Spreuken 2
1 Mijn zoon, als ge mijn woorden aanvaardt, En mijn wenken ter harte neemt,
Mans bērns, ja tu pieņemsi manus vārdus, un sirdī glabāsi manu mācību,
2 Uw oren te luisteren legt naar de wijsheid, Uw aandacht richt op ervaring;
Savu ausi griezt uz gudrību un savu sirdi uz atzīšanu,
3 Ja, als ge om wijsheid roept, En om inzicht uw stem verheft;
Tiešām, ja tu atzīšanas lūgsies un savu balsi pacelsi pēc saprašanas,
4 Als ge er naar streeft als naar geld, En er naar zoekt als naar schatten:
Ja tu viņu meklēsi kā sudrabu un tai pakaļ dzīsies kā mantai;
5 Dan zult ge de vreze voor Jahweh begrijpen, Zult ge vinden de kennis van God.
Tad tu sapratīsi Tā Kunga bijāšanu un atradīsi Dieva atzīšanu;
6 Want Jahweh schenkt wijsheid, Van zijn lippen komen kennis en inzicht;
(Jo Tas Kungs dod gudrību, no viņa mutes nāk atzīšana un saprašana:
7 Hij houdt hulp bereid voor de braven, Is een schild voor mensen van onberispelijke wandel;
Viņš taisniem paglabā labklāšanos un ir par bruņām tiem, kas bezvainībā staigā,
8 Hij beschermt de paden des rechts, En beveiligt de weg van zijn dienaars!
Sargādams taisnības ceļus un pasargādams savu taisno tekas; )
9 Dan zult ge verstaan wat recht is en plicht, Recht vooruit gaan op elk goed pad.
Tad tu atzīsi, kas taisnība un tiesa, un kas skaidrība un ceļš uz visu labu,
10 Want de wijsheid zal haar intrede doen in uw hart, De kennis zoet zijn voor uw ziel;
Ja gudrība nāks tavā sirdī, un atzīšana tavai dvēselei būs mīļa,
11 Het overleg zal over u waken, Het verstand de wacht bij u houden.
Tad labs padoms tevi pasargās un saprašana tevi paglabās,
12 Zij zullen u behoeden voor de weg van het kwaad, Voor den man, die leugentaal spreekt;
Ka tā tevi izglābj no ļauna ceļa, no vīra, kas netiklību runā,
13 Voor hen, die het rechte pad hebben verlaten, En wandelen op duistere wegen;
Kas atstājuši skaidrības ceļus, staigā pa tumsības ceļiem,
14 Voor hen, wie de misdaad een vreugde is, En die om boze plannen juichen,
Kas priecājās ļaunu darīt un prieku atrod netiklībā un viltībā,
15 Die kronkelwegen gaan, En afdwalen op hun paden.
Kuru ceļi ir greizi, un kas savās tekās netikli;
16 Zij zullen u behoeden voor een vreemde vrouw, Voor een onbekende met haar gladde taal,
Ka tā tevi izglābj no svešas sievas, no svešnieces ar mīkstiem vārdiem,
17 Die den vriend van haar jeugd heeft verlaten, Het verbond van haar God heeft vergeten.
Kas atstāj savas jaunības vīru, un aizmirst sava Dieva derību;
18 Want haar pad helt naar de dood, Naar de schimmen leiden haar wegen.
(Jo viņas nams pašķiebjās uz nāvi, un viņas ceļi pie miroņiem;
19 Wie zich met haar inlaat, keert nooit weerom, Bereikt nimmer de paden des levens!
Visi, kas pie tās ieiet, negriežas atpakaļ, nedz atrod dzīvības ceļus; )
20 Zo zult ge het pad der braven bewandelen, En de weg der rechtvaardigen houden.
Ka, lai tu staigā pa labo ceļiem un sargi taisno tekas;
21 Want de vromen zullen de aarde bewonen, Alleen de onberispelijken blijven er op;
Jo taisnie dzīvos zemē, un sirdsskaidrie tur paliks;
22 Maar de bozen worden van de aarde verdelgd, De afvalligen eruit weggevaagd!
Bet bezdievīgie no zemes taps izdeldēti, un kas ticību netur, no tās taps izsakņoti.
