Jozua 17

1 Daarna werd door het lot een deel aan Manasse toegewezen; hij was Josefs eerstgeborene. Makir, de eerstgeborene van Manasse, de vader van Gilad, kreeg Gilad en Basjan, daar hij een krijgshaftig man was.

Pea naʻe ʻi ai ʻae tofiʻa ki he faʻahinga ʻo Manase; he ko e ʻuluaki foha ia ʻo Siosefa; kia Mekili ko e ʻuluaki foha ʻo Manase, ko e tamai ʻa Kiliati: koeʻuhi ko e tangata tau ia, ko ia naʻa ne maʻu ai ʻa Kiliati mo Pesani.

2 Maar ook de families van de overige zonen van Manasse kregen hun deel. Het waren de nakomelingen van Abiézer: de zonen van Chélek, Asriël, Sjékem, Chéfer en Sjemida; dit zijn de mannelijke nakomelingen van Manasse, den zoon van Josef, naar hun families.

Pea naʻe ʻi ai ʻae tofiʻa ki hono toe ʻoe fānau ʻa Manase ʻi honau ngaahi faʻahinga: ki he faʻahinga ʻa Epiesa, pea ki he fānau ʻa ʻEleki, pea ki he fānau ʻa ʻEsileli, pea ki he fānau ʻa Sikemi, pea ki he fānau ʻa Hefeli pea ki he fānau ʻa Simita: ko e ngaahi fānau tangata eni ʻa Manase ko e foha ʻo Siosefa ʻi honau ngaahi faʻahinga.

3 Selofchad echter, de zoon van Chéfer, zoon van Gilad, zoon van Makir, den zoon van Manasse, had geen zonen maar alleen dochters; ze heetten Machla, Noa, Chogla, Milka en Tirsa.

Ka ko Sailofitati, ko e foha ʻo Hefeli, ko e foha ʻo Kiliati, ko e foha ʻo Mekili, ko e foha ʻo Manase, naʻe ʻikai hano foha, ka ko e ngaahi ʻofefine: pea ko e ngaahi hingoa eni ʻo hono ngaahi ʻofefine, ko Mala, mo Noa, mo Hokila, mo Milika, mo Tilisa.

4 Dezen verschenen voor den priester Elazar, voor Josuë, den zoon van Noen, en voor de overheden, en zeiden: Jahweh heeft Moses bevolen, ons een erfdeel te geven onder onze broeders. En men gaf haar naar Jahweh’s voorschrift een erfdeel te midden van de broeders van haar vader.

Pea naʻa nau haʻu ʻo ofi ki he ʻao ʻo ʻEliesa ko e taulaʻeiki, pea ki he ʻao ʻo Siosiua ko e foha ʻo Nuni, pea ki he ʻao ʻoe houʻeiki, ʻo pehē, “Naʻe fekau ʻe Sihova kia Mōsese ke foaki kiate kimautolu hamau tofiʻa fakataha mo homau kāinga.” Ko ia naʻa ne foaki kiate kinautolu ʻae tofiʻa fakataha mo e kāinga ʻo ʻenau tamai ʻo fakatatau ki he fekau ʻa Sihova.

5 Zo verviel het aandeel van Manasse in tien stukken, behalve nog Gilad en Basjan in het Overjordaanse;

Pea naʻe hoko kia Manase ʻae ngaahi konga ʻe hongofulu, ka ʻoku kehe ʻae fonua ʻo Kiliati mo Pesani, ʻaia naʻe ʻi he kauvai ʻe taha ʻo Soatani;

6 want ook de dochters van Manasse kregen een erfdeel te midden van zijn zonen. Het land Gilad kwam aan de overige zonen van Manasse.

Koeʻuhi naʻe maʻu foki ʻe he ngaahi ʻofefine ʻo Manase hanau tofiʻa fakataha mo hono ngaahi foha: pea ko hono toe ʻoe foha ʻo Manase naʻa nau maʻu ʻae fonua ko Kiliati.

7 De grens van Manasse liep van Asjer naar Mikmetat, dat oostelijk van Sikem ligt, en verder zuidwaarts naar de bewoners van En-Tappóeach.

Pea ko e ngataʻanga ʻoe potu ʻo Manase naʻe fai mei ʻAseli ki Mikimeta, ʻaia ʻoku hangatonu ki Sikemi; pea ʻalu ai hono ngataʻanga ʻi he nima toʻomataʻu ʻo hoko ki he kakai ʻo Enitapua.

8 Het land Tappóeach behoorde aan Manasse, maar Tappóeach zelf, op de grens van Manasse, was van de Efraïmieten.

Pea naʻe maʻu ʻe Manase ʻae fonua ko Tapua: ka ko Tapua ʻi he veʻe fonua ʻo Manase ʻoku ʻoe fānau ʻa ʻIfalemi ia;

9 Vervolgens daalde de grens naar de beek Kana af, zuidelijk van de beek. Genoemde steden hoorden bij Efraïm, ofschoon ze midden tussen die van Manasse lagen. De grens van Manasse liep verder ten noorden van de beek, en eindigde bij de zee.

Pea naʻe ʻalu hifo hono ngataʻanga ʻo aʻu ki he vaitafe ʻo Kana, ko e potu tonga ʻi he vaitafe: ko e ngaahi kolo ni ʻo ʻIfalemi, ʻoku tuʻu fakataha mo e ngaahi kolo ʻo Manase: ko e ngataʻanga foki ʻo Manase naʻe ʻi he potu tokelau ʻoe vaitafe, pea naʻe aʻu atu hono ngataʻanga ki tahi:

10 Het zuidelijk deel behoorde dus aan Efraïm, het noordelijk aan Manasse; de zee was hun grens. In het noorden raakten ze aan Aser, in het oosten aan Issakar.

