Job 7

1 Heeft de mens niet een krijgsdienst op aarde, Gelijken zijn dagen niet op die van een knecht?

“¿No es la vida de los seres humanos como una condena a trabajos forzados? ¿No pasan sus días como los de un jornalero?

2 Zoals een slaaf, die naar de schaduw verlangt, Zoals een knecht, die op zijn loon staat te wachten:

Como un esclavo que anhela un poco de sombra, como un obrero que espera ansiosamente el día de la paga,

3 Zo werden maanden van ellende mijn deel, En nachten van lijden mijn lot;

me han tocado meses de vacío y noches de miseria.

4 Ga ik slapen, dan denk ik: wanneer wordt het dag, Als ik opsta: wanneer wordt het avond? Maar de avond blijft zich eindeloos rekken, En ik blijf vol onrust tot aan de morgen;

Cuando me acuesto me pregunto: ‘¿Cuándo me levantaré?’ Pero la noche sigue y sigue, y doy vueltas en la cama hasta el amanecer.

5 Mijn vlees is met maden en korsten bedekt, Mijn huid splijt open en draagt;

Mi cuerpo está cubierto de gusanos y sucio; mi piel está agrietada, con llagas que supuran.

6 Mijn dagen zijn sneller dan een weversspoel, En lopen af, bij gebrek aan draad.

Mis días pasan más rápido que la lanzadera de un tejedor y llegan a su fin sin esperanza.

7 Bedenk, dat mijn leven een ademtocht is, Dat mijn oog nooit meer het geluk zal aanschouwen;

Recuerda que mi vida es sólo un soplo; no volveré a ver la felicidad.

8 Dat het oog van hem, die mij ziet, mij niet meer zal speuren, En wanneer gij uw blik op mij richt, ik er niet meer zal zijn.

Los que me miran ya no me verán; sus ojos me buscarán, pero yo me habré ido.

9 Zoals een wolk vervliegt en verdwijnt, Zo stijgt, die in het dodenrijk daalt, er niet meer uit op; (Sheol h7585)

Cuando una nube desaparece, se va, al igual que quien baja al Seol no vuelve a subir. (Sheol h7585)

10 Hij keert naar zijn huis niet meer terug, En zijn eigen woonplaats kent hem niet langer!

Nunca volverán a casa, y la gente que conocían los olvidará.

11 En daarom zal ik mijn mond niet snoeren, Maar spreken in de benauwdheid van mijn geest, En klagen in de bitterheid van mijn ziel: Gij dwingt mij er toe!

“Entonces no, no me callaré; hablaré en la agonía de mi espíritu; me quejaré en la amargura de mi alma.

12 Ik ben toch geen zee, of geen monster der zee Dat gij mij een slot oplegt!

¿Acaso soy el mar, o soy un monstruo marino para que ustedes tengan que cuidarme?

13 Wanneer ik denk: mijn bed brengt mij troost, Mijn sponde zal mijn zuchten verlichten:

Si me digo a mí mismo: ‘Me sentiré mejor si me acuesto en mi cama’, o ‘me servirá recostarme en mi sofá’,

14 Dan gaat Gij mij door dromen verschrikken, En jaagt mij door visioenen ontsteltenis aan;

entonces me asustas tanto con sueños y con visiones

15 Zodat ik nog liever word gewurgd, En de dood boven mijn smarten verkies.

que prefiero ser estrangulado; prefiero morir antes que convertirme en un simple saco de huesos.

16 Ik verdwijn, ik blijf niet altijd in leven, Laat mij met rust, want mijn dagen zijn enkel een zucht!

“¡Odio mi vida! Sé que no viviré mucho tiempo. Déjame en paz porque mi vida es sólo un soplo.

17 Wat is de mens, dat Gij zoveel belang in hem stelt, En hem uw aandacht blijft wijden;

¿Por qué los seres humanos son tan importantes para ti? ¿Por qué te preocupas tanto por ellos

18 Dat Gij morgen aan morgen hem nagaat, En hem elk ogenblik toetst?

que los vigilas cada mañana y los examinas a cada momento? ¿No dejarás nunca de mirarme?

19 Wanneer wendt Gij eindelijk eens uw oog van mij af, En laat Gij mij tijd, om mijn speeksel te slikken?

¿No me dejarás nunca en paz el tiempo suficiente para recuperar el aliento?

20 Heb ik gezondigd: wat deed ik U, Gij Mensenbewaker! Waarom hebt Gij mij tot uw mikpunt gemaakt, En ben ik U maar tot last;

¿Qué he hecho mal? ¿Qué te he hecho, Vigilante de la Humanidad? ¿Por qué me has convertido en tu objetivo, de tal modo que soy una carga hasta para mí mismo?

21 Waarom niet liever mijn zonde vergeven, En mijn misdaad vergeten? Want weldra lig ik neer in het stof: Dan kunt Gij me zoeken, maar ik ben er niet meer!

Si es así, ¿por qué no perdonas mis pecados y quitas mi culpa? Ahora mismo voy a tumbarme en el polvo, y aunque me busques, me habré ido”.