Spreuken 5
1 Mijn zoon, schenk uw aandacht aan mijn wijsheid, Neig uw oor tot mijn inzicht;
Ka ca aw, ka cueihnah he hnatung lamtah ka lungcuei dongla na hna kaeng lah.
2 Dat overleg en ervaring u mogen behoeden, En u bewaren voor de lippen van een vreemde vrouw.
Thuepnah neh mingnah te ngaithuen hamla na hmuilai long khaw tuem uh saeh.
3 Want al druipen de lippen der vreemde van honing, En is haar gehemelte gladder dan olie,
Rhalawt nu kah a hmuilai ah khoilitui cip tih a lai khaw situi lakah hnal.
4 Ten slotte is zij bitter als alsem, En scherp als een tweesnijdend zwaard.
Tedae hmailong ah tah anih te pantong bangla khahing tih cunghang paihat bangla haat.
A kho te dueknah khuila suntla tih a khokan loh saelkhui la a doek. (Sheol h7585)
6 Ze bakent de weg des levens niet af, Maar haar paden kronkelen ongemerkt!
Hingnah caehlong lakah a ming pawh a namtlak likloek te saelh ve ne.
7 Welnu dan kinderen, luistert naar mij, Keert u niet af van mijn woorden.
Te dongah ka ca rhoek kai ol he hnatun uh laeh, ka ka dongkah olthui te nong tak boeh.
8 Houd uw weg verre van haar, Nader niet tot de deur van haar huis:
Na longpuei te anih neh lakhla sak lamtah a im thohka lam khaw mop boeh.
9 Anders moet ge aan anderen uw frisheid afstaan, Uw jaren offeren aan een ongenadig mens
Na mueithennah te a tloe taengla ham pae vetih na kum muenying muenyang la hang khueh ve.
10 Verrijken zich vreemden met uw vermogen, En komt uw zuurverdiend loon in het huis van een ander.
Na thadueng te rhalawt rhoek cung uh vetih na patangnah phu te kholong imkhui la pawk ve.
11 Dan slaat ge ten slotte aan ‘t jammeren, En moet ge, als heel uw lichaam op is, bekennen:
Na hmailong ah na nguek vetih na pum na saa khaw hmawn hae ni.
12 Hoe heb ik toch de tucht kunnen haten, En de vermaning in de wind kunnen slaan?
Te vaengah, “Thuituennah te ka hmuhuet tih toelthamnah khaw ka lungbuei loh a tlaitlaek pai.
13 Waarom heb ik niet geluisterd naar hen, die mij onderwezen, Geen aandacht geschonken aan hen, die mij leerden?
Ka saya ol te ka hnatun pawh kai aka cang puei taengah khaw ka hna ka kaeng pawh.
14 Nu hebben mij haast alle rampen getroffen Midden in de kring van mijn volk!
Hlangping neh rhaengpuei lakli kah boethae sumsiit te vat ka pha,” na ti hae ni
15 Drink water uit uw eigen bron, Een koele dronk uit uw eigen put
Na tuitung dongkah tui neh na tuito lamtah aka sih te o.
16 Zoudt ge úw wellen over de rand laten stromen, Uw watergolven over de straten?
Na tuisih te kawtpoeng ah, sokca tui te toltung ah phuet saeh.
17 Néén, u alleen behoren zij toe, Niet aan vreemden nevens u.
Nang namah bueng hamla om saeh lamtah na taengkah kholong ham boel saeh.
18 Houd dus uw bron voor u zelf, En geniet van de vrouw uwer jeugd:
Na thunsih te yoethen la om saeh lamtah na camoe kah na yuu dongah kohoe sak.
19 Die aanminnige hinde, Die bevallige gems; Haar borsten mogen u ten allen tijde bevredigen. Aan haar liefde moogt ge u voortdurend bedwelmen.
Anih tah sayuk rhuinu lunguem bangla, a sukbam te sakhi rhuinu mikdaithen bangla a tuetang boeih ah nang te m'hmilhmal sak saeh lamtah a lungnah loh m'palang sak yoeyah saeh.
20 Waarom, mijn zoon, zoudt ge u aan een vreemde te buiten gaan, De boezem strelen van een onbekende?
Ba ham lae ka ca loh rhalawt la na palang vetih kholong kah a rhang te na kop eh.
21 Voor de ogen van Jahweh liggen de wegen van iedereen open, Hij let op de paden van allen:
Hlang kah longpuei neh a namtlak boeih a saelh te khaw BOEIPA mikhmuh ah om.
22 De boze wordt in zijn eigen wandaden verstrikt, In de banden van zijn zonden gevangen;
Halang te amah kah thaesainah loh amah te a tuuk tih a tholhnah rhui loh a ban.
23 Zijn losbandigheid brengt hem om het leven, Door zijn vele dwaasheden komt hij om.
Anih thuituennah a om pawt dongah duek vetih a anglat aih dongah palang ni.
