Klaagliederen 5
1 Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:
Iyong alalahanin, Yahweh, kung ano ang nangyari sa amin. Masdan at tingnan ang aming kahihiyan.
2 Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.
Ibinigay sa mga dayuhan ang aming mana; ang aming mga tahanan sa mga dayuhan.
3 Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;
Naging mga ulila kami, sapagkat wala na kaming mga ama, at katulad ng mga balo ang aming mga ina.
4 Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.
Nagkakahalaga ng pilak ang tubig na aming iinumin, at ipinagbibili sa amin ang aming sariling kahoy.
5 Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!
Hinahabol kami ng aming mga kaaway; sila ay napakalapit na humihinga na sa aming mga leeg. Pagod na kami; wala ng kapahingahan para sa amin.
6 Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!
Iniaabot namin ang aming mga kamay sa mga taga-Egipto at mga taga-Asiria upang mabusog sa pagkain.
7 Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:
Nagkasala ang aming mga ama; wala na sila, at pinasan namin ang kanilang mga kasalanan.
8 Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.
Pinamunuan kami ng mga alipin, at wala ni isang makapagligtas sa amin sa kanilang mga kamay.
9 Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;
Inilagay namin sa panganib ang aming mga buhay upang kunin ang aming mga tinapay sa pagharap sa mga espada sa ilang.
10 Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.
Tulad ng isang hurno ang aming mga balat, nasunog mula sa init ng pagkagutom.
11 De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;
Pinagsamantalahan nila ang mga kababaihan sa Zion, ang mga birhen sa mga lungsod ng Juda.
12 Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.
Ibinitin nila ang mga prinsipe sa pamamagitan ng sarili nilang mga kamay, at hindi nila iginagalang ang mga nakatatanda.
13 De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;
Dinala nila ang mga masisiglang na kalalakihan sa gilingan, at ang mga susuray-suray na binata sa ilalim ng mga puno ng kahoy.
14 Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.
Tinanggal nila ang mga nakatatanda sa tarangkahan sa lungsod at ang masisiglang kalalakihan mula sa kanilang tugtugin.
15 Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,
Tumigil ang kagalakan ng aming mga puso; napalitan ng pagluluksa ang aming pagsasayaw.
16 Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!
Nahulog ang korona mula sa aming mga ulo! sa aba namin! Sapagkat nangagkasala kami.
17 Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:
Nagkasakit ang aming mga puso, at lumabo ang aming mga mata,
18 Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.
dahil gumagala ang mga asong gubat sa Bundok ng Zion na iniwanan.
19 Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!
Ngunit ikaw si Yahweh, maghari ka magpakailanman, at ang iyong luklukan ay mula sa sali't salinlahi.
20 Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?
Bakit mo kami kakalimutan ng magpakailanman? Pababayaan mo ba kami ng napakatagal?
21 Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!
Panumbalikin mo kami sa iyo, Yahweh at magsisisi kami. Papanumbalikin mo ang aming mga araw gaya nang unang panahon,
22 Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!
maliban na lamang kung kami ay tunay na tinanggihan at labis ang iyong galit sa amin.