Naʻe ʻo ʻIfalemi ʻae potu tonga, pea ko e potu tokelau naʻe ʻo Manase ia, pea ko hono ngataʻanga ʻoʻona ko e tahi: pea na fakataha ʻi ʻAseli ʻi he potu tokelau, pea ʻi ʻIsaka ʻi he potu hahake.

11 In Issakar en Aser behoorden bovendien tot Manasse: Bet-Sjean, Jibleam en de bewoners van Dor met onderhorige plaatsen; verder de bewoners van En-Dor, van Taänak, van Megiddo met onderhorige plaatsen: drie heuvelstreken.

Pea naʻe maʻu ʻe Manase ʻi ʻIsaka, pea ʻi ʻAseli ʻa Pete-Seani mo hono ngaahi potu kakai, mo Ipiliami mo hono ngaahi potu kakai, pea mo e kakai ʻo Toa mo hono ngaahi potu kakai, mo e kakai ʻo Enitoa mo hono ngaahi potu kakai, mo e kakai ʻo Tenaki mo hono ngaahi potu kakai, mo e kakai ʻo Mekito mo hono ngaahi potu kakai, ʻio, ko e fonua ʻe tolu.

12 De kinderen van Manasse konden die steden echter niet veroveren, zodat de Kanaänieten rustig in dit land bleven wonen.

Ka naʻe ʻikai faʻa kapusi ʻe he fānau ʻa Manase ʻae kakai ʻoe ngaahi kolo ko ia; ka naʻe loto pe ʻae kau Kēnani kenau nonofo ʻi he fonua.

13 Eerst toen de Israëlieten machtig geworden waren, maakten ze de Kanaänieten dienstplichtig; maar verdreven hebben ze hen niet.

Ka naʻe hoko ʻo pehē, ʻi he fakaʻaʻau ke mālohi ʻae fānau ʻa ʻIsileli, naʻa nau fakamoʻulaloa ʻae kau Kēnani kenau tukuhau: ka naʻe ʻikai tenau kapusi ʻakinautolu kituaʻā.

14 Maar nu spraken de zonen van Josef tot Josuë: Waarom hebt gij mij tenslotte slechts één lot en één deel tot erfbezit gegeven, terwijl ik toch een zo talrijk volk ben, daar Jahweh mij tot dusver heeft gezegend?

Pea naʻe lea ʻae fānau ʻa Siosefa kia Siosiua, ʻo pehē, “Ko e hā kuo ke foaki ai kiate au ʻae tofiʻa pe taha ke u maʻu, ka ko e kakai tokolahi au, he koeʻuhi kuo tāpuaki au maʻuaipē ʻe Sihova?”

15 Josuë antwoordde hun: Als ge zulk een talrijk volk zijt, trekt dan zelf op naar het bosgebied in het land der Perizzieten en Refaieten, en ontgint het, wanneer het bergland van Efraïm te eng voor u is.

Pea naʻe pehē ʻe Siosiua kiate kinautolu, “Kapau ko e kakai lahi koe, pea ke fei mo ʻalu hake ki he fonua ʻakauʻia, pea ke tā hifo ʻi ai maʻau, ʻi he fonua ʻoe kau Pelesi, pea mo e kakai lalahi, ʻo kapau ʻoku ʻapiʻapi ʻae moʻunga ko ʻIfalemi kiate koe.

16 Maar de zonen van Josef zeiden: Het bergland is zeker niet voldoende voor ons; maar al de Kanaänieten, die in de vlakte wonen, hebben ijzeren strijdwagens, zowel die in Bet-Sjean met zijn onderhorige plaatsen wonen, als die in de vlakte van Jizreël.

Pea naʻe pehē ʻe he fānau ʻa Siosefa, ʻOku siʻi ʻae moʻunga kiate kimautolu: pea ʻoku ʻi he kau Kēnani kotoa pē ʻoku nofo ʻi he teleʻa, ʻae ngaahi saliote ʻaione, ʻakinautolu ʻoku kau mo Pete-Seani mo hono ngaahi potu kakai, mo kinautolu ʻoku kau mo e teleʻa ʻo Sesilili.”

17 Toen sprak Josuë tot het huis van Josef, tot Efraïm en Manasse: Gij zijt een talrijk volk en beschikt over grote kracht; ge zult niet slechts één lot hebben.

Pea naʻe lea ʻa Siosiua ki he fale ʻo Siosefa, ʻio, kia ʻIfalemi mo Manase, ʻo pehē, “Ko e kakai lahi koe, pea ʻoku ke mālohi lahi: ʻe ʻikai te ke maʻu ʻae tofiʻa pē taha:

18 Want niet alleen het bergland zal u toebehoren, maar ook het bosgebied met zijn bronnen, dat ge kunt ontginnen. Waarachtig, ge zult de Kanaänieten uitdrijven, ook al hebben ze ijzeren wagens, en al zijn ze nog zo sterk.

Ka ʻe ʻoʻou ʻae moʻunga; he ʻoku ʻakauʻia, pea ke tā hifo ia: pea ko hono ngaahi ʻaluʻanga ʻe ʻomoutolu ia: te ke kapusi ʻae kau Kēnani, neongo ʻoku nau maʻu ʻae saliote ʻaione, pea ʻoku nau mālohi.”