Klaagliederen 3
1 Ik ben de man, die ellende aanschouwde Door de roede van zijn verbolgenheid;
Já jsem muž okoušející trápení od metly rozhněvání Božího.
2 Hij heeft mij gedreven en opgejaagd De diepste duisternis in;
Zahnal mne, a uvedl do tmy a ne k světlu.
3 Telkens keerde Hij zijn hand tegen mij, Elke dag opnieuw.
Toliko proti mně se postavuje, a obrací ruku svou přes celý den.
4 Hij heeft mijn vlees en huid doen verkwijnen, Mijn beenderen gebroken;
Uvedl sešlost na tělo mé a kůži mou, a polámal kosti mé.
5 Overal rond mij opgestapeld Gal en kommer;
Zastavěl mne a obklíčil přeodpornou hořkostí.
6 Mij in het donker doen zitten Als de doden uit aloude tijden.
Postavil mne v tmavých místech jako ty, kteříž již dávno zemřeli.
7 Hij metselde mij in, zodat ik niet kon ontsnappen, En verzwaarde mijn ketens;
Ohradil mne, abych nevyšel; obtížil ocelivý řetěz můj.
8 Hoe ik ook klaagde en schreide, Hij bleef doof voor mijn smeken;
A jakžkoli volám a křičím, zacpává uši před mou modlitbou.
9 Hij versperde mijn wegen met stenen, Vernielde mijn paden.
Ohradil cesty mé tesaným kamenem, a stezky mé zmátl.
10 Hij loerde op mij als een beer, Als een leeuw, die in hinderlaag ligt;
Jest nedvěd číhající na mne, lev v skrejších.
11 Hij sleurde mij van mijn wegen, om mij te verscheuren, En stortte mij in het verderf;
Cesty mé stočil, anobrž roztrhal mne, a na to mne přivedl, abych byl pustý.
12 Hij spande zijn boog, En maakte mij doel van de pijl.
Natáhl lučiště své, a vystavil mne za cíl střelám.
13 Hij schoot door mijn nieren De pijlen van zijn koker.
Postřelil ledví má střelami toulu svého.
14 Voor alle volken werd ik een hoon, Een spotlied altijd herhaald.
Jsem v posměchu se vším lidem svým, a písničkou jejich přes celý den.
15 Hij heeft met bitterheid mij verzadigd, Met alsem gedrenkt.
Sytí mne hořkostmi, opojuje mne pelynkem.
16 Op kiezel heeft Hij mijn tanden doen bijten, Met as mij gespijsd;
Nadto potřel o kameníčko zuby mé, vrazil mne do popela.
17 De vrede werd mijn ziel ontroofd, Wat geluk is, ken ik niet meer.
Tak jsi vzdálil, ó Bože, duši mou od pokoje, až zapomínám na pohodlí,
18 Ik zeide: Weg is mijn roemen, Mijn hopen op Jahweh!
A říkám: Zahynulatě síla má i naděje má, kterouž jsem měl v Hospodinu.
19 Gedenk toch mijn nood en mijn angst, Mijn alsem en gal!
A však duše má rozvažujíc trápení svá a pláč svůj, pelynek a žluč,
20 Ja, Gij zult zeker gedenken, Hoe mijn ziel gaat gebukt:
Rozvažujíc to ustavičně, ponižuje se ve mně.
21 Dit blijf ik altijd bepeinzen, Hierop altijd vertrouwen!
A přivodě sobě to ku paměti, (naději mám),
22 Neen, Jahweh’s genaden nemen geen einde, Nooit houdt zijn barmhartigheid op:
Že veliké jest milosrdenství Hospodinovo, když jsme do konce nevyhynuli. Nepřestávajíť zajisté slitování jeho,
23 Iedere morgen zijn ze nieuw, En groot is uw trouw.
Ale nová jsou každého jitra; převeliká jest pravda tvá.
24 Mijn deel is Jahweh! zegt mijn ziel, En daarom vertrouw ik op Hem!
Díl můj jest Hospodin, říká duše má; protož naději mám v něm.
25 Goed is Jahweh voor die op Hem hopen, Voor iedereen, die Hem zoekt;
Dobrý jest Hospodin těm, jenž očekávají na něj, duši té, kteráž ho hledá.
26 Goed is het, gelaten te wachten Op redding van Jahweh;
Dobré jest trpělivě očekávajícímu na spasení Hospodinovo.
27 Goed is het den mens, zijn juk te dragen Van de prilste jeugd af!
Dobré jest muži tomu, kterýž by nosil jho od dětinství svého,
28 Hij moet in de eenzaamheid zwijgen, Wanneer Hij het hem oplegt;
Kterýž by pak byl opuštěn, trpělivě se má v tom, což na něj vloženo,
29 Zijn mond in het stof blijven drukken. Misschien is er hoop;
Dávaje do prachu ústa svá, až by se ukázala naděje,
30 Zijn wangen bieden aan hem, die hem slaat, Verzadigd worden met smaad.
Nastavuje líce tomu, kdož jej bije, a sytě se potupou.
31 Neen, de Heer verlaat niet voor immer De kinderen der mensen!
Neboť nezamítá Pán na věčnost;
32 Neen, na de kastijding erbarmt Hij zich weer, Naar zijn grote ontferming:
Nýbrž ačkoli zarmucuje, však slitovává se podlé množství milosrdenství svého.
33 Want niet van harte plaagt en bedroeft Hij De kinderen der mensen!
Netrápíť zajisté z srdce svého, aniž zarmucuje synů lidských.
