Job 6

1 Job antwoordde, en sprak:

Und Hiob antwortete und sprach:

2 Ach, mocht mijn wrevel worden gewogen, Maar tegelijk met mijn leed op de weegschaal gelegd:

O daß mein Gram doch gewogen würde, und man mein Mißgeschick auf die Waagschale legte allzumal!

3 Want omdat het zwaarder is dan het zand aan de zee, Daarom gingen ook mijn woorden de perken te buiten.

Denn dann würde es schwerer sein als der Sand der Meere; darum sind unbesonnen meine Worte.

4 Ja, de pijlen van den Almachtige blijven in mij steken, Mijn geest zuigt er het gif van op; De verschrikkingen Gods Stellen zich tegen mij in slagorde op!

Denn die Pfeile des Allmächtigen sind in mir, ihr Gift trinkt mein Geist; die Schrecken Gottes stellen sich in Schlachtordnung wider mich auf.

5 Balkt soms de woudezel bij het gras Of loeit het rund bij zijn kribbe?

Schreit ein Wildesel beim Grase, oder brüllt ein Rind bei seinem Futter?

6 Kan het laffe zonder zout worden gegeten, Of is er smaak aan het wit van een ei?

Wird Fades, Salzloses gegessen? Oder ist Geschmack im Eiweiß?

7 Neen, ik weiger, het aan te raken, Ze zijn voor mij een walgelijke spijs!

Was meine Seele sich weigerte anzurühren, das ist wie meine ekle Speise.

8 Ach, dat mijn bede werd verhoord, En dat God mijn wens mocht vervullen;

O daß doch meine Bitte einträfe, und Gott mein Verlangen gewährte,

9 Dat het God behaagde, mij te verpletteren, Zijn hand zich bewoog, om mij weg te maaien.

daß es Gott gefiele, mich zu zermalmen, daß er seine Hand losmachte und mich vernichtete!

10 Dat zou een troost voor mij zijn, En ik danste ondanks mijn leed: "Hij spaart mij niet, Omdat ik den Heilige mijn wens niet verzweeg!".

So würde noch mein Trost sein, und ich würde frohlocken in schonungsloser Pein, daß ich die Worte des Heiligen nicht verleugnet habe.

11 Want wat is mijn kracht, dat ik nu nog zou wachten, Wat mijn uitzicht, dat ik langer zou leven?

Was ist meine Kraft, daß ich ausharren, und was mein Ende, daß ich mich gedulden sollte?

12 Is mijn kracht soms als die van een steen, Is mijn vlees soms van brons?

Ist Kraft der Steine meine Kraft, oder ist mein Fleisch von Erz?

13 Ben ik niet geheel van redding verstoken, Is iedere hulp mij niet ontzegd?

Ist es nicht also, daß keine Hilfe in mir, und jede Kraft aus mir vertrieben ist?

14 Maar wie zijn vriend barmhartigheid weigert, Verzaakt de vrees voor den Almachtige!

Dem Verzagten gebührt Milde von seinem Freunde, sonst wird er die Furcht des Allmächtigen verlassen.

15 Toch zijn mijn broeders als een beek onbetrouwbaar, Als een stortbeek, die wegstroomt:

Meine Brüder haben sich trügerisch erwiesen wie ein Wildbach, wie das Bett der Wildbäche, welche hinschwinden,

16 Die bedekt zijn met ijs, Of bedolven onder sneeuw;

welche trübe sind von Eis, in die der Schnee sich birgt.

17 Zodra de hitte komt, drogen zij uit, Zodra het warm wordt, zijn ze verdwenen.

Zur Zeit, wenn sie erwärmt werden, versiegen sie; wenn es heiß wird, sind sie von ihrer Stelle verschwunden.

18 Ze buigen af van de weg, die ze gaan, En verliezen zich in de woestijn;

Es schlängeln sich die Pfade ihres Laufes, ziehen hinauf in die Öde und verlieren sich.

19 De karavanen van Tema zien er naar uit, De convooien van Sjeba hebben er hun hoop op gevestigd:

Es blickten hin die Karawanen Temas, die Reisezüge Schebas hofften auf sie:

20 Maar ze worden in hun verwachting beschaamd, Staan bij hun aankomst te schande.

sie wurden beschämt, weil sie auf sie vertraut hatten, sie kamen hin und wurden zu Schanden.

21 Zo zijt gij voor mij nu geworden: Gij aanschouwt mijn ellende, en beangst deinst gij terug!

Denn jetzt seid ihr zu nichts geworden; ihr sehet einen Schrecken und fürchtet euch.

22 Heb ik gevraagd: Geeft mij iets ten geschenke, Of staat mij van uw vermogen iets af;

Habe ich etwa gesagt: Gebet mir, und machet mir ein Geschenk von eurem Vermögen;

23 Of redt mij uit de hand van den vijand, Bevrijdt mij uit de greep der tyrannen?

und befreiet mich aus der Hand des Bedrängers, und erlöset mich aus der Hand der Gewalttätigen?

24 Neen, onderricht mij, en dan zal ik zwijgen; Laat mij inzien, waarin ik heb gedwaald!

Belehret mich, und ich will schweigen; und gebet mir zu erkennen, worin ich geirrt habe.

25 Hoe zoet zijn woorden, die oprecht zijn gemeend, Maar hoe grievend de berisping van u!

Wie eindringlich sind richtige Worte! Aber was tadelt der Tadel, der von euch kommt?

26 Meent gij, mijn woorden te moeten berispen: Woorden van een wanhopige, die in de wind zijn gesproken?

Gedenket ihr Reden zu tadeln? Für den Wind sind ja die Worte eines Verzweifelnden!

27 Wilt gij het lot over een onschuldige werpen, En de staf breken over uw vriend?

Sogar den Verwaisten würdet ihr verlosen, und über euren Freund einen Handel abschließen.

28 Welnu dan, wilt mij aanhoren: Ik lieg u toch niet in het gezicht.

Und nun, laßt es euch gefallen, auf mich hinzublicken: euch ins Angesicht werde ich doch wahrlich nicht lügen.

29 Bezint u, en laat er geen onrecht geschieden; Bezint u, mijn onschuld zal blijken!

Kehret doch um, es geschehe kein Unrecht; ja, kehret noch um, um meine Gerechtigkeit handelt es sich!

30 Is er soms onrecht op mijn tong, Of kan mijn gehemelte de rampen niet proeven;

Ist Unrecht auf meiner Zunge? Oder sollte mein Gaumen Frevelhaftes nicht unterscheiden?