Job 8
1 Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:
Potem je odgovoril Bildád Suhéjec in rekel:
2 Hoe lang nog gaat ge zó voort, En zullen uw woorden als een stormwind loeien?
»Doklej boš govoril te stvari? In kako dolgo bodo besede iz tvojih ust podobne močnemu vetru?
3 Zou God het recht soms verkrachten, De Almachtige de gerechtigheid schenden:
Mar Bog izkrivlja sodbo? Mar Vsemogočni izkrivlja pravico?
4 Wanneer uw kinderen tegen Hem hebben gezondigd, Dan heeft Hij hun slechts hun misdaad vergolden!
Če so tvoji otroci grešili zoper njega in jih je zavrgel zaradi njihovega prestopka,
5 Maar als gij uw toevlucht neemt tot God, En rein en oprecht tot den Almachtige smeekt:
če hočeš zgodaj iskati Boga in narediti ponižno prošnjo Vsemogočnemu,
6 Dan zal Hij van stonde af over u waken, En schenkt Hij u weer een rechtschapen gezin;
če bi bil ti čist in pravičen, bi se on sedaj zaradi tebe zagotovo prebudil in prebivališče tvoje pravičnosti naredil uspešno.
7 Dan schijnt uw vroeger lot slechts gering, Wordt ver door uw nieuwe staat overtroffen.
Čeprav je bil tvoj začetek majhen, bi vendar tvoj zadnji konec silno narasel.
8 Ja, vraag het maar aan het voorgeslacht Geef acht op de bevinding van hun vaderen!
Kajti poizvedi, prosim te, o prejšnjem času in se pripravi, da preiskuješ o njihovih očetih
9 Want wij zijn van gisteren, en weten niets, Ons leven op aarde is enkel een schaduw;
(kajti mi smo samo od včeraj in ne vemo nič, ker so naši dnevi na zemlji senca).
10 Maar zij zullen u leren, het u vertellen, En woorden spreken uit hun hart:
Mar te ne bodo poučili in ti povedali in izustili besed iz svojega srca?
11 Schiet het riet op buiten het moeras, Groeien de biezen buiten het water?
Mar lahko loček zraste brez blata? Mar lahko perunika raste brez vode?
12 Het wordt afgesneden, terwijl het nog bloeit, En verdort vóór ieder ander gewas:
Medtem ko je še v svojem zelenju in ni odtrgana, ovene pred katerimkoli drugim zeliščem.
13 Zo vergaat het allen, die God vergeten, Wordt de hoop van de bozen te schande!
Takšne so steze vseh, ki pozabljajo Boga in upanje hinavca bo propadlo,
14 Een herfstdraad is zijn vertrouwen, Zijn toeverlaat een spinneweb;
katerega upanje bo odrezano, katerega trdno upanje bo pajkova mreža.
15 Hij steunt op zijn web, maar dit houdt het niet uit, Hij grijpt het vast, maar het houdt geen stand.
Naslonil se bo na svojo hišo, toda ta ne bo obstala; trdno jo bo držal, toda ta ne bo zdržala.
16 Vol sappen staat hij in de zon, Zijn ranken verspreiden zich over zijn hof;
Zelen je pred soncem in njegova veja poganja v njegovem vrtu.
17 Zijn wortels kronkelen zich over het grint, En tussen de stenen grijpt hij zich vast.
Njegove korenine so ovite okoli kupa in strmi na kraj kamnov.
18 Maar rukt men hem weg van zijn plaats, Dan verloochent ze hem: ik heb u nooit gezien!
Če ga uniči iz svojega kraja, potem ga bo ta zatajil, rekoč: ›Nisem te videl.‹
19 Zo vergaat zijn leven door de mot Uit het stof ervan schieten anderen op.
Glej, to je radost njegove poti in iz zemlje bodo pognali drugi.
20 Neen, God verwerpt den brave niet, En reikt den boze geen hand.
Glej, Bog ne bo zavrnil popolnega moža niti ne bo pomagal hudodelcem,
21 Nog wordt uw mond met lachen vervuld, En uw lippen met jubel;
dokler tvojih ust ne napolni s smehom in tvojih ustnic z radostjo.
22 Maar uw haters worden met schande bedekt, De tent der bozen verdwijnt!
Tisti, ki te sovražijo, bodo oblečeni s sramoto in bivališče zlobnega bo prišlo v nič.«
