Klaagliederen 5
1 Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:
Ka tuna, ya Ubangiji, abin da ya faru da mu; duba, ka ga kunyar da muka sha.
2 Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.
An ba wa baƙi gādonmu, gidajenmu kuma aka ba bare.
3 Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;
Mun zama marayu marasa ubanni, uwayenmu kamar gwauraye.
4 Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.
Dole mu sayi ruwan da muke sha; sai mun biya mu sami itace.
5 Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!
Masu fafararmu sun kusa kama mu; mun gaji kuma ba dama mu huta.
6 Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!
Mun miƙa kanmu ga Masar da Assuriya don mu sami isashen abinci.
7 Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:
Kakanninmu sun yi zunubi kuma ba sa nan yanzu, mu ne aka bari muna shan hukuncinsu.
8 Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.
Bayi suna mulki a kanmu, kuma ba wanda zai’yantar da mu daga hannuwansu.
9 Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;
Muna samun burodi a bakin rayukanmu domin takobin da yake a jeji.
10 Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.
Fatar jikinmu ta yi zafi kamar murhu, muna jin zazzaɓi domin yunwa.
11 De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;
An yi wa mata fyaɗe a cikin Sihiyona, da kuma budurwai a cikin garuruwan Yahuda.
12 Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.
An rataye’ya’yan sarakuna da hannuwansu; ba a ba wa dattawa girma.
13 De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;
Samari suna faman yin niƙa; yara kuma suna fama da ƙyar da nauyin kayan itace.
14 Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.
Dattawan sun bar ƙofar birnin, samari sun daina rera waƙa.
15 Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,
Farin ciki ya rabu da zuciyarmu; rayuwarmu ta zama makoki.
16 Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!
Rawani ya fāɗi daga kanmu. Kaiton mu gama mun yi zunubi!
17 Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:
Domin wannan zuciyarmu ta yi sanyi; domin waɗannan abubuwa idanunmu sun dushe
18 Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.
gama Tudun Sihiyona ya zama kufai, sai diloli ke yawo a wurin.
19 Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!
Ya Ubangiji, kai ne mai iko har abada; kursiyinka ya dawwama cikin dukan zamani.
20 Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?
Don mene ne kake mantawa da mu koyaushe? Me ya sa ka yashe mu da jimawa?
21 Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!
Ka sāke jawo mu gare ka, ya Ubangiji, don mu komo; ka sabunta kwanakinmu su zama kamar yadda suke a dā
22 Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!
sai dai in ka ƙi mu gaba ɗaya kana fushi da mu fiye da yadda za a iya aunawa.
