Klaagliederen 3
1 Ik ben de man, die ellende aanschouwde Door de roede van zijn verbolgenheid;
Jaz sem človek, ki je videl stisko s palico njegovega besa.
2 Hij heeft mij gedreven en opgejaagd De diepste duisternis in;
Vodil me je in me privedel v temo, toda ne v svetlobo.
3 Telkens keerde Hij zijn hand tegen mij, Elke dag opnieuw.
Zagotovo je obrnjen zoper mene; svojo roko je obračal zoper mene ves dan.
4 Hij heeft mijn vlees en huid doen verkwijnen, Mijn beenderen gebroken;
Postaral je moje meso in mojo kožo, zlomil je moje kosti.
5 Overal rond mij opgestapeld Gal en kommer;
Zidal je zoper mene in me obdal z žolčem in muko.
6 Mij in het donker doen zitten Als de doden uit aloude tijden.
Postavil me je v temne kraje, kakor tiste, ki so mrtvi od davnine.
7 Hij metselde mij in, zodat ik niet kon ontsnappen, En verzwaarde mijn ketens;
Ogradil me je naokoli, da ne morem priti ven. Mojo verigo je naredil težko.
8 Hoe ik ook klaagde en schreide, Hij bleef doof voor mijn smeken;
Tudi ko jokam in vpijem, on ustavlja mojo molitev.
9 Hij versperde mijn wegen met stenen, Vernielde mijn paden.
Moje steze je obdal s klesanim kamnom, moje poti je storil sprijene.
10 Hij loerde op mij als een beer, Als een leeuw, die in hinderlaag ligt;
Bil mi je kakor medved, ki preži v zasedi in kakor lev na skrivnih krajih.
11 Hij sleurde mij van mijn wegen, om mij te verscheuren, En stortte mij in het verderf;
Moje poti je obrnil vstran in me raztrgal. Naredil me je zapuščenega.
12 Hij spande zijn boog, En maakte mij doel van de pijl.
Upognil je svoj lok in me postavil kakor tarčo za puščico.
13 Hij schoot door mijn nieren De pijlen van zijn koker.
Puščicam svojega tula je storil, da vstopijo v mojo notranjost.
14 Voor alle volken werd ik een hoon, Een spotlied altijd herhaald.
Bil sem v posmeh vsemu svojemu ljudstvu in ves dan njihova pesem.
15 Hij heeft met bitterheid mij verzadigd, Met alsem gedrenkt.
Nasičeval me je z grenkobo, opijanjal me je s pelinom.
16 Op kiezel heeft Hij mijn tanden doen bijten, Met as mij gespijsd;
Prav tako je moje zobe zlomil z ostrimi kamni, pokril me je s pepelom.
17 De vrede werd mijn ziel ontroofd, Wat geluk is, ken ik niet meer.
Mojo dušo si odstranil daleč stran od miru. Pozabil sem uspevanje.
18 Ik zeide: Weg is mijn roemen, Mijn hopen op Jahweh!
Rekel sem: »Moja moč in moje upanje je izginilo od Gospoda,
19 Gedenk toch mijn nood en mijn angst, Mijn alsem en gal!
spominjajoč se moje stiske in moje bede, pelina in žolča.
20 Ja, Gij zult zeker gedenken, Hoe mijn ziel gaat gebukt:
Moja duša jih ima še vedno v spominu in je ponižana v meni.
21 Dit blijf ik altijd bepeinzen, Hierop altijd vertrouwen!
To si ponovno kličem v svoj um, zato imam upanje.
22 Neen, Jahweh’s genaden nemen geen einde, Nooit houdt zijn barmhartigheid op:
To je od Gospodovih milosti, da nismo použiti, ker njegova sočutja ne odnehajo.
23 Iedere morgen zijn ze nieuw, En groot is uw trouw.
Ta so nova vsako jutro. Velika je tvoja zvestoba.
24 Mijn deel is Jahweh! zegt mijn ziel, En daarom vertrouw ik op Hem!
Gospod je moj delež, pravi moja duša, zato bom upal vanj.
25 Goed is Jahweh voor die op Hem hopen, Voor iedereen, die Hem zoekt;
Gospod je dober vsem tistim, ki čakajo nanj; duši, ki ga išče.
26 Goed is het, gelaten te wachten Op redding van Jahweh;
Dobro je, da bi človek upal in tiho čakal na Gospodovo rešitev duše.
27 Goed is het den mens, zijn juk te dragen Van de prilste jeugd af!
Dobro je za človeka, da nosi jarem v svoji mladosti.
28 Hij moet in de eenzaamheid zwijgen, Wanneer Hij het hem oplegt;
Sedi sam in molči, ker ga je nosil na sebi.
29 Zijn mond in het stof blijven drukken. Misschien is er hoop;
Svoja usta polaga v prah, morda bi bilo lahko še upanje.
30 Zijn wangen bieden aan hem, die hem slaat, Verzadigd worden met smaad.
Svoje lice daje tistemu, ki ga udarja, napolnjen je z grajo.
31 Neen, de Heer verlaat niet voor immer De kinderen der mensen!
Kajti Gospod ne bo zavrgel na veke,
32 Neen, na de kastijding erbarmt Hij zich weer, Naar zijn grote ontferming:
toda čeprav je povzročil žalost, bo vendar imel sočutje glede na množico svojih usmiljenj.
33 Want niet van harte plaagt en bedroeft Hij De kinderen der mensen!
Kajti on ni voljan prizadeti niti užalostiti človeških otrok.
