrouw.
Ka tu sargi apdomību, un tavas lūpas glabā atzīšanu.
3 Want al druipen de lippen der vreemde van honing, En is haar gehemelte gladder dan olie,
Jo svešas sievas lūpas pil kā tīrs medus, un viņas mute ir glumāka nekā eļļa;
4 Ten slotte is zij bitter als alsem, En scherp als een tweesnijdend zwaard.
Bet gals tai ir rūgts kā vērmeles, un ass kā abējās pusēs griezīgs zobens.
Viņas kājas nokāpj nāvē, viņas soļi aizsniedz elli; (Sheol h7585)
6 Ze bakent de weg des levens niet af, Maar haar paden kronkelen ongemerkt!
Lai neapdomā dzīvības ceļus, viņas pēdas grozās, ka nezin kur.
7 Welnu dan kinderen, luistert naar mij, Keert u niet af van mijn woorden.
Nu tad, bērni, klausiet man un neatkāpjaties no manas mutes vārdiem.
8 Houd uw weg verre van haar, Nader niet tot de deur van haar huis:
Lai tavs ceļš paliek tālu no viņas, un nenāc tuvu pie viņas nama durvīm,
9 Anders moet ge aan anderen uw frisheid afstaan, Uw jaren offeren aan een ongenadig mens
Ka tu nedod svešām savu jaunības spēku un savus gadus tam briesmīgam,
10 Verrijken zich vreemden met uw vermogen, En komt uw zuurverdiend loon in het huis van een ander.
Ka sveši nepieēdās no tava spēka, un tavs grūtais pūliņš nenāk svešā namā,
11 Dan slaat ge ten slotte aan ‘t jammeren, En moet ge, als heel uw lichaam op is, bekennen:
Un tev pēcgalā nav jānopūšas, kad tava āda un miesa diltin nodilusi,
12 Hoe heb ik toch de tucht kunnen haten, En de vermaning in de wind kunnen slaan?
Un tev nav jāsaka: „Ak, kā es esmu nīdējis pamācīšanu, un mana sirds smējusies par rāšanu,
13 Waarom heb ik niet geluisterd naar hen, die mij onderwezen, Geen aandacht geschonken aan hen, die mij leerden?
Un neesmu klausījis sava pamācītāja balsi, un savu ausi neesmu griezis uz tiem, kas mani mācīja!
14 Nu hebben mij haast alle rampen getroffen Midden in de kring van mijn volk!
Tikko nelaimē vēl neesmu visai(dziļi) iestidzis, pašā draudzes un ļaužu vidū!“
15 Drink water uit uw eigen bron, Een koele dronk uit uw eigen put
Dzer ūdeni no savas akas, un tekošu ūdeni no sava avota.
16 Zoudt ge úw wellen over de rand laten stromen, Uw watergolven over de straten?
Vai tavi avoti lai iztek laukā, un ūdens upes uz ielām?
17 Néén, u alleen behoren zij toe, Niet aan vreemden nevens u.
Lai tās tev vien pieder, un nevienam svešam līdz ar tevi.
18 Houd dus uw bron voor u zelf, En geniet van de vrouw uwer jeugd:
Tavs avots lai ir svētīts, un tu priecājies par savas jaunības sievu.
19 Die aanminnige hinde, Die bevallige gems; Haar borsten mogen u ten allen tijde bevredigen. Aan haar liefde moogt ge u voortdurend bedwelmen.
Ak kāda tā mīlīga, kā stirna, un daiļa, kā kalnu kaza! Pie viņas krūtīm pieglaudies allažiņ un ar viņas mīlestību ielīksmojies vienmēr!
20 Waarom, mijn zoon, zoudt ge u aan een vreemde te buiten gaan, De boezem strelen van een onbekende?
Un kādēļ tu, mans bērns, ar citu gribi jaukties un svešas sievietes krūtis apkampt!
21 Voor de ogen van Jahweh liggen de wegen van iedereen open, Hij let op de paden van allen:
Jo cilvēka ceļi stāv priekš Tā Kunga acīm, un Tas sver visus viņa soļus.
22 De boze wordt in zijn eigen wandaden verstrikt, In de banden van zijn zonden gevangen;
Bezdievīgo gūstīs viņa paša noziegumi, un ar savu grēku saitēm viņš taps saistīts.
23 Zijn losbandigheid brengt hem om het leven, Door zijn vele dwaasheden komt hij om.
Bez pamācīšanas palicis, viņš nomirs, un savā lielā ģeķībā viņš gāzīsies.
