Job 9
1 Job antwoordde, en sprak:
Job svarade och sade:
2 Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?
Ja, jag vet det fullväl, att så är, att en menniska icke kan bestå rättfärdig för Gud.
3 Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;
Täckes honom träta med honom, så kan han icke svara honom ett emot tusende.
4 Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?
Han är vis och mägtig; hvem hafver det dock gått väl af, som sig hafver satt emot honom?
5 Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;
Han försätter bergen, förr än de det förnimma; hvilka han i sine vrede omkastar.
6 Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;
Han rörer jordena af sitt rum, så att hennes pelare bäfva.
7 Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!
Han talar till solena, så går hon intet upp, och han förseglar stjernorna.
8 Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;
Han allena utsträcker himmelen, och går på hafsens vägar.
9 Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;
Han gör Karlavagnen ( på himmelen ) och Orion; sjustjernorna, och de stjernor söderut.
10 Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!
Han gör mägtig ting, som man icke utransaka kan, och under, deruppå intet tal är.
11 Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;
Si, han går framom mig, förr än jag varder det varse; och han förvandlar sig, förr än jag det märker.
12 Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?
Si, om han går hasteliga bort, ho vill hemta honom igen? Ho vill säga till honom: Hvad gör du?
13 God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!
Han är Gud, hans vrede kan ingen stilla; under honom måste buga sig de stolta herrar.
14 Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?
Huru skulle jag då svara honom, och finna några ord emot honom?
15 Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;
Om jag än rätt hafver, så kan jag dock likväl intet svara honom; utan måste i rättenom bedjas före.
16 En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.
Och om jag än åkallade honom, och han hörde mig; så tror jag dock icke, att han hörer mina röst.
17 Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;
Ty han far öfver mig med storm, och gör mig såren mång utan sak.
18 Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.
Han låter icke min anda vederqvickas, utan gör mig full med bedröfvelse.
19 Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?
Vill man magt, så är han för mägtig; vill man rätten, ho vill vittna med mig?
20 Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!
Om jag säger att jag är rättfärdig, så fördömer han mig dock; är jag from, så för han mig dock till ondan.
21 Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!
Är jag än from, så tör min själ dock intet hålla sig dervid; jag begärer intet mer lefva.
22 Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!
Det är det som jag sagt hafver; han förgör både den goda, och den ogudaktiga.
23 Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;
När han begynner till att slå, så dräper han straxt, och begabbar de oskyldigas frestelse.
24 Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?
Men landet varder gifvet under dens ogudaktigas hand, att han undertrycker dess domare; är det icke så, huru skulle det annars vara.
25 Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;
Mine dagar hafva varit snarare än en löpare; de hafva flytt, och hafva intet godt sett.
26 Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.
De äro förgångne såsom stark skepp; såsom en örn flyger till maten.
27 Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,
När jag tänker: Jag vill glömma bort min klagan; jag vill förvandla mitt ansigte, och vederqvicka mig;
28 Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.
Så fruktar jag mig för all min sveda, vetandes, att du icke låter mig vara oskyldig.
29 En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?
Är jag nu ogudaktig, hvi hafver jag då sådana onyttiga vedermödo?
30 Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,
Om jag än tvådde mig i snö, och gjorde mina händer rena i källo;
31 Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.
Så doppar du mig dock i träck, och min kläder varda mig illa ståndande.
32 Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!
Ty han är icke min like, dem jag svara kunde, att vi måtte både komma för rätten.
33 Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;
Det är ingen, som oss åtskiljer; som sätter sina hand emellan oss båda.
34 Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:
Han tage sitt ris ifrå mig, och låte sin förskräckelse komma ifrå mig;
35 Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!
Att jag må tala, och icke mer torf frukta för honom; ty jag vet mig oskyldig.
