Klaagliederen 5
1 Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:
Rozpomeň se, Hospodine, co se nám děje; popatř a viz pohanění naše.
2 Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.
Dědictví naše obráceno jest k cizím, domové naši k cizozemcům.
3 Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;
Sirotci jsme a bez otce, matky naše jsou jako vdovy.
4 Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.
Vody své za peníze pijeme, dříví naše za záplatu přichází.
5 Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!
Na hrdle svém protivenství snášíme, pracujeme, nedopouští se nám odpočinouti.
6 Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!
Egyptským podáváme ruky i Assyrským, abychom nasyceni byli chlebem.
7 Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:
Otcové naši hřešili, není jich, my pak trestáni po nich neseme.
8 Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.
Služebníci panují nad námi; není žádného, kdo by vytrhl z ruky jejich.
9 Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;
S opovážením se života svého hledáme chleba svého, pro strach meče i na poušti.
10 Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.
Kůže naše jako pec zčernaly od náramného hladu.
11 De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;
Ženám na Sionu i pannám v městech Judských násilé činí.
12 Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.
Knížata rukou jejich zvěšena jsou, osoby starých nemají v poctivosti.
13 De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;
Mládence k žernovu berou, a pacholata pod dřívím klesají.
14 Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.
Starci sedati v branách přestali a mládenci od zpěvů svých.
15 Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,
Přestala radost srdce našeho, obrátilo se v kvílení plésání naše.
16 Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!
Spadla koruna s hlavy naší; běda nám již, že jsme hřešili.
17 Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:
Protoť jest mdlé srdce naše, pro tyť věci zatměly se oči naše,
18 Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.
Pro horu Sion, že zpuštěna jest; lišky chodí po ní.
19 Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!
Ty Hospodine, na věky zůstáváš, a stolice tvá od národu do pronárodu.
20 Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?
Proč se zapomínáš na věky na nás, a opouštíš nás za tak dlouhé časy?
21 Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!
Obrať nás, ó Hospodine, k sobě, a obráceni budeme; obnov dny naše, jakž byly za starodávna.
22 Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!
Nebo zdali všelijak zavržeš nás, a hněvati se budeš na nás velice?
