Job 9
1 Job antwoordde, en sprak:
Da tok Job til orde og sa:
2 Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?
Ja visst, jeg vet at det er så; hvorledes skulde en mann kunne ha rett mot Gud?
3 Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;
Om han hadde lyst til å gå i rette med Gud, kunde han ikke svare ham ett til tusen.
4 Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?
Vis som han er av hjerte og veldig i styrke - hvem trosset ham og kom vel fra det,
5 Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;
han som flytter fjell før de vet av det, som velter dem i sin vrede,
6 Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;
som ryster jorden, så den viker fra sitt sted, og dens støtter bever,
7 Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!
som byder solen, så den ikke går op, og som setter segl for stjernene,
8 Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;
som alene utspenner himmelen og skrider frem over havets høider,
9 Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;
som har skapt Bjørnen, Orion og Syvstjernen og Sydens stjernekammere,
10 Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!
som gjør store, uransakelige ting og under uten tall?
11 Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;
Han går forbi mig, og jeg ser ham ikke; han farer forbi, og jeg merker ham ikke.
12 Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?
Han griper sitt rov - hvem vil hindre ham, hvem vil si til ham: Hvad gjør du?
13 God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!
Gud holder ikke sin vrede tilbake; under ham måtte Rahabs hjelpere bøie sig.
14 Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?
Hvorledes skulde da jeg kunne svare ham og velge mine ord imot ham,
15 Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;
jeg som ikke kunde svare om jeg enn hadde rett, men måtte be min dommer om nåde!
16 En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.
Om jeg ropte, og han svarte mig, kunde jeg ikke tro at han hørte min røst,
17 Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;
han som vilde knuse mig i storm og uten årsak ramme mig med sår på sår,
18 Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.
som ikke vilde tillate mig å dra ånde, men vilde mette mig med lidelser.
19 Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?
Gjelder det styrke, så sier han: Se, her er jeg! Gjelder det rett: Hvem vil stevne mig?
20 Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!
Hadde jeg enn rett, skulde dog min egen munn dømme mig skyldig; var jeg enn uskyldig, vilde han dog si at jeg hadde urett.
21 Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!
Skyldløs er jeg; jeg bryr mig ikke om å leve - jeg forakter mitt liv.
22 Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!
Det kommer ut på ett; derfor sier jeg: Skyldløs eller ugudelig - han gjør dem begge til intet.
23 Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;
Når svepen brått rammer med død, spotter han de uskyldiges lidelse.
24 Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?
Jorden er gitt i den ugudeliges hånd; han tilhyller dens dommeres åsyn. Er det ikke han som gjør det, hvem er det da?
25 Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;
Mine dager har vært hastigere enn en løper; de er bortflyktet uten å ha sett noget godt;
26 Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.
de har faret avsted som båter av rør, som en ørn som slår ned på sitt bytte.
27 Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,
Om jeg sier: Jeg vil glemme min sorg, jeg vil la min mørke mine fare og se glad ut,
28 Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.
da gruer jeg for alle mine plager; jeg vet jo at du ikke frikjenner mig.
29 En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?
Jeg skal jo være ugudelig - hvorfor gjør jeg mig da forgjeves møie?
30 Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,
Om jeg tvettet mig med sne og renset mine hender med lut,
31 Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.
da skulde du dyppe mig i en grøft, så mine klær vemmedes ved mig.
32 Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!
For han er ikke en mann som jeg, så jeg kunde svare ham, så vi kunde gå sammen for retten;
33 Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;
det er ikke nogen voldgiftsmann mellem oss, som kunde legge sin hånd på oss begge.
34 Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:
Når han bare tok sitt ris bort fra mig, og hans redsler ikke skremte mig!
35 Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!
Da skulde jeg tale uten å reddes for ham; for slik er jeg ikke, det vet jeg med mig selv.
