Klaagliederen 3
1 Ik ben de man, die ellende aanschouwde Door de roede van zijn verbolgenheid;
Teg er den Mand, som saa Elendighed ved hans Vredes Ris.
2 Hij heeft mij gedreven en opgejaagd De diepste duisternis in;
Mig ledede og førte han ind i Mørke og ikke til Lys.
3 Telkens keerde Hij zijn hand tegen mij, Elke dag opnieuw.
Kun imod mig vendte han atter og atter sin Haand den ganske Dag.
4 Hij heeft mijn vlees en huid doen verkwijnen, Mijn beenderen gebroken;
Han gjorde mit Kød og min Hud gammel; han sønderbrød mine Ben.
5 Overal rond mij opgestapeld Gal en kommer;
Han byggede imod mig og omgav mig med Galde og Møje.
6 Mij in het donker doen zitten Als de doden uit aloude tijden.
Han lod mig bo i de mørke Steder som dem, der ere døde i al Evighed.
7 Hij metselde mij in, zodat ik niet kon ontsnappen, En verzwaarde mijn ketens;
Han tilmurede for mig, og jeg kan ikke komme ud, han gjorde min Lænke svar.
8 Hoe ik ook klaagde en schreide, Hij bleef doof voor mijn smeken;
Naar jeg end skriger og raaber, lukker han til for min Bøn.
9 Hij versperde mijn wegen met stenen, Vernielde mijn paden.
Han har tilmuret mine Veje med hugne Stene, han har gjort mine Stier krogede.
10 Hij loerde op mij als een beer, Als een leeuw, die in hinderlaag ligt;
Han er bleven mig som en Bjørn, der ligger paa Lur, som en Løve i Skjul.
11 Hij sleurde mij van mijn wegen, om mij te verscheuren, En stortte mij in het verderf;
Han lod mine Veje bøje af, og saa sønderrev han mig; han lagde mig øde.
12 Hij spande zijn boog, En maakte mij doel van de pijl.
Han spændte sin Bue og stillede mig som Maalet for Pilen.
13 Hij schoot door mijn nieren De pijlen van zijn koker.
Han lod Pile af sit Kogger trænge ind i mine Nyrer.
14 Voor alle volken werd ik een hoon, Een spotlied altijd herhaald.
Jeg er bleven alt mit Folk til Latter, deres Spottesang den ganske Dag.
15 Hij heeft met bitterheid mij verzadigd, Met alsem gedrenkt.
Han mættede mig med beske Urter, „han gav mig rigelig Malurt at drikke
16 Op kiezel heeft Hij mijn tanden doen bijten, Met as mij gespijsd;
og lod mine Tænder bide i Grus, han nedtrykte mig i Aske.
17 De vrede werd mijn ziel ontroofd, Wat geluk is, ken ik niet meer.
Og du bortstødte min Sjæl fra Fred, jeg har glemt det gode.
18 Ik zeide: Weg is mijn roemen, Mijn hopen op Jahweh!
Og jeg sagde: Borte er min Kraft, og hvad jeg forventede fra Herren.
19 Gedenk toch mijn nood en mijn angst, Mijn alsem en gal!
Kom min Elendighed og min Landflygtighed i Hu: Malurt og Galde!
20 Ja, Gij zult zeker gedenken, Hoe mijn ziel gaat gebukt:
Min Sjæl kommer det ret i Hu og er nedbøjet i mit Indre.
21 Dit blijf ik altijd bepeinzen, Hierop altijd vertrouwen!
Dette vil jeg tage mig til Hjerte, derfor vil jeg haabe:
22 Neen, Jahweh’s genaden nemen geen einde, Nooit houdt zijn barmhartigheid op:
Det er Herrens Miskundhed, at vi ikke ere fortærede; thi hans Barmhjertighed har ingen Ende.
23 Iedere morgen zijn ze nieuw, En groot is uw trouw.
Den er ny hver Morgen, din Trofasthed er stor.
24 Mijn deel is Jahweh! zegt mijn ziel, En daarom vertrouw ik op Hem!
Herren er min Del, siger min Sjæl, derfor vil jeg haabe til ham.
25 Goed is Jahweh voor die op Hem hopen, Voor iedereen, die Hem zoekt;
Herren er god imod dem, som bie efter ham, imod den Sjæl, som spørger efter ham.
26 Goed is het, gelaten te wachten Op redding van Jahweh;
Det er godt, at man haaber og er stille til Herrens Frelse.
27 Goed is het den mens, zijn juk te dragen Van de prilste jeugd af!
Det er en Mand godt, at han bærer Aag i sin Ungdom.
28 Hij moet in de eenzaamheid zwijgen, Wanneer Hij het hem oplegt;
Han vil sidde ene og tie; thi han lægger det paa ham.
29 Zijn mond in het stof blijven drukken. Misschien is er hoop;
Han vil trykke sin Mund imod Støvet, om der maaske kunde være Forhaabning.
30 Zijn wangen bieden aan hem, die hem slaat, Verzadigd worden met smaad.
Han vil vende Kinden imod den, som slaar ham, han vil mættes med Forhaanelse.
31 Neen, de Heer verlaat niet voor immer De kinderen der mensen!
Thi Herren skal ikke forkaste evindelig.
32 Neen, na de kastijding erbarmt Hij zich weer, Naar zijn grote ontferming:
Thi dersom han bedrøver, da skal han dog forbarme sig efter sin store Miskundhed.
33 Want niet van harte plaagt en bedroeft Hij De kinderen der mensen!
Thi det er ikke af sit Hjerte, at han plager og bedrøver Menneskens Børn.
