Klaagliederen 5
1 Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:
Iyong alalahanin, Oh Panginoon, kung anong dumating sa amin: iyong masdan, at tingnan ang aming pagkadusta.
2 Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.
Ang aming mana ay napasa mga taga ibang lupa, ang aming mga bahay ay sa mga taga ibang bayan.
3 Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;
Kami ay mga ulila at walang ama; ang aming mga ina ay parang mga bao.
4 Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.
Aming ininom ang aming tubig sa halaga ng salapi; ang aming kahoy ay ipinagbibili sa amin.
5 Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!
Ang mga manghahabol sa amin ay nangasa aming mga leeg: kami ay mga pagod, at walang kapahingahan.
6 Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!
Kami ay nakipagkamay sa mga taga Egipto, at sa mga taga Asiria, upang mangabusog ng tinapay.
7 Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:
Ang aming mga magulang ay nagkasala at wala na; At aming pinasan ang kanilang mga kasamaan.
8 Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.
Mga alipin ay nangagpupuno sa amin: walang magligtas sa amin sa kanilang kamay.
9 Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;
Aming tinatamo ang aming tinapay sa pamamagitan ng kapahamakan ng aming buhay, dahil sa tabak sa ilang.
10 Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.
Ang aming balat ay maitim na parang hurno, dahil sa maningas na init ng kagutom.
11 De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;
Kanilang dinahas ang mga babae, sa Sion, ang mga dalaga sa mga bayan ng Juda.
12 Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.
Ang mga prinsipe ay nangabibitin ng kanilang kamay: ang mga mukha ng mga matanda ay hindi iginagalang.
13 De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;
Ang mga binata ay nangagpapasan ng gilingan, at ang mga bata ay nangadudulas sa lilim ng kahoy.
14 Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.
Ang mga matanda ay wala na sa pintuang-bayan. Ang mga binata'y wala na sa kanilang mga tugtugin.
15 Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,
Ang kagalakan ng aming puso ay naglikat; ang aming sayaw ay napalitan ng tangisan.
16 Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!
Ang putong ay nahulog mula sa aming ulo: sa aba namin! sapagka't kami ay nangagkasala.
17 Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:
Dahil dito ang aming puso ay nanglulupaypay; dahil sa mga bagay na ito ay nagdidilim ang aming mga mata;
18 Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.
Dahil sa bundok ng Sion na nasira; nilalakaran ng mga zora.
19 Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!
Ikaw, Oh Panginoon, nananatili magpakailan man: ang iyong luklukan ay sa sali't saling lahi.
20 Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?
Bakit mo kami nililimot magpakailan man, at pinababayaan mo kaming totoong malaon?
21 Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!
Manumbalik ka sa amin, Oh Panginoon, at kami ay manunumbalik: baguhin mo ang aming mga araw na gaya nang una.
22 Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!
Nguni't itinakuwil mo kaming lubos, ikaw ay totoong napoot sa amin.
