Job 8
1 Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:
Da svarede Bildad, Sukiten, og sagde:
2 Hoe lang nog gaat ge zó voort, En zullen uw woorden als een stormwind loeien?
Hvor længe vil du tale disse Ting, og hvor længe skal din Munds Taler være et mægtigt Vejr?
3 Zou God het recht soms verkrachten, De Almachtige de gerechtigheid schenden:
Mon Gud skulde forvende Retten, og mon den Almægtige skulde forvende Retfærdighed?
4 Wanneer uw kinderen tegen Hem hebben gezondigd, Dan heeft Hij hun slechts hun misdaad vergolden!
Dersom dine Sønner have syndet imod ham, da har han givet dem hen i deres Overtrædelsers Vold.
5 Maar als gij uw toevlucht neemt tot God, En rein en oprecht tot den Almachtige smeekt:
Men vil du søge hen til Gud og bede den Almægtige om Naade,
6 Dan zal Hij van stonde af over u waken, En schenkt Hij u weer een rechtschapen gezin;
og er du ren og oprigtig, da skal han vaage over dig og gøre, at din Retfærdigheds Bolig skal have Fred.
7 Dan schijnt uw vroeger lot slechts gering, Wordt ver door uw nieuwe staat overtroffen.
Og var dit første lidet, saa skal dit sidste blive saare stort.
8 Ja, vraag het maar aan het voorgeslacht Geef acht op de bevinding van hun vaderen!
Thi, kære, spørg den henfarne Slægt og agt paa det, som deres Fædre have udgrundet;
9 Want wij zijn van gisteren, en weten niets, Ons leven op aarde is enkel een schaduw;
— thi vi ere fra i Gaar og vide intet; thi en Skygge ere vore Dage paa Jorden; —
10 Maar zij zullen u leren, het u vertellen, En woorden spreken uit hun hart:
skulle de ikke belære dig, ja sige dig det, og fremføre Ord ud af deres Hjerte?
11 Schiet het riet op buiten het moeras, Groeien de biezen buiten het water?
Kan et Siv opvokse uden af Sump? kan Enggræs gro op uden Vand?
12 Het wordt afgesneden, terwijl het nog bloeit, En verdort vóór ieder ander gewas:
Endnu staar det i sin Grøde, det rykkes ikke op; men før alt andet Græs borttørres det.
13 Zo vergaat het allen, die God vergeten, Wordt de hoop van de bozen te schande!
Saa ere alle deres Veje, som glemme Gud; og den vanhelliges Haab slaar fejl.
14 Een herfstdraad is zijn vertrouwen, Zijn toeverlaat een spinneweb;
Thi hans Haab skal briste, og hans Tillid er som en Spindelvæv.
15 Hij steunt op zijn web, maar dit houdt het niet uit, Hij grijpt het vast, maar het houdt geen stand.
Han forlader sig fast paa sit Hus, men det skal ikke blive staaende; han holder sig til det, men det skal ikke staa fast.
16 Vol sappen staat hij in de zon, Zijn ranken verspreiden zich over zijn hof;
Han skyder frodigt op for Solen; og hans unge Skud brede sig ud over hans Have.
17 Zijn wortels kronkelen zich over het grint, En tussen de stenen grijpt hij zich vast.
Hans Rødder gro i hverandre om Stendyngen; han skuer op imod Stenhuset.
18 Maar rukt men hem weg van zijn plaats, Dan verloochent ze hem: ik heb u nooit gezien!
Men oprykkes han fra sit Sted, da skal dette fornægte ham og sige: Jeg har ikke set dig.
19 Zo vergaat zijn leven door de mot Uit het stof ervan schieten anderen op.
Se, det er Glæden af hans Vej, og en anden vokser frem af Støvet.
20 Neen, God verwerpt den brave niet, En reikt den boze geen hand.
Se, Gud forkaster ikke den retsindige og holder ikke fast ved de ondes Haand.
21 Nog wordt uw mond met lachen vervuld, En uw lippen met jubel;
Endnu skal han fylde din Mund med Latter og dine Læber med Frydeskrig.
22 Maar uw haters worden met schande bedekt, De tent der bozen verdwijnt!
De, som hade dig, skulle klædes med Skam, og de ugudeliges Telt skal ikke mere findes.
