Klaagliederen 3
1 Ik ben de man, die ellende aanschouwde Door de roede van zijn verbolgenheid;
Es esmu tas vīrs, kas redzējis bēdas caur viņa dusmības rīksti.
2 Hij heeft mij gedreven en opgejaagd De diepste duisternis in;
Viņš mani vedis un licis iet tumsībā un ne gaismā.
3 Telkens keerde Hij zijn hand tegen mij, Elke dag opnieuw.
Tiešām, pret mani Viņš turējis Savu roku arvien atkal cauru dienu.
4 Hij heeft mijn vlees en huid doen verkwijnen, Mijn beenderen gebroken;
Manu miesu un manu ādu Viņš darījis vecu, manus kaulus Viņš satriecis.
5 Overal rond mij opgestapeld Gal en kommer;
Viņš pret mani cēlis un ap mani stādījis žulti un rūgtumu.
6 Mij in het donker doen zitten Als de doden uit aloude tijden.
Tumsā Viņš mani nolicis, tā kā tos, kas sen miruši.
7 Hij metselde mij in, zodat ik niet kon ontsnappen, En verzwaarde mijn ketens;
Viņš mani aizmūrējis, ka es nevaru iziet, Viņš mani licis grūtos pinekļos.
8 Hoe ik ook klaagde en schreide, Hij bleef doof voor mijn smeken;
Un jebšu es saucu un brēcu, tomēr Viņš aizslēdz Savas ausis priekš manas lūgšanas.
9 Hij versperde mijn wegen met stenen, Vernielde mijn paden.
Viņš manu ceļu aizmūrējis ar izcirstiem akmeņiem, Viņš manas tekas aizķīlājis.
10 Hij loerde op mij als een beer, Als een leeuw, die in hinderlaag ligt;
Viņš ir glūnējis uz mani kā lācis, kā lauva slepenās vietās.
11 Hij sleurde mij van mijn wegen, om mij te verscheuren, En stortte mij in het verderf;
Viņš man no ceļa licis noklīst, Viņš mani saplosījis, Viņš mani postījis.
12 Hij spande zijn boog, En maakte mij doel van de pijl.
Viņš savu stopu uzvilcis un mani bultai licis par mērķi.
13 Hij schoot door mijn nieren De pijlen van zijn koker.
Viņš savas bultas iešāvis manās īkstīs.
14 Voor alle volken werd ik een hoon, Een spotlied altijd herhaald.
Es visiem saviem ļaudīm esmu par apsmieklu, viņiem par dziesmiņu cauru dienu.
15 Hij heeft met bitterheid mij verzadigd, Met alsem gedrenkt.
Viņš mani ēdinājis ar rūgtumiem, Viņš mani dzirdinājis ar vērmelēm.
16 Op kiezel heeft Hij mijn tanden doen bijten, Met as mij gespijsd;
Viņš manus zobus ar zvirgzdiem(grants akmeņiem) sagrūdis, Viņš mani aprausis ar pelniem.
17 De vrede werd mijn ziel ontroofd, Wat geluk is, ken ik niet meer.
Tu manai dvēselei esi atņēmis mieru, man labums jāaizmirst.
18 Ik zeide: Weg is mijn roemen, Mijn hopen op Jahweh!
Tad es sacīju: mana drošība un mana cerība uz To Kungu ir pagalam.
19 Gedenk toch mijn nood en mijn angst, Mijn alsem en gal!
Piemini manas bēdas un manu grūtumu, tās vērmeles un to žulti.
20 Ja, Gij zult zeker gedenken, Hoe mijn ziel gaat gebukt:
Pieminēdama to piemin mana dvēsele un zemojās iekš manis.
21 Dit blijf ik altijd bepeinzen, Hierop altijd vertrouwen!
To es likšu pie savas sirds, tāpēc es gribu cerēt.
22 Neen, Jahweh’s genaden nemen geen einde, Nooit houdt zijn barmhartigheid op:
Tā Kunga žēlastība to dara, ka mēs vēl neesam pagalam, jo Viņa apžēlošanās ir bez gala.
