Job 6
1 Job antwoordde, en sprak:
| ויען איוב ויאמר׃ |
2 Ach, mocht mijn wrevel worden gewogen, Maar tegelijk met mijn leed op de weegschaal gelegd:
| לו שקול ישקל כעשי והיתי במאזנים ישאו יחד׃ |
3 Want omdat het zwaarder is dan het zand aan de zee, Daarom gingen ook mijn woorden de perken te buiten.
| כי עתה מחול ימים יכבד על כן דברי לעו׃ |
4 Ja, de pijlen van den Almachtige blijven in mij steken, Mijn geest zuigt er het gif van op; De verschrikkingen Gods Stellen zich tegen mij in slagorde op!
| כי חצי שדי עמדי אשר חמתם שתה רוחי בעותי אלוה יערכוני׃ |
5 Balkt soms de woudezel bij het gras Of loeit het rund bij zijn kribbe?
| הינהק פרא עלי דשא אם יגעה שור על בלילו׃ |
6 Kan het laffe zonder zout worden gegeten, Of is er smaak aan het wit van een ei?
| היאכל תפל מבלי מלח אם יש טעם בריר חלמות׃ |
7 Neen, ik weiger, het aan te raken, Ze zijn voor mij een walgelijke spijs!
| מאנה לנגוע נפשי המה כדוי לחמי׃ |
8 Ach, dat mijn bede werd verhoord, En dat God mijn wens mocht vervullen;
| מי יתן תבוא שאלתי ותקותי יתן אלוה׃ |
9 Dat het God behaagde, mij te verpletteren, Zijn hand zich bewoog, om mij weg te maaien.
| ויאל אלוה וידכאני יתר ידו ויבצעני׃ |
10 Dat zou een troost voor mij zijn, En ik danste ondanks mijn leed: "Hij spaart mij niet, Omdat ik den Heilige mijn wens niet verzweeg!".
| ותהי עוד נחמתי ואסלדה בחילה לא יחמול כי לא כחדתי אמרי קדוש׃ |
11 Want wat is mijn kracht, dat ik nu nog zou wachten, Wat mijn uitzicht, dat ik langer zou leven?
| מה כחי כי איחל ומה קצי כי אאריך נפשי׃ |
12 Is mijn kracht soms als die van een steen, Is mijn vlees soms van brons?
| אם כח אבנים כחי אם בשרי נחוש׃ |
13 Ben ik niet geheel van redding verstoken, Is iedere hulp mij niet ontzegd?
| האם אין עזרתי בי ותשיה נדחה ממני׃ |
14 Maar wie zijn vriend barmhartigheid weigert, Verzaakt de vrees voor den Almachtige!
| למס מרעהו חסד ויראת שדי יעזוב׃ |
15 Toch zijn mijn broeders als een beek onbetrouwbaar, Als een stortbeek, die wegstroomt:
| אחי בגדו כמו נחל כאפיק נחלים יעברו׃ |
16 Die bedekt zijn met ijs, Of bedolven onder sneeuw;
| הקדרים מני קרח עלימו יתעלם שלג׃ |
17 Zodra de hitte komt, drogen zij uit, Zodra het warm wordt, zijn ze verdwenen.
| בעת יזרבו נצמתו בחמו נדעכו ממקומם׃ |
18 Ze buigen af van de weg, die ze gaan, En verliezen zich in de woestijn;
| ילפתו ארחות דרכם יעלו בתהו ויאבדו׃ |
19 De karavanen van Tema zien er naar uit, De convooien van Sjeba hebben er hun hoop op gevestigd:
| הביטו ארחות תמא הליכת שבא קוו למו׃ |
20 Maar ze worden in hun verwachting beschaamd, Staan bij hun aankomst te schande.
| בשו כי בטח באו עדיה ויחפרו׃ |
21 Zo zijt gij voor mij nu geworden: Gij aanschouwt mijn ellende, en beangst deinst gij terug!
| כי עתה הייתם לא תראו חתת ותיראו׃ |
22 Heb ik gevraagd: Geeft mij iets ten geschenke, Of staat mij van uw vermogen iets af;
| הכי אמרתי הבו לי ומכחכם שחדו בעדי׃ |
23 Of redt mij uit de hand van den vijand, Bevrijdt mij uit de greep der tyrannen?
| ומלטוני מיד צר ומיד עריצים תפדוני׃ |
24 Neen, onderricht mij, en dan zal ik zwijgen; Laat mij inzien, waarin ik heb gedwaald!
| הורוני ואני אחריש ומה שגיתי הבינו לי׃ |
25 Hoe zoet zijn woorden, die oprecht zijn gemeend, Maar hoe grievend de berisping van u!
| מה נמרצו אמרי ישר ומה יוכיח הוכח מכם׃ |
26 Meent gij, mijn woorden te moeten berispen: Woorden van een wanhopige, die in de wind zijn gesproken?
| הלהוכח מלים תחשבו ולרוח אמרי נאש׃ |
27 Wilt gij het lot over een onschuldige werpen, En de staf breken over uw vriend?
| אף על יתום תפילו ותכרו על ריעכם׃ |
28 Welnu dan, wilt mij aanhoren: Ik lieg u toch niet in het gezicht.
| ועתה הואילו פנו בי ועל פניכם אם אכזב׃ |
29 Bezint u, en laat er geen onrecht geschieden; Bezint u, mijn onschuld zal blijken!
| שבו נא אל תהי עולה ושבי עוד צדקי בה׃ |
30 Is er soms onrecht op mijn tong, Of kan mijn gehemelte de rampen niet proeven;
| היש בלשוני עולה אם חכי לא יבין הוות׃ |