34 Dat men onder de voeten treedt, Allen, die in het land zijn gevangen:
Aby kdo potíral nohama svýma všecky vězně v zemi,
35 Dat men het recht van een ander verkracht Voor het aanschijn van den Allerhoogste:
Aby nespravedlivě soudil muže před oblíčejem Nejvyššího,
36 Dat men den naaste geen recht laat geschieden: Zou de Heer dat niet zien?
Aby převracel člověka v při jeho, Pán nelibuje.
37 Neen, op wiens bevel het ook is geschied, Heeft de Heer het niet geboden?
Kdo jest, ješto když řekl, stalo se něco, a Pán nepřikázal?
38 Komt niet uit de mond van den Allerhoogste Het kwaad en het goed?
Z úst Nejvyššího zdali nepochází zlé i dobré?
39 Wat klaagt dan de mens bij zijn leven: Laat iedereen klagen over zijn zonde!
Proč by tedy sobě stýskal člověk živý, muž nad kázní za hříchy své?
40 Laten wij ons gedrag onderzoeken en toetsen, En ons tot Jahweh bekeren;
Zpytujme raději a ohledujme cest našich, a navraťme se až k Hospodinu.
41 Heffen wij ons hart op de handen omhoog Tot God in de hemel!
Pozdvihujme srdcí i rukou svých k Bohu silnému v nebe.
42 Wij bleven zondigen, en waren opstandig: Gij kondt geen vergiffenis schenken!
Myť jsme se zpronevěřili, a zpurní jsme byli, protož ty neodpouštíš.
43 Toen hebt Gij in toorn u gepantserd en ons achtervolgd, Meedogenloos ons gedood;
Obestřels se hněvem a stiháš nás, morduješ a nešanuješ.
44 U gehuld in een wolk, Waar geen bidden doorheen kon;
Obestřels se oblakem, aby nemohla proniknouti k tobě modlitba.
45 Tot vuil en uitschot ons gemaakt Te midden der volken.
Za smeti a povrhel položil jsi nás u prostřed národů těchto.
46 Nu sperren allen de mond tegen ons op, Die onze vijanden zijn;
Rozdírají na nás ústa svá všickni nepřátelé naši.
47 Nu liggen wij in schrik en strik, Verwoesting, vernieling;
Strach a jáma potkala nás, zpuštění a setření.
48 Nu storten onze ogen beken van tranen Om de ondergang van de dochter van mijn volk.
Potokové vod tekou z očí mých pro potření dcery lidu mého.
49 Rusteloos stromen mijn ogen En zonder verpozing,
Oči mé slzí bez přestání, proto že není žádného odtušení,
50 Totdat Jahweh neerblikt, Uit de hemel toeziet.
Ažby popatřil a shlédl Hospodin s nebe.
51 Mijn oog doet mij wee Van al het schreien over mijn stad.
Oči mé rmoutí duši mou pro všecky dcery města mého.
52 Als een vogel maakten ze jacht op mij, Die zonder reden mijn vijanden zijn;
Loviliť jsou mne ustavičně, jako ptáče, nepřátelé moji bez příčiny.
53 Zij smoorden mij levend in een put, En wierpen mij nog stenen na;
Uvrhli do jámy život můj, a přimetali mne kamením.
54 Het water stroomde over mijn hoofd, Ik dacht: Nu ben ik verloren!
Rozvodnily se vody nad hlavou mou, řekl jsem: Jižtě po mně.
55 Toen riep ik uw Naam aan, o Jahweh, Uit het diepst van de put!
Vzývám jméno tvé, ó Hospodine, z jámy nejhlubší.
56 Gij hebt mijn smeken gehoord, uw oor niet gesloten Voor mijn zuchten en schreien;
Hlas můj vyslýchával jsi; nezacpávejž ucha svého před vzdycháním mým a voláním mým.
57 Gij zijt gekomen, toen ik U riep, En hebt gesproken: Wees niet bang!
V ten den, v němž jsem tě vzýval, přicházeje, říkávals: Neboj se.
58 Heer, Gij naamt het voor mij op, En hebt mijn leven gered!
Pane, zasazuje se o při duše mé, vysvobozoval jsi život můj.
59 Jahweh, Gij hebt mijn verdrukking gezien, Mij recht verschaft;
Vidíš, ó Hospodine, převrácenost, kteráž se mně děje, dopomoziž mi k spravedlnosti.
60 Gij hebt hun wraakzucht aanschouwd, Al hun plannen tegen mij.
Vidíš všecko vymstívání se jejich, všecky úklady jejich proti mně.
61 Jahweh, Gij hebt hun spotten gehoord, Al hun plannen tegen mij.
Slýcháš utrhání jejich, ó Hospodine, i všecky obmysly jejich proti mně,
62 Mijn vijand heeft lippen zowel als gedachten Altijd tegen mij gericht.
Řeči povstávajících proti mně, a přemyšlování jejich proti mně přes celý den.
63 Zie toe; want of ze zitten of staan, Een spotlied ben ik voor hen!
Pohleď, jak při sedání jejich i povstání jejich jsem písničkou jejich.
64 Jahweh, vergeld ze hun daden, Het werk hunner handen!
Dej jim odplatu, Hospodine, podlé díla rukou jejich.
65 Sla hun hart met verblinding, Henzelf met uw vloek;
Dej jim zatvrdilé srdce a prokletí své na ně.
66 Vervolg en verniel ze in gramschap Onder uw hemel, o Jahweh!
Stihej v prchlivosti, a vyhlaď je, ať nejsou pod nebem tvým.
