Job 9
1 Job antwoordde, en sprak:
Then answered Job, and said,
2 Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?
Truly I know that it is so: and how could a mortal be righteous before God?
3 Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;
If he were desirous to enter into a contest with him, he could not give him one answer out of a thousand.
4 Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?
He is wise of heart, and mighty in strength: who hath hardened himself against him, and escaped unscathed?
5 Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;
[He it is] who removeth mountains, and they know it not, yea, when he overturneth them in his anger;
6 Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;
Who shaketh the earth loose out of her place, that her pillars tremble;
7 Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!
Who speaketh to the sun, and he shineth not, and around the stars he placeth a seal;
8 Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;
Who spread out the heavens by himself alone, and treadeth upon the hillocks of the sea;
9 Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;
Who made the Bear, Orion, and the Pleiades, and the chambers the south;
10 Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!
Who doth great things which are quite unsearchable, and wonders which are quite without number.
11 Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;
Lo, were he to go past by me, I should not see him; and were he to pass along, I should not perceive him.
12 Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?
Behold, were he to snatch aught away, who could hold him back? who would say unto him, What dost thou?
13 God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!
God will not withdraw his anger: beneath him sink down the helpers of the proud.
14 Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?
How much less then could I answer him, and select my words [to contend] with him?
15 Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;
Whom, were I even righteous, I could not answer? to him that condemneth me I could [only] make supplication.
16 En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.
Or were I to call, and he would answer me, I could yet not believe that he would give ear unto my voice—
17 Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;
He that bruiseth me with [his] tempest, and multiplieth my wounds without a cause.
18 Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.
He suffereth me not to recover my breath; but feedeth me overmuch with bitter things.
19 Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?
If it regard strength, lo, he is the powerful; and if justice, who will cite him for me to appear?
20 Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!
If I were righteous even, my own mouth would condemn me: were I innocent, it would still prove me perverse.
21 Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!
I am innocent; I will not have regard for myself: I will despise my life.
22 Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!
One thing is [certain], therefore have I said it, The innocent and the wicked he bringeth to their end.
23 Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;
If a scourge should slay suddenly, he will mock at the trial of the guiltless.
24 Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?
Is a land given up into the hand of the wicked? he covereth the faces of its judges: if this be not the truth, who is it then?
25 Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;
And my days pass swifter than a runner: they flee away, they see no happiness,
26 Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.
They hasten along like pirate ships: like the eagle that stoopeth down upon his food.
27 Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,
If I say, I will forget my complaint, I will leave off my sorrowful countenance, and recover my cheerfulness:
28 Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.
O then would I be in dread of all my pains; I know that thou wilt not declare me innocent.
29 En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?
I must ever be guilty: why then should I fatigue myself for nought?
30 Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,
If I were to wash myself in snow-water, to cleanse myself in the purity of my hands:
31 Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.
Even then wouldst thou plunge me in the ditch, that my own clothes would render me abhorred.
32 Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!
For he is not a man, like me, that I could answer him, that we should enter together into a contest.
33 Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;
There is no one who can decide between us, who could lay his hand upon us both.
34 Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:
Let him but remove from me his rod, and let not his dread terrify me:
35 Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!
Then would I speak, and not fear him; for the like I feel not within me.