23 Iedere morgen zijn ze nieuw, En groot is uw trouw.
Tā ir ik rītu jauna, Tava uzticība ir ļoti liela.
24 Mijn deel is Jahweh! zegt mijn ziel, En daarom vertrouw ik op Hem!
Tas Kungs ir mana daļa, saka mana dvēsele, tādēļ es gribu cerēt uz Viņu.
25 Goed is Jahweh voor die op Hem hopen, Voor iedereen, die Hem zoekt;
Tas Kungs ir labs tiem, kas uz Viņu gaida, tai dvēselei, kas Viņu meklē.
26 Goed is het, gelaten te wachten Op redding van Jahweh;
Tā ir laba lieta, klusā garā gaidīt uz Tā Kunga palīdzību.
27 Goed is het den mens, zijn juk te dragen Van de prilste jeugd af!
Tas ir labi cilvēkam, ka viņš jūgu nes savā jaunībā.
28 Hij moet in de eenzaamheid zwijgen, Wanneer Hij het hem oplegt;
Viņš sēž vientulis un cieš klusu, kad tam nasta uzlikta,
29 Zijn mond in het stof blijven drukken. Misschien is er hoop;
Lai krīt uz savu muti pīšļos, - varbūt vēl cerība, -
30 Zijn wangen bieden aan hem, die hem slaat, Verzadigd worden met smaad.
Lai padod savu vaigu tam, kas viņu sit, un saņem nievāšanas papilnam.
31 Neen, de Heer verlaat niet voor immer De kinderen der mensen!
Jo Tas Kungs neatmet mūžīgi.
32 Neen, na de kastijding erbarmt Hij zich weer, Naar zijn grote ontferming:
Bet Viņš gan apbēdina, un tad Viņš apžēlojās pēc Savas lielās žēlastības.
33 Want niet van harte plaagt en bedroeft Hij De kinderen der mensen!
Jo ne no Savas sirds Viņš moka un apbēdina cilvēka bērnus.
34 Dat men onder de voeten treedt, Allen, die in het land zijn gevangen:
Kad apakš kājām min visus cietumniekus virs zemes,
35 Dat men het recht van een ander verkracht Voor het aanschijn van den Allerhoogste:
Kad loka vīra tiesu tā Visuaugstākā priekšā,
36 Dat men den naaste geen recht laat geschieden: Zou de Heer dat niet zien?
Kad pārgroza cilvēka tiesu, vai Tas Kungs to neredz?
37 Neen, op wiens bevel het ook is geschied, Heeft de Heer het niet geboden?
Kas ko sacījis un tas noticis, ko Tas Kungs nav pavēlējis?
38 Komt niet uit de mond van den Allerhoogste Het kwaad en het goed?
Vai no tā Visuaugstākā mutes nenāk labums un ļaunums?
39 Wat klaagt dan de mens bij zijn leven: Laat iedereen klagen over zijn zonde!
Ko tad cilvēks kurn visu savu mūžu? Ikviens lai kurn pret saviem grēkiem.
40 Laten wij ons gedrag onderzoeken en toetsen, En ons tot Jahweh bekeren;
Izmeklēsim un pārbaudīsim savus ceļus un atgriezīsimies pie Tā Kunga.
41 Heffen wij ons hart op de handen omhoog Tot God in de hemel!
Pacelsim savu sirdi un savas rokas uz Dievu debesīs (sacīdami):
42 Wij bleven zondigen, en waren opstandig: Gij kondt geen vergiffenis schenken!
Mēs esam grēkojuši un esam bijuši neklausīgi, tāpēc Tu neesi žēlojis.
43 Toen hebt Gij in toorn u gepantserd en ons achtervolgd, Meedogenloos ons gedood;
Tu esi ģērbies dusmībā un mūs vajājis, nokāvis un neesi žēlojis.
