Job 6
1 Job antwoordde, en sprak:
Job vastasi ja sanoi:
2 Ach, mocht mijn wrevel worden gewogen, Maar tegelijk met mijn leed op de weegschaal gelegd:
"Oi, jospa minun suruni punnittaisiin ja kova onneni pantaisiin sen kanssa vaakaan!
3 Want omdat het zwaarder is dan het zand aan de zee, Daarom gingen ook mijn woorden de perken te buiten.
Sillä se on nyt raskaampi kuin meren hiekka; sentähden menevät sanani harhaan.
4 Ja, de pijlen van den Almachtige blijven in mij steken, Mijn geest zuigt er het gif van op; De verschrikkingen Gods Stellen zich tegen mij in slagorde op!
Sillä Kaikkivaltiaan nuolet ovat sattuneet minuun; minun henkeni juo niiden myrkkyä. Jumalan kauhut ahdistavat minua.
5 Balkt soms de woudezel bij het gras Of loeit het rund bij zijn kribbe?
Huutaako villiaasi vihannassa ruohikossa, ammuuko härkä rehuviljansa ääressä?
6 Kan het laffe zonder zout worden gegeten, Of is er smaak aan het wit van een ei?
Käykö äitelää syöminen ilman suolaa, tahi onko makua munanvalkuaisessa?
7 Neen, ik weiger, het aan te raken, Ze zijn voor mij een walgelijke spijs!
Sieluni ei tahdo koskea sellaiseen, se on minulle kuin saastainen ruoka.
8 Ach, dat mijn bede werd verhoord, En dat God mijn wens mocht vervullen;
Oi, jospa minun pyyntöni täyttyisi ja Jumala toteuttaisi minun toivoni!
9 Dat het God behaagde, mij te verpletteren, Zijn hand zich bewoog, om mij weg te maaien.
Jospa Jumala suvaitsisi musertaa minut, ojentaa kätensä ja katkaista elämäni langan!
10 Dat zou een troost voor mij zijn, En ik danste ondanks mijn leed: "Hij spaart mij niet, Omdat ik den Heilige mijn wens niet verzweeg!".
Niin olisi vielä lohdutuksenani-ja ilosta minä hypähtäisin säälimättömän tuskan alla-etten ole kieltänyt Pyhän sanoja.
11 Want wat is mijn kracht, dat ik nu nog zou wachten, Wat mijn uitzicht, dat ik langer zou leven?
Mikä on minun voimani, että enää toivoisin, ja mikä on loppuni, että tätä kärsisin?
12 Is mijn kracht soms als die van een steen, Is mijn vlees soms van brons?
Onko minun voimani vahva kuin kivi, onko minun ruumiini vaskea?
13 Ben ik niet geheel van redding verstoken, Is iedere hulp mij niet ontzegd?
Eikö minulla ole enää mitään apua, onko pelastus minusta karkonnut?
14 Maar wie zijn vriend barmhartigheid weigert, Verzaakt de vrees voor den Almachtige!
Tuleehan ystävän olla laupias nääntyvälle, vaikka tämä olisikin hyljännyt Kaikkivaltiaan pelon.
15 Toch zijn mijn broeders als een beek onbetrouwbaar, Als een stortbeek, die wegstroomt:
Minun veljeni ovat petolliset niinkuin vesipuro, niinkuin sadepurot, jotka juoksevat kuiviin.
16 Die bedekt zijn met ijs, Of bedolven onder sneeuw;
Ne ovat jääsohjusta sameat, niihin kätkeytyy lumi;
17 Zodra de hitte komt, drogen zij uit, Zodra het warm wordt, zijn ze verdwenen.
auringon paahtaessa ne ehtyvät, ne häviävät paikastansa helteen tullen.
18 Ze buigen af van de weg, die ze gaan, En verliezen zich in de woestijn;
Niiden juoksun urat mutkistuvat, ne haihtuvat tyhjiin ja katoavat.
19 De karavanen van Tema zien er naar uit, De convooien van Sjeba hebben er hun hoop op gevestigd:
Teeman karavaanit tähystelivät, Seban matkueet odottivat niitä;
20 Maar ze worden in hun verwachting beschaamd, Staan bij hun aankomst te schande.
he joutuivat häpeään, kun niihin luottivat, pettyivät perille tullessansa.
21 Zo zijt gij voor mij nu geworden: Gij aanschouwt mijn ellende, en beangst deinst gij terug!
Niin te olette nyt tyhjän veroiset: te näette kauhun ja peljästytte.
22 Heb ik gevraagd: Geeft mij iets ten geschenke, Of staat mij van uw vermogen iets af;
Olenko sanonut: 'Antakaa minulle ja suorittakaa tavaroistanne lahjus minun puolestani,
23 Of redt mij uit de hand van den vijand, Bevrijdt mij uit de greep der tyrannen?
pelastakaa minut vihollisen vallasta ja lunastakaa minut väkivaltaisten käsistä'?
24 Neen, onderricht mij, en dan zal ik zwijgen; Laat mij inzien, waarin ik heb gedwaald!
Opettakaa minua, niin minä vaikenen; neuvokaa minulle, missä olen erehtynyt.
25 Hoe zoet zijn woorden, die oprecht zijn gemeend, Maar hoe grievend de berisping van u!
Kuinka tehoaakaan oikea puhe! Mutta mitä merkitsee teidän nuhtelunne?
26 Meent gij, mijn woorden te moeten berispen: Woorden van een wanhopige, die in de wind zijn gesproken?
Aiotteko nuhdella sanoja? Tuultahan ovat epätoivoisen sanat.
27 Wilt gij het lot over een onschuldige werpen, En de staf breken over uw vriend?
Orvostakin te heittäisitte arpaa ja hieroisitte kauppaa ystävästänne.
28 Welnu dan, wilt mij aanhoren: Ik lieg u toch niet in het gezicht.
Mutta suvaitkaa nyt kääntyä minuun; minä totisesti en valhettele vasten kasvojanne.
29 Bezint u, en laat er geen onrecht geschieden; Bezint u, mijn onschuld zal blijken!
Palatkaa, älköön vääryyttä tapahtuko; palatkaa, vielä minä olen oikeassa siinä.
30 Is er soms onrecht op mijn tong, Of kan mijn gehemelte de rampen niet proeven;
Olisiko minun kielelläni vääryys? Eikö suulakeni tuntisi, mikä turmioksi on?"
