Job 9
1 Job antwoordde, en sprak:
Men Job svarede og sagde:
2 Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?
Sandelig, jeg ved, at det er saaledes; og hvorledes skulde et Menneske være retfærdigt for Gud?
3 Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;
Om det har Lyst til at trætte med ham, kan det ikke svare ham til et af tusinde.
4 Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?
Han er viis af Hjerte og stærk af Kraft; hvo forhærdede sig imod ham og havde Fred?
5 Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;
han, som flytter Bjergene, inden de mærke til det, han, som omkaster dem i sin Vrede;
6 Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;
han, som bevæger Jorden fra dens Sted, og dens Piller bæve;
7 Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!
han, som taler til Solen, og den gaar ikke op, og som sætter Segl for Stjernerne;
8 Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;
han er ene den, som udbreder Himmelen, og som træder paa Havets Bølger;
9 Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;
han, som gjorde Bjørnen, Orion, og Syvstjernen og Stjernekamrene imod Syden;
10 Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!
han, som gør store Ting, saa de ikke staa til at ransage, og underlige Ting, saa der ikke er Tal derpaa!
11 Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;
Se, han gaar forbi mig, og jeg ser ham ikke, og han farer frem, og jeg mærker ham ikke.
12 Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?
Se, han griber, hvo kan faa ham til at give igen? hvo vil sige til ham: Hvad gør du?
13 God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!
Gud kalder ikke sin Vrede tilbage; de, som ville hjælpe den hovmodige, maatte bøje sig under ham.
14 Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?
Langt mindre skulde jeg kunne svare ham, vælge mine Ord over for ham.
15 Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;
Thi om jeg end var retfærdig, kunde jeg ikke svare; jeg maatte bede om Naade hos min Dommer.
16 En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.
Om jeg end kaldte, og han svarede mig, da kunde jeg dog ikke tro, at han vilde bøje Øren til min Røst.
17 Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;
Thi han vilde sønderknuse mig med en Storm og gøre mig mange Saar uden Aarsag.
18 Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.
Han vilde ikke tilstede mig at drage min Aande, men mætte mig med Bitterheder.
19 Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?
Kom det an paa den stærkes Kraft, siger han: „Se her!” og kom det an paa Ret: „Hvo stævner mig?”
20 Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!
Var jeg end retfærdig, saa skulde dog min Mund dømme mig at have Uret; var jeg end skyldfri, da skulde han dog forvende min Sag.
21 Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!
Jeg er skyldfri, men jeg kender ikke mig selv; jeg foragter mit Liv.
22 Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!
Det kommer ud paa eet! Derfor sagde jeg: Han udrydder den uskyldige med den skyldige.
23 Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;
Dræber Svøben hastelig, da spotter han de uskyldiges Prøvelse.
24 Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?
Et Land bliver givet i en ugudeligs Haand; han tilhyller dets Dommers Ansigt; gør han det ikke, hvo gør det da?
25 Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;
Og mine Dage have været lettere end en Løber; de flyede bort, de have ikke set det gode.
26 Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.
De ere fremfarne som ilende Skibe, som en Ørn, der flyver efter Spise.
27 Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,
Naar jeg siger: Jeg vil glemme min Klage, jeg vil lade mit Ansigts sorrigfulde Mine fare og vederkvæge mig,
28 Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.
da maa jeg frygte for alle mine Smerter; jeg ved, at du lader mig ikke være uskyldig.
29 En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?
Jeg skal jo være skyldig! hvorfor skulde jeg da forgæves gøre mig Møje?
30 Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,
Om jeg end toede mig med Snevand og rensede mine Hænder med Sæbe,
31 Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.
da vilde du dog dyppe mig ned i Pølen, saa mine Klæder vilde væmmes ved mig.
32 Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!
Thi han er ikke en Mand som jeg, at jeg kunde svare ham, at vi kunde møde med hinanden for Dommen.
33 Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;
Der er ingen, som kan skille Trætten ad imellem os, og som kan lægge sin Haand paa os begge.
34 Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:
Han borttage sit Ris fra mig, og hans Rædsel forfærde mig ikke!
35 Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!
Da vilde jeg tale og ikke frygte for ham; thi jeg er ikke af den Slags, det ved jeg med mig selv.
