Job 6

1 Job antwoordde, en sprak:

Då tok Job til ords og svara:

2 Ach, mocht mijn wrevel worden gewogen, Maar tegelijk met mijn leed op de weegschaal gelegd:

«Um dei mitt mismod vega vilde og få ulukka mi på vegti,

3 Want omdat het zwaarder is dan het zand aan de zee, Daarom gingen ook mijn woorden de perken te buiten.

det tyngjer meir enn havsens sand; difor var ordi mine ville.

4 Ja, de pijlen van den Almachtige blijven in mij steken, Mijn geest zuigt er het gif van op; De verschrikkingen Gods Stellen zich tegen mij in slagorde op!

For Allvalds pilar sit i meg, mi ånd lyt suga deira gift; Guds rædslor reiser seg til åtak.

5 Balkt soms de woudezel bij het gras Of loeit het rund bij zijn kribbe?

Skrik asnet vel i grøne eng? Og rautar uksen ved sitt for?

6 Kan het laffe zonder zout worden gegeten, Of is er smaak aan het wit van een ei?

Kven et det smerne utan salt? Kven finn vel smak i eggjekvite?

7 Neen, ik weiger, het aan te raken, Ze zijn voor mij een walgelijke spijs!

Det byd meg mot å røra slikt, det er som min utskjemde mat.

8 Ach, dat mijn bede werd verhoord, En dat God mijn wens mocht vervullen;

Å, fekk eg uppfyllt bøni mi! Gav Gud meg det eg vonar på!

9 Dat het God behaagde, mij te verpletteren, Zijn hand zich bewoog, om mij weg te maaien.

Ja, vild’ han berre knusa meg, med hand si min livstråd slita!

10 Dat zou een troost voor mij zijn, En ik danste ondanks mijn leed: "Hij spaart mij niet, Omdat ik den Heilige mijn wens niet verzweeg!".

Då hadde endå eg mi trøyst; trass pina skulde glad eg hoppa! - Den Heilage sitt ord eg held på.

11 Want wat is mijn kracht, dat ik nu nog zou wachten, Wat mijn uitzicht, dat ik langer zou leven?

Kva er mi kraft, at eg skuld’ vona? Mi framtid, at eg skulde tola?

12 Is mijn kracht soms als die van een steen, Is mijn vlees soms van brons?

Er krafti mi som steinen sterk? Er kanskje kroppen min av kopar?

13 Ben ik niet geheel van redding verstoken, Is iedere hulp mij niet ontzegd?

Mi hjelp hev heilt forlate meg; all kvart stydjepunkt er frå meg teke.

14 Maar wie zijn vriend barmhartigheid weigert, Verzaakt de vrees voor den Almachtige!

Ein rådlaus treng av venen kjærleik, um enn han ottast Allvald ei.

15 Toch zijn mijn broeders als een beek onbetrouwbaar, Als een stortbeek, die wegstroomt:

Som bekken brørne mine sveik, lik bekkjefar som turkar ut.

16 Die bedekt zijn met ijs, Of bedolven onder sneeuw;

Fyrst gruggast dei av bråna is, og snø som blandar seg uti,

17 Zodra de hitte komt, drogen zij uit, Zodra het warm wordt, zijn ze verdwenen.

men minkar so i sumarsoli, og kverv til slutt burt i sumarhiten.

18 Ze buigen af van de weg, die ze gaan, En verliezen zich in de woestijn;

Vegfarande vik av til deim, men kjem til øydemark og døyr.

19 De karavanen van Tema zien er naar uit, De convooien van Sjeba hebben er hun hoop op gevestigd:

Kjøpmenn frå Tema skoda dit, flokkar frå Saba vonar trygt;

20 Maar ze worden in hun verwachting beschaamd, Staan bij hun aankomst te schande.

men svikne vert dei i si von; dei narra vert når dei kjem fram.

21 Zo zijt gij voor mij nu geworden: Gij aanschouwt mijn ellende, en beangst deinst gij terug!

So hev de vorte reint til inkjes, de rædsla såg, og rædde vart!

22 Heb ik gevraagd: Geeft mij iets ten geschenke, Of staat mij van uw vermogen iets af;

Hev eg då bede dykk um noko? Bad eg dykk løysa meg med gods?

23 Of redt mij uit de hand van den vijand, Bevrijdt mij uit de greep der tyrannen?

og frelsa meg frå fiendvald og kjøpa meg frå røvarar?

24 Neen, onderricht mij, en dan zal ik zwijgen; Laat mij inzien, waarin ik heb gedwaald!

Gjev meg eit svar, so skal eg tegja; seg meg kva eg hev synda med!

25 Hoe zoet zijn woorden, die oprecht zijn gemeend, Maar hoe grievend de berisping van u!

Eit rettvis ord er lækjebot; men last frå dykk er inkje verdt.

26 Meent gij, mijn woorden te moeten berispen: Woorden van een wanhopige, die in de wind zijn gesproken?

Du lastar meg for ordi mine; men vonlaus mann so mangt kann segja.

27 Wilt gij het lot over een onschuldige werpen, En de staf breken over uw vriend?

De kastar lut um farlaust barn, og handel driv um dykkar ven.

28 Welnu dan, wilt mij aanhoren: Ik lieg u toch niet in het gezicht.

Vilde de berre sjå på meg! Trur de eg lyg dykk upp i augo?

29 Bezint u, en laat er geen onrecht geschieden; Bezint u, mijn onschuld zal blijken!

Vend um, lat ikkje urett skje! Vend um, enn hev eg rett i dette.

30 Is er soms onrecht op mijn tong, Of kan mijn gehemelte de rampen niet proeven;

Finst det vel fals på tunga mi? Kann ei min gom ulukka smaka?