34 Dat men onder de voeten treedt, Allen, die in het land zijn gevangen:
For at knuse alle de bundne paa Jorden under sine Fødder,
35 Dat men het recht van een ander verkracht Voor het aanschijn van den Allerhoogste:
for at bøje en Mands Ret for den Højestes Ansigt,
36 Dat men den naaste geen recht laat geschieden: Zou de Heer dat niet zien?
for at forvende et Menneskes Retssag — skuer Herren ikke ned.
37 Neen, op wiens bevel het ook is geschied, Heeft de Heer het niet geboden?
Hvo er den, som har sagt noget, saa at det skete, uden at Herren befaler det?
38 Komt niet uit de mond van den Allerhoogste Het kwaad en het goed?
Mon Lykke og Ulykke ikke udgaa af den Højestes Mund?
39 Wat klaagt dan de mens bij zijn leven: Laat iedereen klagen over zijn zonde!
Hvorfor klager et Menneske som lever? — enhver for sine Synder!
40 Laten wij ons gedrag onderzoeken en toetsen, En ons tot Jahweh bekeren;
Lader os ransage vore Veje og efterspore dem og vende om til Herren!
41 Heffen wij ons hart op de handen omhoog Tot God in de hemel!
Lader os opløfte vort Hjerte tillige med vore Hænder til Gud i Himmelen!
42 Wij bleven zondigen, en waren opstandig: Gij kondt geen vergiffenis schenken!
Vi, vi have syndet og været genstridige, du tilgav ikke.
43 Toen hebt Gij in toorn u gepantserd en ons achtervolgd, Meedogenloos ons gedood;
Du tildækkede os med Vrede og forfulgte os, ihjelslog, sparede ikke,
44 U gehuld in een wolk, Waar geen bidden doorheen kon;
Du skjulte dig med en Sky, at ingen Bøn kunde trænge igennem.
45 Tot vuil en uitschot ons gemaakt Te midden der volken.
Du gjorde os til Skarn og Udskud midt iblandt Folkene.
46 Nu sperren allen de mond tegen ons op, Die onze vijanden zijn;
Alle vore Fjender opspilede deres Mund imod os.
47 Nu liggen wij in schrik en strik, Verwoesting, vernieling;
Der var Forfærdelse og Gru for os, Ødelæggelse og Undergang.
48 Nu storten onze ogen beken van tranen Om de ondergang van de dochter van mijn volk.
Mit Øje rinder med Vandbække over mit Folks Datters Undergang.
49 Rusteloos stromen mijn ogen En zonder verpozing,
Mit Øje strømmer og bliver ikke stille, der er ingen Afladelse,
50 Totdat Jahweh neerblikt, Uit de hemel toeziet.
indtil Herren skuer ned og ser til fra Himmelen.
51 Mijn oog doet mij wee Van al het schreien over mijn stad.
Mit Øje voldte min Sjæl Smerte over alle min Stads Døtre.
52 Als een vogel maakten ze jacht op mij, Die zonder reden mijn vijanden zijn;
Hart jagede mig som en Fugl de, der vare mine Fjender uden Grund.
53 Zij smoorden mij levend in een put, En wierpen mij nog stenen na;
De bragte mit Liv til at vorde stille i Graven og kastede en Sten over mig.
54 Het water stroomde over mijn hoofd, Ik dacht: Nu ben ik verloren!
Der strømmede Vand ned over mit Hoved, jeg sagde: Det er forbi med mig.
55 Toen riep ik uw Naam aan, o Jahweh, Uit het diepst van de put!
Jeg kaldte paa dit Navn, Herre! fra Graven, i det dybe.
56 Gij hebt mijn smeken gehoord, uw oor niet gesloten Voor mijn zuchten en schreien;
Du har hørt min Røst; tilluk ej dit Øre for mit Suk, for mit Raab!
57 Gij zijt gekomen, toen ik U riep, En hebt gesproken: Wees niet bang!
Du holdt dig nær den Dag, jeg kaldte paa dig, du sagde: Frygt ikke!
58 Heer, Gij naamt het voor mij op, En hebt mijn leven gered!
Herre! du har udført min Sjæls Sag, du har udløst mit Liv.
59 Jahweh, Gij hebt mijn verdrukking gezien, Mij recht verschaft;
Herre! du har set den Uret, som sker mig, døm i min Sag!
60 Gij hebt hun wraakzucht aanschouwd, Al hun plannen tegen mij.
Du har set al deres Hævn, alle deres Tanker imod mig.
61 Jahweh, Gij hebt hun spotten gehoord, Al hun plannen tegen mij.
Herre! du har hørt deres haanende Tale, alle deres Tanker imod mig,
62 Mijn vijand heeft lippen zowel als gedachten Altijd tegen mij gericht.
mine Modstanderes Ord og deres Anslag imod mig den ganske Dag.
63 Zie toe; want of ze zitten of staan, Een spotlied ben ik voor hen!
Sku, hvorledes de sidde, og hvorledes de staa op; jeg er deres Spottesang.
64 Jahweh, vergeld ze hun daden, Het werk hunner handen!
Du skal gengælde dem, Herre! efter deres Hænders Gerning.
65 Sla hun hart met verblinding, Henzelf met uw vloek;
Du skal give dem et Dække over Hjertet, din Forbandelse hører dem til.
66 Vervolg en verniel ze in gramschap Onder uw hemel, o Jahweh!
Du skal forfølge dem i Vrede, og ødelægge dem, at de ikke ere under Herrens Himmel.
