Klaagliederen 5
1 Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:
Piemini, Kungs, kas mums noticis, skaties un uzlūko mūsu kaunu.
2 Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.
Mūsu mantas tiesa svešiniekiem kļuvusi, mūsu nami ārzemniekiem.
3 Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;
Mēs esam bāriņi bez tēva, mūsu mātes ir kā atraitnes.
4 Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.
Savu ūdeni mēs dzeram par naudu, savu malku pērkam par maksu.
5 Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!
Mēs topam vajāti pār kaklu pār galvu, mēs esam noguruši, dusas mums nav.
6 Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!
Mēs esam devušies rokā ēģiptiešiem un Asiriešiem, lai dabūtu maizes paēst.
7 Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:
Mūsu tēvi apgrēkojušies, un to vairs nav, bet mēs nesam viņu noziegumus.
8 Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.
Kalpi valda pār mums, un neviena nav, kas mūs izglābj no viņu rokām.
9 Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;
Mums sava maize jāatved ar nāves bailēm, tuksneša zobena priekšā.
10 Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.
Mūsu āda ir nomelnējusi kā ceplī no tāda briesmīga bada.
11 De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;
Sievas Ciānā apsmietas, jaunavas Jūda pilsētās.
12 Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.
Lielkungi caur viņu roku ir pakārti, un vecaju vaigs nav turēts godā.
13 De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;
Jaunekļus dzen pie malšanas, un puiši klūp malku nesdami.
14 Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.
Vecaji atstājās no vārtiem un jaunekļi no savām dziesmām.
15 Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,
Mūsu sirds līksmība ir pagalam, mūsu diešana palikusi par vaimanām.
16 Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!
Mūsu galvas kronis nokritis, - ak vai mums, ka esam grēkojuši!
17 Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:
Tādēļ mūsu sirds gurdena, tādēļ mūsu acis palikušas tumšas;
18 Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.
Ciānas kalna dēļ, kas izpostīts, ka lapsas pār to tekā.
19 Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!
Tu, Kungs, paliec mūžīgi, Tavs godības krēsls līdz radu radiem.
20 Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?
Kādēļ Tu mūs mūžam gribi aizmirst, kāpēc Tu mūs tik ilgi gribi atstāt?
21 Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!
Kungs, atgriezi mūs pie Tevis, tad atgriezīsimies, atjauno mūsu dienas, tā kā vecos laikos.
22 Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!
Jeb vai Tu mūs pavisam esi atmetis un tik ļoti par mums apskaities?
