Job 7
1 Heeft de mens niet een krijgsdienst op aarde, Gelijken zijn dagen niet op die van een knecht?
| הלא צבא לאנוש על ארץ וכימי שכיר ימיו׃ |
2 Zoals een slaaf, die naar de schaduw verlangt, Zoals een knecht, die op zijn loon staat te wachten:
| כעבד ישאף צל וכשכיר יקוה פעלו׃ |
3 Zo werden maanden van ellende mijn deel, En nachten van lijden mijn lot;
| כן הנחלתי לי ירחי שוא ולילות עמל מנו לי׃ |
4 Ga ik slapen, dan denk ik: wanneer wordt het dag, Als ik opsta: wanneer wordt het avond? Maar de avond blijft zich eindeloos rekken, En ik blijf vol onrust tot aan de morgen;
| אם שכבתי ואמרתי מתי אקום ומדד ערב ושבעתי נדדים עדי נשף׃ |
5 Mijn vlees is met maden en korsten bedekt, Mijn huid splijt open en draagt;
| לבש בשרי רמה וגיש עפר עורי רגע וימאס׃ |
6 Mijn dagen zijn sneller dan een weversspoel, En lopen af, bij gebrek aan draad.
| ימי קלו מני ארג ויכלו באפס תקוה׃ |
7 Bedenk, dat mijn leven een ademtocht is, Dat mijn oog nooit meer het geluk zal aanschouwen;
| זכר כי רוח חיי לא תשוב עיני לראות טוב׃ |
8 Dat het oog van hem, die mij ziet, mij niet meer zal speuren, En wanneer gij uw blik op mij richt, ik er niet meer zal zijn.
| לא תשורני עין ראי עיניך בי ואינני׃ |
9 Zoals een wolk vervliegt en verdwijnt, Zo stijgt, die in het dodenrijk daalt, er niet meer uit op; (Sheol h7585)
| כלה ענן וילך כן יורד שאול לא יעלה׃ (Sheol h7585) |
10 Hij keert naar zijn huis niet meer terug, En zijn eigen woonplaats kent hem niet langer!
| לא ישוב עוד לביתו ולא יכירנו עוד מקמו׃ |
11 En daarom zal ik mijn mond niet snoeren, Maar spreken in de benauwdheid van mijn geest, En klagen in de bitterheid van mijn ziel: Gij dwingt mij er toe!
| גם אני לא אחשך פי אדברה בצר רוחי אשיחה במר נפשי׃ |
12 Ik ben toch geen zee, of geen monster der zee Dat gij mij een slot oplegt!
| הים אני אם תנין כי תשים עלי משמר׃ |
13 Wanneer ik denk: mijn bed brengt mij troost, Mijn sponde zal mijn zuchten verlichten:
| כי אמרתי תנחמני ערשי ישא בשיחי משכבי׃ |
14 Dan gaat Gij mij door dromen verschrikken, En jaagt mij door visioenen ontsteltenis aan;
| וחתתני בחלמות ומחזינות תבעתני׃ |
15 Zodat ik nog liever word gewurgd, En de dood boven mijn smarten verkies.
| ותבחר מחנק נפשי מות מעצמותי׃ |
16 Ik verdwijn, ik blijf niet altijd in leven, Laat mij met rust, want mijn dagen zijn enkel een zucht!
| מאסתי לא לעלם אחיה חדל ממני כי הבל ימי׃ |
17 Wat is de mens, dat Gij zoveel belang in hem stelt, En hem uw aandacht blijft wijden;
| מה אנוש כי תגדלנו וכי תשית אליו לבך׃ |
18 Dat Gij morgen aan morgen hem nagaat, En hem elk ogenblik toetst?
| ותפקדנו לבקרים לרגעים תבחננו׃ |
19 Wanneer wendt Gij eindelijk eens uw oog van mij af, En laat Gij mij tijd, om mijn speeksel te slikken?
| כמה לא תשעה ממני לא תרפני עד בלעי רקי׃ |
20 Heb ik gezondigd: wat deed ik U, Gij Mensenbewaker! Waarom hebt Gij mij tot uw mikpunt gemaakt, En ben ik U maar tot last;
| חטאתי מה אפעל לך נצר האדם למה שמתני למפגע לך ואהיה עלי למשא׃ |
21 Waarom niet liever mijn zonde vergeven, En mijn misdaad vergeten? Want weldra lig ik neer in het stof: Dan kunt Gij me zoeken, maar ik ben er niet meer!
| ומה לא תשא פשעי ותעביר את עוני כי עתה לעפר אשכב ושחרתני ואינני׃ |
