Job 8
1 Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:
Na ka whakautu a Pirirara Huhi, ka mea,
2 Hoe lang nog gaat ge zó voort, En zullen uw woorden als een stormwind loeien?
Kia pehea ake te roa o tau korero i enei mea? Kia pehea ake te roa o nga kupu a tou mangai e rite ai ki te hau kaha?
3 Zou God het recht soms verkrachten, De Almachtige de gerechtigheid schenden:
E whakaparori ke ranei te Atua i te whakawa? E whakaparori ke ranei te Kaha Rawa i te tika?
4 Wanneer uw kinderen tegen Hem hebben gezondigd, Dan heeft Hij hun slechts hun misdaad vergolden!
Ki te mea i hara au tamariki ki a ia, a kua maka atu ratou e ia hei utu mo to ratou he;
5 Maar als gij uw toevlucht neemt tot God, En rein en oprecht tot den Almachtige smeekt:
Ki te rapu wawe koe i to Atua, a ka inoi ki te Kaha Rawa;
6 Dan zal Hij van stonde af over u waken, En schenkt Hij u weer een rechtschapen gezin;
Ki te mea he ma koe, he tika, ina, ka ara ake ia ki a koe aianei, ka manaakitia ano e ia te nohoanga o tou tika.
7 Dan schijnt uw vroeger lot slechts gering, Wordt ver door uw nieuwe staat overtroffen.
Ahakoa i iti tou timatanga, e nui noa atu tou whakamutunga.
8 Ja, vraag het maar aan het voorgeslacht Geef acht op de bevinding van hun vaderen!
Tena ra, ui atu ki to mua whakatupuranga; anga atu hoki ki te mea kua rapua e o ratou matua.
9 Want wij zijn van gisteren, en weten niets, Ons leven op aarde is enkel een schaduw;
Nonanahi nei hoki tatou, kahore hoki e mohio; he atarangi nei hoki o tatou ra i runga i te whenua;
10 Maar zij zullen u leren, het u vertellen, En woorden spreken uit hun hart:
E kore ranei ratou e whakaako i a koe, e korero ki a koe, e puaki mai ranei he kupu i o ratou ngakau?
11 Schiet het riet op buiten het moeras, Groeien de biezen buiten het water?
E tupu ranei te wiwi i te mea kahore he repo? E nui ranei te raupo ki te kahore he wai?
12 Het wordt afgesneden, terwijl het nog bloeit, En verdort vóór ieder ander gewas:
I te mea he kaiota tonu, a kihai i tapahia, kua maroke i mua ake i nga otaota katoa.
13 Zo vergaat het allen, die God vergeten, Wordt de hoop van de bozen te schande!
Ka pera ano nga ara o te hunga katoa e wareware ana ki te Atua, a ka riro ki te kore ta te tangata whakaponokore i tumanako ai.
14 Een herfstdraad is zijn vertrouwen, Zijn toeverlaat een spinneweb;
Ka motuhia atu tana i whakamanawa atu ai, ko te whare hoki o te pungawerewere hei tumanakohanga mona.
15 Hij steunt op zijn web, maar dit houdt het niet uit, Hij grijpt het vast, maar het houdt geen stand.
Ka okioki atu ia ki tona whare; heoi e kore e tu: u tonu tana pupuri atu, otiia e kore e mau.
16 Vol sappen staat hij in de zon, Zijn ranken verspreiden zich over zijn hof;
E matomato ana i te mea kahore nei te ra, a e wana ana ona peka i tana kari.
17 Zijn wortels kronkelen zich over het grint, En tussen de stenen grijpt hij zich vast.
Kapi tonu te puranga i ona pakiaka, e kitea ana e ia te wahi kamaka.
18 Maar rukt men hem weg van zijn plaats, Dan verloochent ze hem: ik heb u nooit gezien!
Ki te whakamotitia iho ia i tona wahi, ka whakakahore taua wahi ki a ia, ka mea, Kahore ahau i kite i a koe.
19 Zo vergaat zijn leven door de mot Uit het stof ervan schieten anderen op.
Nana, ko te hari tenei o tona ara, a ka tupu ake etahi atu i roto i te puehu.
20 Neen, God verwerpt den brave niet, En reikt den boze geen hand.
Nana, e kore te Atua e whakakahore ki te tangata tika, e kore ano e puritia e ia te ringa o nga tangata kino.
21 Nog wordt uw mond met lachen vervuld, En uw lippen met jubel;
Tera ano tou mangaika whakakiia e ia ki te kata, ou ngutu ki te hamama.
22 Maar uw haters worden met schande bedekt, De tent der bozen verdwijnt!
He whakama te kakahu mo te hunga e kino ana ki a koe, a ka kahore noa iho te tapenakara o te hunga kino.