44 U gehuld in een wolk, Waar geen bidden doorheen kon;
Tu ar padebesi esi apsedzies, ka lūgšana nevarēja tikt cauri.
45 Tot vuil en uitschot ons gemaakt Te midden der volken.
Tu mūs esi licis par mēsliem un īgnumu tautu vidū.
46 Nu sperren allen de mond tegen ons op, Die onze vijanden zijn;
Visi mūsu ienaidnieki atpleš savu muti pret mums.
47 Nu liggen wij in schrik en strik, Verwoesting, vernieling;
Bailes un bedre nāk pār mums, nelaime un posts.
48 Nu storten onze ogen beken van tranen Om de ondergang van de dochter van mijn volk.
Manas acis plūst kā ūdens upes manas tautas meitas posta dēļ.
49 Rusteloos stromen mijn ogen En zonder verpozing,
Manas acis plūst un nevar stāties, mitēšanās nav,
50 Totdat Jahweh neerblikt, Uit de hemel toeziet.
Tiekams Tas Kungs no debesīm skatīsies un ņems vērā.
51 Mijn oog doet mij wee Van al het schreien over mijn stad.
Mana acs dara grūti manai dvēselei visu manas pilsētas meitu dēļ.
52 Als een vogel maakten ze jacht op mij, Die zonder reden mijn vijanden zijn;
Mani ienaidnieki vajāt mani vajājuši kā putnu bez vainas.
53 Zij smoorden mij levend in een put, En wierpen mij nog stenen na;
Tie manu dzīvību nomaitājuši bedrē un akmeņus metuši uz mani.
54 Het water stroomde over mijn hoofd, Ik dacht: Nu ben ik verloren!
Ūdeņi plūda pār manu galvu; tad es sacīju: nu esmu pagalam.
55 Toen riep ik uw Naam aan, o Jahweh, Uit het diepst van de put!
Es piesaucu, ak Kungs, Tavu vārdu no dziļās bedres,
56 Gij hebt mijn smeken gehoord, uw oor niet gesloten Voor mijn zuchten en schreien;
Un Tu paklausīji manu balsi. Tu neapslēpi Savu ausi no manām vaimanām, no manas kliegšanas.
57 Gij zijt gekomen, toen ik U riep, En hebt gesproken: Wees niet bang!
Tu nāci tuvu klāt tai dienā, kad es Tevi piesaucu, un sacīji: “Nebīsties!”
58 Heer, Gij naamt het voor mij op, En hebt mijn leven gered!
Tu, Kungs, iztiesā manas dvēseles tiesu, Tu izpestī manu dzīvību.
59 Jahweh, Gij hebt mijn verdrukking gezien, Mij recht verschaft;
Tu, Kungs, redzi to netaisnību, kas man notiek, - tiesā tu manu tiesu!
60 Gij hebt hun wraakzucht aanschouwd, Al hun plannen tegen mij.
Tu redzi visu viņu atriebšanos, visas viņu domas pret mani.
61 Jahweh, Gij hebt hun spotten gehoord, Al hun plannen tegen mij.
Tu, Kungs, dzirdi viņu nievāšanu, visas viņu domas pret mani,
62 Mijn vijand heeft lippen zowel als gedachten Altijd tegen mij gericht.
Manu pretinieku lūpas un viņu domas pret mani cauru dienu.
63 Zie toe; want of ze zitten of staan, Een spotlied ben ik voor hen!
Lūko jel: Vai tie sēž vai ceļas, es esmu viņu dziesmiņa.
64 Jahweh, vergeld ze hun daden, Het werk hunner handen!
Tu tiem atmaksāsi, Kungs, maksu pēc viņu roku darbiem.
65 Sla hun hart met verblinding, Henzelf met uw vloek;
Tu tiem dosi apstulbotu sirdi, - Tavi lāsti lai ir pār viņiem!
66 Vervolg en verniel ze in gramschap Onder uw hemel, o Jahweh!
Tu tos vajāsi ar dusmību un tos izdeldēsi apakš Tā Kunga debesīm.
