Job 9
1 Job antwoordde, en sprak:
Felele pedig Jób, és monda:
2 Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?
Igaz, jól tudom, hogy így van; hogyan is lehetne igaz a halandó ember Istennél?
3 Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;
Ha perelni akarna ő vele, ezer közül egy sem felelhetne meg néki.
4 Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?
Bölcs szívű és hatalmas erejű: ki szegülhetne ellene, hogy épségben maradjon?
5 Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;
A ki hegyeket mozdít tova, hogy észre se veszik, és megfordítja őket haragjában.
6 Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;
A ki kirengeti helyéből a földet, úgy hogy oszlopai megrepedeznek.
7 Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!
A ki szól a napnak és az fel nem kél, és bepecsételi a csillagokat.
8 Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;
A ki egymaga feszítette ki az egeket, és a tenger hullámain tapos.
9 Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;
A ki teremtette a gönczölszekeret, a kaszás csillagot és a fiastyúkot és a délnek titkos tárait.
10 Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!
A ki nagy dolgokat cselekszik megfoghatatlanul, és csudákat megszámlálhatatlanul.
11 Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;
Ímé, elvonul mellettem, de nem látom, átmegy előttem, de nem veszem észre.
12 Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?
Ímé, ha elragad valamit, ki akadályozza meg; ki mondhatja néki: Mit cselekszel?
13 God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!
Ha az Isten el nem fordítja az ő haragját, alatta meghajolnak Ráháb czinkosai is.
14 Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?
Hogyan felelhetnék hát én meg ő néki, és lelhetnék vele szemben szavakat?
15 Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;
A ki, ha szinte igazam volna, sem felelhetnék néki; kegyelemért könyörögnék ítélő birámhoz.
16 En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.
Ha segítségül hívnám és felelne is nékem, még sem hinném, hogy szavamat fülébe vevé;
17 Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;
A ki forgószélben rohan meg engem, és ok nélkül megsokasítja sebeimet.
18 Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.
Nem hagyna még lélekzetet se vennem, hanem keserűséggel lakatna jól.
19 Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?
Ha erőre kerülne a dolog? Ímé, ő igen erős; és ha ítéletre? Ki tűzne ki én nékem napot?
20 Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!
Ha igaznak mondanám magamat, a szájam kárhoztatna engem; ha ártatlannak: bűnössé tenne engemet.
21 Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!
Ártatlan vagyok, nem törődöm lelkemmel, útálom az életemet.
22 Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!
Mindegy ez! Azért azt mondom: elveszít ő ártatlant és gonoszt!
23 Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;
Ha ostorával hirtelen megöl, neveti a bűntelenek megpróbáltatását.
24 Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?
A föld a gonosz kezébe adatik, a ki az ő biráinak arczát elfedezi. Nem így van? Kicsoda hát ő?
25 Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;
Napjaim gyorsabbak valának a kengyelfutónál: elfutának, nem láttak semmi jót.
26 Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.
Ellebbentek, mint a gyorsan járó hajók, miként zsákmányára csap a keselyű.
27 Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,
Ha azt mondom: Nosza elfelejtem panaszomat, felhagyok haragoskodásommal és vidám leszek:
28 Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.
Megborzadok az én mindenféle fájdalmamtól; tudom, hogy nem találsz bűntelennek engem.
29 En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?
Rossz ember vagyok én! Minek fáraszszam hát magamat hiába?
30 Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,
Ha hóvízzel mosakodom is meg, ha szappannal mosom is meg kezeimet:
31 Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.
Akkor is a posványba mártanál engem és az én ruháim is útálnának engem.
32 Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!
Mert nem ember ő, mint én, hogy néki megfelelhetnék, és együtt pörbe állanánk.
33 Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;
Nincs is közöttünk igazlátó, a ki kezét közbe vethesse kettőnk között!
34 Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:
Venné csak el rólam az ő veszszejét, és az ő rettentésével ne rettegtetne engem:
35 Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!
Akkor szólanék és nem félnék tőle: mert nem így vagyok én magammal!