34 Dat men onder de voeten treedt, Allen, die in het land zijn gevangen:
Da bi pod svojimi stopali zdrobil vse jetnike zemlje,
35 Dat men het recht van een ander verkracht Voor het aanschijn van den Allerhoogste:
da bi odvrnil človekovo pravico pred obrazom Najvišjega,
36 Dat men den naaste geen recht laat geschieden: Zou de Heer dat niet zien?
da človeka spodkoplje v njegovi pravdi, [tega] Gospod ne odobrava.
37 Neen, op wiens bevel het ook is geschied, Heeft de Heer het niet geboden?
Kdo je tisti, ki pravi in se to zgodi, ko Gospod tega ne zapove?
38 Komt niet uit de mond van den Allerhoogste Het kwaad en het goed?
Iz ust Najvišjega ne izhaja zlo in dobro?
39 Wat klaagt dan de mens bij zijn leven: Laat iedereen klagen over zijn zonde!
Zakaj se živeči človek pritožuje, človek zaradi kaznovanja svojih grehov?
40 Laten wij ons gedrag onderzoeken en toetsen, En ons tot Jahweh bekeren;
Preiščimo in preizkusimo svoje poti in se ponovno obrnimo h Gospodu.
41 Heffen wij ons hart op de handen omhoog Tot God in de hemel!
Vzdignimo svoja srca s svojimi rokami k Bogu v nebesih.
42 Wij bleven zondigen, en waren opstandig: Gij kondt geen vergiffenis schenken!
Pregrešili smo se in uprli. Ti nisi oprostil.
43 Toen hebt Gij in toorn u gepantserd en ons achtervolgd, Meedogenloos ons gedood;
Pokril si [nas] s svojo jezo in nas preganjal. Umoril si, nisi se usmilil.
44 U gehuld in een wolk, Waar geen bidden doorheen kon;
Pokril si se z oblakom, da naša molitev ne bi šla skozi.
45 Tot vuil en uitschot ons gemaakt Te midden der volken.
Naredil si nas kakor izvržek in zavrnitev v sredi ljudstev.
46 Nu sperren allen de mond tegen ons op, Die onze vijanden zijn;
Vsi naši sovražniki so odprli svoja usta zoper nas.
47 Nu liggen wij in schrik en strik, Verwoesting, vernieling;
Strah in zanka sta prišla nad nas, opustošenje in uničenje.
48 Nu storten onze ogen beken van tranen Om de ondergang van de dochter van mijn volk.
Moje oko teče navzdol z rekami voda, zaradi uničenja hčere mojega ljudstva.
49 Rusteloos stromen mijn ogen En zonder verpozing,
Moje oko se izliva in ne preneha, brez kakršnegakoli predaha,
50 Totdat Jahweh neerblikt, Uit de hemel toeziet.
dokler Gospod ne pogleda dol in ne pogleda iz nebes.
51 Mijn oog doet mij wee Van al het schreien over mijn stad.
Moje oko prizadeva moje srce, zaradi vseh hčera mojega mesta.
52 Als een vogel maakten ze jacht op mij, Die zonder reden mijn vijanden zijn;
Moji sovražniki so me boleče preganjali kakor ptico, brez vzroka.
53 Zij smoorden mij levend in een put, En wierpen mij nog stenen na;
Moje življenje so odsekali v grajski ječi in name vrgli kamen.
54 Het water stroomde over mijn hoofd, Ik dacht: Nu ben ik verloren!
Vode so mi tekle čez glavo; potem sem rekel: »Odsekan sem.«
55 Toen riep ik uw Naam aan, o Jahweh, Uit het diepst van de put!
Klical sem k tvojemu imenu, oh Gospod, iz globine grajske ječe.
56 Gij hebt mijn smeken gehoord, uw oor niet gesloten Voor mijn zuchten en schreien;
Slišal si moj glas. Ne skrivaj svojega ušesa ob mojem dihanju, ob mojem klicu.
57 Gij zijt gekomen, toen ik U riep, En hebt gesproken: Wees niet bang!
Priteguješ me na dan, ko sem klical k tebi. Ti praviš: »Ne boj se.«
58 Heer, Gij naamt het voor mij op, En hebt mijn leven gered!
Oh Gospod, zagovarjal si pravde moje duše, odkupil si moje življenje.
59 Jahweh, Gij hebt mijn verdrukking gezien, Mij recht verschaft;
Oh Gospod, videl si mojo krivico. Ti sodi mojo pravdo.
60 Gij hebt hun wraakzucht aanschouwd, Al hun plannen tegen mij.
Videl si vse njihovo maščevanje in vse njihove zamisli zoper mene.
61 Jahweh, Gij hebt hun spotten gehoord, Al hun plannen tegen mij.
Slišal si njihovo grajo, oh Gospod in vse njihove zamisli zoper mene;
62 Mijn vijand heeft lippen zowel als gedachten Altijd tegen mij gericht.
ustnice tistih, ki se vzdigujejo zoper mene in njihovo premišljevanje zoper mene ves dan.
63 Zie toe; want of ze zitten of staan, Een spotlied ben ik voor hen!
Glej, njihovo usedanje in njihovo vzdigovanje; jaz sem njihova glasba.
64 Jahweh, vergeld ze hun daden, Het werk hunner handen!
Vrni jim povračilo, oh Gospod, glede na delo njihovih rok.
65 Sla hun hart met verblinding, Henzelf met uw vloek;
Daj jim bridkost srca, svoje prekletstvo nad njimi.
66 Vervolg en verniel ze in gramschap Onder uw hemel, o Jahweh!
Preganjaj jih in jih uniči v jezi izpod Gospodovih nebes.
