Job 7

1 Heeft de mens niet een krijgsdienst op aarde, Gelijken zijn dagen niet op die van een knecht?

Ciertamente tiempo determinado tiene el hombre sobre la tierra, y sus días son como los días del jornalero.

2 Zoals een slaaf, die naar de schaduw verlangt, Zoals een knecht, die op zijn loon staat te wachten:

Como el siervo anhela la sombra, y como el jornalero espera el reposo de su trabajo,

3 Zo werden maanden van ellende mijn deel, En nachten van lijden mijn lot;

así poseo yo los meses de vanidad, y las noches de trabajo me dieron por cuenta.

4 Ga ik slapen, dan denk ik: wanneer wordt het dag, Als ik opsta: wanneer wordt het avond? Maar de avond blijft zich eindeloos rekken, En ik blijf vol onrust tot aan de morgen;

Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mido la noche, y estoy harto de devaneos hasta el alba.

5 Mijn vlees is met maden en korsten bedekt, Mijn huid splijt open en draagt;

Mi carne está vestida de gusanos, y de terrones de polvo; mi piel hendida y abominable.

6 Mijn dagen zijn sneller dan een weversspoel, En lopen af, bij gebrek aan draad.

Mis días fueron más ligeros que la lanzadera del tejedor, y fenecieron sin esperanza.

7 Bedenk, dat mijn leven een ademtocht is, Dat mijn oog nooit meer het geluk zal aanschouwen;

Acuérdate que mi vida es un viento, y que mis ojos no volverán para ver el bien.

8 Dat het oog van hem, die mij ziet, mij niet meer zal speuren, En wanneer gij uw blik op mij richt, ik er niet meer zal zijn.

Los ojos de los que ahora me ven, no me verán más; tus ojos serán sobre mí, y dejaré de ser.

9 Zoals een wolk vervliegt en verdwijnt, Zo stijgt, die in het dodenrijk daalt, er niet meer uit op; (Sheol h7585)

La nube se acaba, y se va; así el que desciende al sepulcro, que nunca más subirá; (Sheol h7585)

10 Hij keert naar zijn huis niet meer terug, En zijn eigen woonplaats kent hem niet langer!

no tornará más a su casa, ni su lugar le conocerá más.

11 En daarom zal ik mijn mond niet snoeren, Maar spreken in de benauwdheid van mijn geest, En klagen in de bitterheid van mijn ziel: Gij dwingt mij er toe!

Por tanto yo no reprimiré mi boca; hablaré con la angustia de mi espíritu, y me quejaré con la amargura de mi alma.

12 Ik ben toch geen zee, of geen monster der zee Dat gij mij een slot oplegt!

¿Soy yo un mar, o dragón, que me pongas guarda?

13 Wanneer ik denk: mijn bed brengt mij troost, Mijn sponde zal mijn zuchten verlichten:

Cuando digo: Mi cama me consolará, mi cama atenuará mis quejas;

14 Dan gaat Gij mij door dromen verschrikken, En jaagt mij door visioenen ontsteltenis aan;

entonces me quebrantarás con sueños, y me turbarás con visiones.

15 Zodat ik nog liever word gewurgd, En de dood boven mijn smarten verkies.

Y mi alma tuvo por mejor el ahogamiento, y quiso la muerte más que a mis huesos.

16 Ik verdwijn, ik blijf niet altijd in leven, Laat mij met rust, want mijn dagen zijn enkel een zucht!

Abominé la vida; no quiero vivir para siempre; déjame, pues, que mis días son vanidad.

17 Wat is de mens, dat Gij zoveel belang in hem stelt, En hem uw aandacht blijft wijden;

¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas, y que pongas sobre él tu corazón,

18 Dat Gij morgen aan morgen hem nagaat, En hem elk ogenblik toetst?

y lo visites todas las mañanas, y todos los momentos lo pruebes?

19 Wanneer wendt Gij eindelijk eens uw oog van mij af, En laat Gij mij tijd, om mijn speeksel te slikken?

¿Hasta cuándo no me dejarás, ni me soltarás hasta que trague mi saliva?

20 Heb ik gezondigd: wat deed ik U, Gij Mensenbewaker! Waarom hebt Gij mij tot uw mikpunt gemaakt, En ben ik U maar tot last;

Si he pecado, ¿qué te haré, oh Guarda de los hombres? ¿Por qué me has puesto contrario a ti, y que a mí mismo sea pesado?

21 Waarom niet liever mijn zonde vergeven, En mijn misdaad vergeten? Want weldra lig ik neer in het stof: Dan kunt Gij me zoeken, maar ik ben er niet meer!

¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? Porque ahora dormiré en el polvo, y si me buscares de mañana, ya no seré hallado.