Job 6
1 Job antwoordde, en sprak:
Y respondió Job y dijo:
2 Ach, mocht mijn wrevel worden gewogen, Maar tegelijk met mijn leed op de weegschaal gelegd:
¡Oh, si pesasen al justo mi queja y mi tormento, y se alzasen igualmente en balanza!
3 Want omdat het zwaarder is dan het zand aan de zee, Daarom gingen ook mijn woorden de perken te buiten.
Porque mi tormento pesaría más que la arena del mar; y por tanto mis palabras son cortadas.
4 Ja, de pijlen van den Almachtige blijven in mij steken, Mijn geest zuigt er het gif van op; De verschrikkingen Gods Stellen zich tegen mij in slagorde op!
Porque las saetas del Todopoderoso están en mí, cuyo veneno bebe mi espíritu; y terrores de Dios me combaten.
5 Balkt soms de woudezel bij het gras Of loeit het rund bij zijn kribbe?
¿Acaso gime el asno montés junto a la hierba? ¿Muge el buey junto a su pasto?
6 Kan het laffe zonder zout worden gegeten, Of is er smaak aan het wit van een ei?
¿Por ventura se comerá lo desabrido sin sal? ¿O habrá gusto en la clara del huevo?
7 Neen, ik weiger, het aan te raken, Ze zijn voor mij een walgelijke spijs!
Las cosas que mi alma no quería tocar antes, ahora por los dolores son mi comida.
8 Ach, dat mijn bede werd verhoord, En dat God mijn wens mocht vervullen;
¡Quién me diese que viniese mi petición, y que Dios me diese lo que espero;
9 Dat het God behaagde, mij te verpletteren, Zijn hand zich bewoog, om mij weg te maaien.
y que quisiera Dios quebrantarme; y que soltase su mano, y me despedazase!
10 Dat zou een troost voor mij zijn, En ik danste ondanks mijn leed: "Hij spaart mij niet, Omdat ik den Heilige mijn wens niet verzweeg!".
Y en esto crecería aún consolación, si me asase con dolor sin haber misericordia; no que haya contradicho las palabras santas.
11 Want wat is mijn kracht, dat ik nu nog zou wachten, Wat mijn uitzicht, dat ik langer zou leven?
¿Cuál es mi fortaleza para esperar aún? ¿Y cuál mi fin para dilatar mi vida?
12 Is mijn kracht soms als die van een steen, Is mijn vlees soms van brons?
¿Es mi fortaleza la de las piedras? O mi carne, ¿es de acero?
13 Ben ik niet geheel van redding verstoken, Is iedere hulp mij niet ontzegd?
¿No me ayudo cuanto puedo, y con todo eso el poder me falta del todo?
14 Maar wie zijn vriend barmhartigheid weigert, Verzaakt de vrees voor den Almachtige!
El atribulado es consolado de su compañero; pero se ha abandonado el temor del Omnipotente.
15 Toch zijn mijn broeders als een beek onbetrouwbaar, Als een stortbeek, die wegstroomt:
Mis hermanos me han mentido como arroyo; se pasaron como las riberas impetuosas,
16 Die bedekt zijn met ijs, Of bedolven onder sneeuw;
que están escondidas por la helada, y encubiertas con nieve.
17 Zodra de hitte komt, drogen zij uit, Zodra het warm wordt, zijn ze verdwenen.
Que al tiempo del calor son deshechas, y en calentándose, desaparecen de su lugar;
18 Ze buigen af van de weg, die ze gaan, En verliezen zich in de woestijn;
apártanse de las sendas de su camino, suben en vano y se pierden.
19 De karavanen van Tema zien er naar uit, De convooien van Sjeba hebben er hun hoop op gevestigd:
Las miraron los caminantes de Temán, los caminantes de Saba esperaron en ellas;
20 Maar ze worden in hun verwachting beschaamd, Staan bij hun aankomst te schande.
pero fueron avergonzados por su esperanza; porque vinieron hasta ellas, y se hallaron confusos.
21 Zo zijt gij voor mij nu geworden: Gij aanschouwt mijn ellende, en beangst deinst gij terug!
Ahora ciertamente vosotros sois como ellas; que habéis visto el tormento, y teméis.
22 Heb ik gevraagd: Geeft mij iets ten geschenke, Of staat mij van uw vermogen iets af;
¿Os he dicho yo: Traedme, y pagad por mí de vuestra hacienda;
23 Of redt mij uit de hand van den vijand, Bevrijdt mij uit de greep der tyrannen?
y libradme de la mano del angustiador, y redimidme del poder de los violentos?
24 Neen, onderricht mij, en dan zal ik zwijgen; Laat mij inzien, waarin ik heb gedwaald!
Enseñadme, y yo callaré; y hacedme entender en qué he errado.
25 Hoe zoet zijn woorden, die oprecht zijn gemeend, Maar hoe grievend de berisping van u!
¡Cuán fuertes son las palabras de rectitud! Mas ¿qué reprende el argumento de vosotros?
26 Meent gij, mijn woorden te moeten berispen: Woorden van een wanhopige, die in de wind zijn gesproken?
¿No estáis pensando las palabras para reprender, y echáis al viento palabras perdidas?
27 Wilt gij het lot over een onschuldige werpen, En de staf breken over uw vriend?
También os arrojáis sobre el huérfano, y hacéis hoyo delante de vuestro amigo.
28 Welnu dan, wilt mij aanhoren: Ik lieg u toch niet in het gezicht.
Ahora pues, si queréis, mirad en mí, y ved si mentiré delante de vosotros.
29 Bezint u, en laat er geen onrecht geschieden; Bezint u, mijn onschuld zal blijken!
Tornad ahora, y no haya iniquidad; volved aún a mirar por mi justicia en esto.
30 Is er soms onrecht op mijn tong, Of kan mijn gehemelte de rampen niet proeven;
Si hay iniquidad en mi lengua; o si mi paladar no discierne los tormentos.
